خاطرات معلمان و دانش آموزان دیروز از روزهای مدرسه

هر چه گذشته است ارزش کار معلمان کمرنگ‌تر شده و در اثر تبلیغات رسانه ها افراد دیگری جای معلم را گرفته اند و نه علم و معلم در دایره وسیع ذهن مردم جایگاه خود را پیدا کرده و نه جامعه در مسیر درستی به اهداف توسعه خود رسیده است.

برای بررسی جایگاه معلم در جامعه، ایسنا با تعدادی از معلمان و برخی شهروندان به گفت و گو پرداخت که در ادامه می خوانید:

یک دبیر مطالعات اجتماعی، گفت: دانش آموزان مدارس ژاپن، در سه سال اول مدرسه، از صبح تا بعد از ظهر در یک محیط شاداب، درس می خوانند، صبحانه و ناهار می خورند، حتی کلاس و راهروها را تمیز می کنند و با یک کار گروهی منظم و شاد در کنار هم زندگی می کنند .

میثم حسان اظهار کرد: این دانش آموزان، کارگروهی و مفاهیمی مثل راستگویی، بخشش و گذشت و مهارتهای زندگی را در قالب بازی های گروهی یاد می گیرند و در نتیجه وقتی بزرگتر شدند، نسبت به همه اجزا جامعه و محیط زیست حساس بوده و قدردان یکدیگر هستند.

وی افزود: دانش آموزان مدارس کشورهای توسعه یافته، ۱۵ دقیقه در کلاس هستند و بقیه وقتشان را در کارگاه و آزمایشگاه سپری می کنند و در حقیقت مطالب درسی را تجربه می کنند که باعث نهادینه شدن و پایداری آموزش آنها می شود.

این دبیر مطالعات اجتماعی، تصریح کرد: با این توصیف، "تجربه و تمرین"، گمشده نظام آموزشی کشور که در نتیجه خاطرات ناخوش مدرسه، بر دوش معلمان می افتد. زیرا روزی شش ساعت نشستن در کلاس و گوش دادن به حرف معلم هم برای دانش آموز و هم برای معلم خسته کننده است.

وی تاکید کرد: نظام آموزشی نظری و خسته کننده همراه با قانون های خشک و تحمیلی، به گونه ای است که معلم و محصل در پایان تحصیل از یکدیگر ناراضی و فراری هستند و کمتر دانش آموزی خاطره خوشی از مدرسه داشته و قدردان معلم خود است. نظام آموزشی کشور باید نوین سازی شود که رسیدن به این هدف نیازمند بودجه اساسی است.

یکی دیگر از فرهنگیان کاشان گفت: تمرکز یک جانبه رسانه‌ها به مسائل مادی و مالی معلمان، منجر به شکسته شدن جایگاه علم و معلم در جامعه شده است در حالی که دغدغه فرهنگیان تبعیض در اجرای قانون است نسبت به کاری که آنها انجام می دهند.

فاطمه سادات اشرفی، اظهار کرد: دغدغه اصلی یک فرهنگی در طول شبانه روز، کمبود امکانات‌ مدرسه ‌است. نداشتن وسایل آموزش کافی، فضای مناسب و متاسفانه کتاب کافی برای دانش آموزان بر دغدغه معلمان می افزاید، اما هیچ رسانه ای این دغدغه را منعکس نمی کند.

وی تصریح کرد: چرا دانش آموزان مدرسه را دوست ندارند؟ چون کودکان، از خانه و جامعه ای به مدرسه می آیند که بسیاری از آنها باور درستی از مدرسه و معلم ندارد. خانواده هایی که همه مشکلات خود را ناشی از مدرسه و معلم می دانند و هر روز خبر افزایش حقوق او را می شنوند، اما از رنج او خبر ندارند.

این معلم کاشانی تاکید کرد: دانش آموزی که از یک خانه مرتب و زیبا به مدرسه می آید که ساختمانی ‌واقعا قدیمی و ‌کهنه دارد، با چه ذوقی چند ساعت در این مدرسه بماند و ذوق ماندن داشته باشد.

وی گفت: مدرسه فضای آموزش مهارتهای پایه زندگی است، اما مردم هزینه آموزش فرزندان خود را در خارج از مدرسه و برای موسسات خصوصی و دانشگاه صرف می کنند و چون بعد از تحصیل شغل و مهارتی ندارد.

این آموزگار کاشانی گفت: قدر نشناسی و بی توجهی جامعه، پیام دلسردی و تلخی را به فرهنگیان و دانش آموزان منتقل می کند و این باور که تحصیل فایده ای ندارد، استعداد دانش آموزان را خاموش می کند و بنیان توسعه کشور را تهدید می کند.

وی افزود: من عاشقانه وارد آموزش و پرورش شدم و سال‌ها با تمام وجود مایه گذاشتم تا برای رشد فرزندان این کشور کار کنم، اما احساس می کنم این عشقی که دارم، ثمره واقعی را نخواهد داشت انگار که سالهای معلمی، خواب آشفته و بی تعبیر است.

