بسکتبال NBA؛ نگاهی به ستاره هایی که مصدومیت سرنوشت آن ها را تغییر داد؛ از درک رز و برندن روی تا گرنت هیل و پنی هاردوی

طرفداری- برخی بازیکنان در تاریخ NBA هستند که از استعداد بالایی برخوردارند و از آن نیز به خوبی استفاده می کنند، اما با یک مصدومیت یا سریالی از مصدومیت ها، دیگر نمی توانند به درخشش خود ادامه دهند یا عملکردشان افت می کند و یا مجبور به بازنشستگی می شوند. در این مطلب نگاهی داریم به برخی از بهترین استعدادهای تاریخ NBA که سرنوشت شان با مصدومیت گره خورد و نتوانستند به پتانسیل بالای خود برسند.

درک رز

رز بی شک بزرگترین حسرت تاریخ NBA به شمار می رود. بهترین بازیکنی که از زمان مایکل جردن در شیکاگو بولز ظهور کرد کسی نبود جز درک رز، پوینت گارد دانشگاه ممفیس که در مسابقات NCAA ثابت کرد که چه پتانسیل بالایی دارد و با شکست UCLA و راسل وستبروک به فینال بزرگترین مسابقات دانشگاهی بسکتبال نیز رسید اما با بدشانسی و از دست دادن پرتاب آزاد، دستش از این جام کوتاه ماند. رز که اهل شیکاگو بود، با خوش شانسی بولز که پیک 1 درفت 2008 را علی رغم تنها 3 درصد شانس به دست آورده بود، به عنوان پیک نخست به تیم شهرش درفت شد و از همان سال اول شروع کرد به درخشیدن و خیره کردن تمام نگاه ها به خودش. رز به عنوان بهترین روکی سال 2009 انتخاب شد و تنها 2 سال بعد، بالاتر از لبران جیمز و دوایت هاوارد، به جایزه MVP رسید و با 22 سال سن، جوان ترین فاتح این جایزه لقب گرفت، رکوردی که تا به امروز دست نخورده است. رز از سال 2010 تا 2012 به 3 آل استار متوالی رسید و در دو تای آن ها شروع کننده بود. در راند اول پلی آف 2012، رباط صلیبی رز پاره شد و این شروع پایان یک افسانه بود. رز تمام فصل بعد را از دست داد و تنها چند وقت بعد و با اینکه دوباره اوچ گرفته بود، این بار مینیسک پاره کرد تا بدشانسی های جوان ترین MVP تاریخ کامل شود. 2 فصل آخر رز با بولز پر بود از غیبت های بلند و کوتاه تا در نهایت در سال 2016 به نیویورک نیکس ترید شود. در ادامه رز به کلیولند کاوالیرز، مینسوتا تیمبرولوز و دیترویت پیستونز نیز رفت اما هیچگاه نزدیک آن پتانسیل استثنایی خود نشد.

گرنت هیل

گرنت هیل در سال 2018 وارد تالار مشاهیر بسکتبال شد، اما پتانسیل او حتی بیشتر از دستاوردهایی بود که او را به تالار مشاهیر رساند. پیک 3 درفت 1994، 6 سال را در دیترویت پیستونز رساند و در همان فصل نخست به آل استار رسید. هیل در سال 1995 و 1996، بیشترین رای آل استار را کسب کرد. هیل یکی از تنها 4 بازیکن تاریخ NBA است که در 6 فصل نخست خود، حداقل 9 هزار امتیاز، 3 هزار ریباند و 2500 اسیست به ثبت رسانده است. هیل در سال 2000 به عنوان بازیکن آزاد به اورلاندو مجیک رفت تا با تریسی مک گریدی زوجی فوق العاده را تشکیل دهند اما مصدومیت های مختلف مانع درخشش او شد. هیل در اواخر دوران بازی اش در فینیکس سانز نیز عملکرد خوبی داشت و با اینکه آن طراوت جوانی اش را نداشت اما به مهره ارزشمندی برای سانز تبدیل شده بود. هیل 7 بار به آل استار رسید و در سال 1995 در کنار جیسن کید، به طور مشترک به عنوان بهترین روکی سال انتخاب شد.

یائو مینگ

از یائو مینگ به عنوان بهترین بازیکن آسیایی تاریخ NBA یاد می شود. شاید باورش سخت باشد، اما مینگ در حال حاضر 39 سال سن دارد. پیک 1 درفت 2002 که به هیوستون راکتس پیوست، یکی از اندک بازیکنانی بود که شکیل اونیل کنار او بزرگ به نظر نمی رسید. مینگ 229 سانتی متری، 8 بار به آل استار رسید و در دفاع و حمله از بهترین های دوران خودش بود. بعد از گذشت تنها 3 سال در NBA، مصدومیت های مینگ کم کم شروع شد و این آغاز افت بیگ من چینی راکتس بود. مصدومیت های مینگ از سال 2005 به بعد عملکرد او را تحت شعاع قرار داد و باعث شد تا این سنتر بلند قامت، بعد از آسیب هایی از ناحیه پا، دست و کمر، در سال 2010 و در حالی که هنوز 30 ساله نشده بود، اعلام بازنشستگی کند و جهان بسکتبال را شوکه کند. مینگ با اینکه در سال 2012 توسط رسانه های چینی در یک قدمی تالار مشاهیر بسکتبال قرار داشت، اعلام کرد که فعلا برای او حضور در این تالار زود است. مینگ در نهایت در سال 2016 و در کنار شکیل اونیل و آلن آیورسن، وارد تالار مشاهیر بسکتبال شد.

