حضرت آیت الله سبحانی: عذرخواهی آسیب زنندگان به ایران در دوران جنگ پوششی بر کارهای غلط آنهاست

شفقنا- حضرت آیت الله العظمی سبحانی عنوان کردند: برخی کسانی که به ایران در دوران جنگ آسیب زدند، گاه و بیگاه عذرخواهی می کنند درحالیکه این عذر آنها پوششی بر کار غلط آنهاست و الا در دل پشیمان نیستند. به گزارش شفقنا، این مرجع تقلید شیعیان در چهاردهمین جلسه تفسیر قرآن کریم که ایام ماه مبارک رمضان در مسجد حجتیه […]

شفقنا- حضرت آیت الله العظمی سبحانی عنوان کردند: برخی کسانی که به ایران در دوران جنگ آسیب زدند، گاه و بیگاه عذرخواهی می کنند درحالیکه این عذر آنها پوششی بر کار غلط آنهاست و الا در دل پشیمان نیستند.

به گزارش شفقنا، این مرجع تقلید شیعیان در چهاردهمین جلسه تفسیر قرآن کریم که ایام ماه مبارک رمضان در مسجد حجتیه برگزار می شود، به بخش دوم آیه ۶۵ سوره توبه اشاره کرده و گفتند: خداوند در این آیه منافقان را تهدید می کند و می فرماید: «قُلْ أَبِاللَّهِ وَآیَاتِهِ وَرَسُولِهِ کُنْتُمْ تَسْتَهْزِئُونَ».

ایشان افزودند: برخی منافقان خدمت پیامبر اکرم آمده و عذرخواهی می کردند، اگر اعتذار اینها جدی بود، پیامبر اکرم و خداوند قبول می کردند اما اعتذار اینها هم یک نوع حیله بود. الان هم برخی کسانی که به ایران در دوران جنگ آسیب زدند، گاه و بیگاه عذرخواهی می کنند درحالیکه این عذر آنها پوششی بر کار غلط آنهاست و الا در دل پشیمان نیستند.

آیت الله سبحانی با بیان اینکه منافق از روز اول کافر بوده است، این سئوال را مطرح می کند که چگونه قرآن می فرماید اینها پس از ایمان کافر شدند؟ و پاسخ دادند: شاید مراد، اسلام ظاهری آنها باشد، بالاخره اینها به زبان لااله الا الله می گفتند و به زبان می گفتند رسالت محمد را قبول داریم. اینها اسلامی داشتند اما کارهایی کردند که حتی اسلام ظاهری را هم خراب کردند.

ایشان با اشاره به آیه ۶۶ سوره توبه گفتند: خداوند می فرماید ما از گروهی در می گذریم و گروهی را عذاب می کنیم؛ مقصود کدام گروه هستند؟ گروهی که اتباع و ضعفاء الایمان بوده و تابع عشیره و رئیس عشیره هستند، خداوند ممکن است از آنها بگذرد اما از متبوع(روسا) نمی گذرد.

این مرجع تقلید شیعیان بیان داشتند: منافقانی هستند که بعدا ایمان آوردند، غالبا برهمان کفر خود باقی بودند اما برخی بعدا ایمان آوردند، حال کدام معنا را انتخاب کنبم، اینکه خداوند از اتباع می گذرد یا معنای دوم را انتخاب کنیم که آیا از منافقی که ایمان آورد از آنها می گذرد اما از آنها که بر کفر خود باقی ماندند نمی گذرد؟ باید بین جزا و شرط ارتباط باشد و لذا این ارتباط در معنای دوم بهتر دیده می شود.

ایشان ادامه دادند: از این آیه معلوم می شود که مجرم بودن خصیصه اینها بوده و داخل ذات اینها شده بود. البته اینها مجرم متولد نشده اند اما به قدری به انجام کارهای زشت و ناپسند عادت کرده اند که کار زشت در نظر آنها زیبا می شود.