اشرفی در مورد رفاه معلم گفت: هزینه مهد کودک یکی از حقوق کارمندان دولت است، در حالی که سایر سازمان ها در زمان مشخص این حقوق را دریافت می کنند، ولی فرهنگیان بارها این فرم را در قالبهای مختلف تکمیل کرده اند تا الان که فرزند من ۱۵ ساله شده اما من، به این حق خود نرسیده ام.

یک از شهروندان گفت: من معلم ها را دوست ندارم، اما خیلی دوست داشتم معلم بودم. دوست نداشتن معلم ها به دوران مدرسه بر می گردد و به اخلاقی که دارند.

فاطمه عبدلی، اظهار کرد: وقتی مدرسه نمی رفتم به این نتیجه رسیدم که یکی از مرفه ترین اقشار جامعه همین معلم ها هستند. خصوصا اگر زن و شوهر معلم باشند، هم حدود چهار ماه تعطیلی دارند، هم حقوق خوب دارند. امسال هم که کرونا آمد و تعطیلی کامل شد.

وی افزود: به نظر من آموزش مجازی سخت نیست مگر برای آن دسته از معلم هایی که به برنامه ها تسلط ندارند. راستی چند درصد معلم ها نمی توانند به خوبی از فصای مجازی برای آموزش استفاده کنند؟

یک حسابدار شرکت خصوصی گفت: من هیچ خاطره خوشی از مدرسه ندارم. همیشه تنبیه می شدم چون نمی توانستم مدت طولانی در یک جای صاف بنشینم.

هاشمه عادلی اظهار کرد: موقع امتحان همیشه در دورترین نقطه از سایر بچه ها می نشستم. تنها خاطره خوبم زمانی بود که ظاهرا بی قصد اما کاملا برنامه ریزی شده معلم دینی را روی برف ها انداختم که دست و پای او شکست و سه هفته به مدرسه نیامد هرچند پای خودم هم شکست.

عادلی افزود: معلم و مدیر باید ظرفیت شغلشان را داشته باشند، اما برخی به منافع و مزایا فکر می کنند، انگشت شمار هستند آنها که اخلاق‌مدار هستند و انجام وظیفه می کنند که البته من ندیدم. هر چند که خاله، عمه و خواهرم فرهنگی هستند.

یک فرهنگی بازنشسته گفت: مردم بر اساس غریزه و فطرت خود، فقط خاطرات تلخ را در یاد دارند و غم مدرسه برای یک کودک که به جای بازی به کلاس و مدرسه فرستاده شده همیشه به یادگار می ماند.

سید ابوالفضل احمدزاده نوش آبادی افزود: آموزش، یک مسیر ملایم و تدریجی است اما نظام آموزشی ما با محتوای فراوان و متعدد مانند طوفانی است که کودکان را در خود می پیچد و در این میان قانون، تنبیه، تهدید و اجبار از طرف خانه و مدرسه هم به آن اضافه شده و دانش آموزان را ناراضی می کند.

وی افزود: سومین عامل نارضایتی دانش آموزان از معلم و مدرسه این است که در شرایط امروز با تبلیغ رسانه ها، مرجع آموزشی محدود به مدرسه نیست بلکه افراد دیگری جای علم و معلم را گرفته و مدرک تحصیلی را هم به آسانی در مراکز مختلف می توان به دست آورد.

این فرهنگی بازنشسته تصریح کرد: در جامعه امروز، آموزش در نگاه مردم اهمیت خاصی ندارد چون مشاغلی مثل فوتبال و سینما هست که پول و سرمایه به همراه دارد ولی آموزش و پرورش محتاج بودجه دولت است.

این معلم هنر گفت: رشته های تحصیلی و درس نیز در نگرش و باور مردم نسبت به احترام معلم دوران مدرسه اثر دارد. دانش آموزان ناخودآگاه معلم ورزش و هنر را بیشتر از معلم ریاضی و زبان دوست دارند.

احمدزاده افزود: عامل دیگر این است که معلم همیشه نگران موفقیت دانش‌آموزان در همه ابعاد زندگی است و این نگرانی توسط دانش آموز و افراد جامعه درک نمی شود و نوعی اعمال قدرت تصور می شود.

وی گفت: واقعیت آن است که سیاست گذاران نظام آموزشی می‌خواهند انسان بسازند اما کوچکترین تغییر در مسیر رسیدن به این هدف را برنمی‌تابند. در نگاه آنها به روایت کتابهای درسی، نظم اجتماعی یعنی تسلیم قدرت شدن است و مدرسه کانون کنترل و نظارت است و حتی حیاط مدرسه و زمین ورزش را نیز شامل می‌شود.

کودکان امروز، عنصرهای تغییر و تحول در جامعه هستند و باید آنها را برای فردا ساخت و محدودیتهای کلاس و مدرسه چون از جانب معلم اعمال می‌شود دانش‌آموزانی که شهروندان فردا هستند معلم را معادل با نهاد آموزش و پرورش دانسته و هیچ خاطره خوشی از معلم خود ندارند.

انتهای پیام