برندن روی

شاید انتظار بلند مدت پورتلند تریل بلیزرز برای قهرمانی می توانست تا الان به پایان برسد. پیک 6 درفت 2006، با آرزوهای فراوانی به پورتلند تریل بلیزرز درفت شد. بعد از انتخاب به عنوان بهترین روکی سال 2007، روی در 3 فصل بعدی به آل استار رسید و در بهترین فرم خود قرار داشت. روی در 3 سالی که به آل استار رسید، 4579 امتیاز و بیشتر از 1100 اسیست و 1000 ریباند کسب کرد و تنها لبران جیمز در آن مدت آمار بهتری نسبت به او داشت. مصدومیت زانوی روی از فصل 2010/11 شروع شد و عملکرد او به شدت افت کرد اما با این حال عملکرد ماندگار او مقابل دالاس موریکس در پلی آف 2011 همچنان در ذهن بسیاری از بسکتبال دوستان است. روی یک بار در همان سال 2011 به دلیل مصدومیت های متعدد زانو اعلام بازنشستگی کرد اما دوباره به میادین بازگشت و مدتی برای مینسوتا تیمبرولوز به میدان رفت ولی مصدومیت او بعد از تنها 5 بازی در فصل 2012/13 باعث شد تا مینسوتا نیز خیلی سریع او را ویو کند. روی یکی از بزرگترین معماهای تاریخ NBA است و پتانسیل بالای او می توانست سرنوشت بلیزرز و لیگ را تغییر دهد.

گرگ اودن

برای فهم اینکه اودن چه قدر خوب بود، کافی است بدانید که او در درفت 2007 بالاتر از کوین دورنت و به عنوان پیک 1 به پورتلند تریل بلیزرز درفت شد. اودن 213 سانتی متری در دانشگاه به اندازه ای خوب بود که در سال 2007 کسی از پیک 1 شدن او تعجب نکرد. جراحی روی زانوی راست، به قیمت تمام شدن فصل روکی اودن بود. با وجود مصدومیت در بازی نخست فصل 2008/09، اودن 61 بازی در آن فصل انجام داد اما همچنان با مشکلات زانو و پا کلنجار می رفت. اودن در فصل 2009/10 تنها در 21 بازی به میدان رفت و بعد از آن به مدت 3 سال در هیچ دیداری به میدان نرفت. اودن در سال 2013 به مدت یک فصل به میامی هیت پیوست و در دیدارهایی به مدت کوتاه برای هیت بازی کرد و در پایان فصل از این تیم جدا شد تا دوران کوتاهش در NBA به پایان برسد.

پنی هاردوی

بعد از درفت شکیل اونیل در سال 1992، اورلاندو مجیک در درفت 1993 نیز پیک 1 را در اختیار داشت، پیکی که با آن کریس وبر را درفت کرد و سپس با پنی هاردوی به عنوان پیک 3 با گلدن استیت وریرز تریدش کرد. زوج اونیل و هاردوی خیلی زود تبدیل به یکی از بهترین و جذاب ترین زوج های لیگ شد و حتی اورلاندو را به به فینال 1995 نیز رساند. هاردوی به قدری خوب بازی می کرد و توانایی های بالایی داشت که او را در آن زمان با مایکل جردن مقایسه می کردند. هاردوی 4 سال متوالی به آل استار رسید و در سال های 1995 و 1996 نیز در تیم اول منتخب سال قرار گرفت. مصدومیت زانوی هاردوی در ابتدای فصل 1997/98، باعث شد تا بازی های زیادی را از دست بدهد و عجله او برای بازگشت در بازی آل استار نیز اوضاع را بدتر کرد و دوباره باعث مصدومیت او شد. مصدومیت هاردوی بعد از جدایی اونیل از اورلاندو بود و همین عوامل باعث شد تا اورلاندو نیز بسیار ضعیف شود و دیگر چهره یک مدعی نداشته باشد. پیوستن او به فینیکس سانز نیز با مصدومیت مجددش همراه شد و هاردوی سایه ای از آن بازیکن سابق بود. او در ادامه به نیویورک نیکس و میامی هیت نیز رفت اما نتوانست دوران خوبش را تکرار کند.

بازیکنان دیگری نیز می توانستند در این لیست حضور داشته باشند مانند تریسی مک گریدی که در 29 سالگی با مصدومیت زانو همراه شد و دیگر مانند سابق نشد یا گیلبرت آرناس که با مصدومیت مینیسک دیگر مثل دوران ابتدایی اش نشد. می توان حتی از لری برد نیز نام برد که مصدومیت کمر او باعث شد تا دوران استثنایی اش در NBA تنها 13 فصل ادامه داشته باشد. شاید روزی نام بلیک گریفین نیز در این لیست قرار بگیرد. بازیکنی که در سال های اخیر همواره با مصدومیت دست و پنجه نرم کرده و اصلا شباهتی به دوران ابتدایی حضورش در NBA ندارد.