آیت الله سبحانی تصریح کردند: انسانی که دست به قتل می زند، از ابتدا مجرم نبوده است اما به قدری به کارهای زشت عادت پیدا کرده که جرم و گناه جزو ذات او شده است.

این مرجع تقلید شیعیان به نمونه تاریخی در این زمینه اشاره کرده و گفتند: عبدالملک بن مروان اهل مسجد بود و همیشه در مسجد نماز می خواند به گونه ای که به او کبوتر مسجد می گفتند. این فرد وقتی بر مسند خلافت نشست، حجاج بن یوسف را بر مردم کوفه و بصره مسلط کرد و هنگامی که حجاج مرد، ۱۶ هزار نفر در زندانش بود. حتی زندانش سقف نداشت. او روز اول چنین نبود اما وقتی بر مسند خلافت نشست و کارهای زشتی کرد، این کارها کم کم برای او عادت شد.

ایشان به نقل داستانی از دوران کودکی خود در همین رابطه پرداخت و افزودند: در تبریز، باغ ملی بود، کنار آن رفته بودم و دیدم دو نفر ورق بازی می کردند، مرد مومنی دید و رفت پاسبان آمد و وضع اینها را به هم زد. این مرد مومن و آن پاسبان رفتند. من ایستادم ببینم اینها چه می کنند. دیدم یکی از این دو نفر به دیگری می گوید: این مردریش دار چه می گوید: مگر قرآن نخوانده است؟ می بخور، منبر بسوز و مردم آزاری مکن.

آیت الله سبحانی آیه ۶۶ سوره توبه را قرائت کردند و در تفسیر آن گفتند: خداوند در این آیه می فرماید: زنان و مردان منافق از یک جنس هستند، ذات اینها خبث است. مشابه همین تعبیر در مورد مومنان هم به کار رفته است با این تفاوت که زنان و مردان مومن در طهارت از یک جنس هستند.

ایشان بیان داشتند: مردی به بنده نامه ای نوشته و گفته بود که قرآن خطابی به زنان ندارد و تمام خطابات در قرآن کریم به مردان است، در پاسخ باید گفت که قرآن کریم در آیات مختلف هم از زنان و هم از مردان نام برده است، مضافا براینکه سوره جداگانه ای به نام نساء دارد و احکام نکاح و طلاق و عده و مهریه و… دارد لذا این مرد باید قرآن کریم را کامل مطالعه کند.

این استاد برجسته حوزه علمیه قم به آیه ۶۷ توبه بازگشت و گفتند: معلوم می شود کار منافقان عکس کار مومنان بود. از این جمله هم می توان مساله کلامی را استفاده کرد و آن اینکه اهل سنت و اشاعره می گویند عقل حق ندارد حسن و قبح را درک کند بلکه باید در قرآن بیابد درحالیکه اگر کسی حسن و قبح عقلی را انکار کند، اثبات معارف اسلام امر محالی خواهد بود.

ایشان ادامه دادند: از این آیه بر می آید که بشر منهای وحی، حسن و قبح را درک می کند و لذا منافقان معروف و منکر را در وجدان خود می شناختند و می آمدند از معروف نهی و به منکر امر می کردند والا اگر منافق معروف و منکر نمی شناخت که این جرم نبود.

آیت الله سبحانی بیان داشتند: خداوند در ادامه آیه می فرماید:« وَیَقْبِضُونَ أَیْدِیَهُمْ». گروهی از مفسران اهل سنت که غالبا اهل حدیث هستند، می گویند که قرآن همه اش حقیقت است و مجاز ندارد در حالیکه یکی از مراتب فصاحت و بلاغت، مجاز است و قرآن در اوج فصاحت و بلاغت است.

ایشان با اشاره به فراز پایانی آیه که «نَسُوا اللَّهَ فَنَسِیَهُمْ إِنَّ الْمُنَافِقِینَ هُمُ الْفَاسِقُونَ» خاطرنشان کردند: این فراموشی کنایه از این است که منافقان به اوامر الهی توجه نکردند و خداوند هم فیوضات خود را از آنها قطع می کند».

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه گوناگون

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!