غزنین شهر حکیم سنایی بازهم می سوزد

غزنه شهر پرآوزه و باشکوه قدیم، شهر سنایی غزنوی، خاستگاه و جلولانگاه عارفان و شاعران چون امام برهان الدین ابن ناصر غزنوی معروف به بریانگر، مسعود سعد سلمان، منوچهری، فرخی، عنصری، غضائری، عسجدی، مروزی، خواجه مسعود تیشه و دیگران، آن عظمت و جلال که در کاخ محمودی و باغ فیروزه در آن ایام داشت، اکنون جای خود را به آتش جنگ و دود و باروت مبدل ساخته است.

غوریان جهانسوز و دیگر جهانسوزان غزنین را در آن زمان با آتش انتقام خاکستر ساختند، دلتنگی ها و مظالم همه جا را فراگرفت و آن آتش فراگیر مهابت بهرامشاه و خسروشاه را برباد داد و جز رویایی از سلطان محمود و مسعود باقی نگذاشت.

امروزه باز تو گویی تاریخ تکرار می شود، باز هم همان ستمها، آتش، غم و اندوه و کشتار در این سرزمین اعظیم فرهنگی و یکی از قُطب های علم و عرفان و ادب «البته در پهلوی هِری و بلخ بامی » جریان دارد. خون بیگناهان می ریزد، تلخی و یأس بر همه جا مستولی گشته است. دغدغه مرگ و زوال، غبار درد و اندوه چهره این خاستگاه ادبی و فرهنگی را فرا گرفته است. ترس، هراس، پریشانی و بیقراری های جانکاه، جای عشق، ادب، هنر و فرهیخته پروری را گرفته است و این سایه ای شوم، فضای دل انگیز مُلک سنایی غزنوی را فرا گرفته است. امیدوارم هرچه زودتر این چهره عبوس جنگ و بدبختی جایش را به امید، صلح و آرامش مُبدل سازد تا دلِ همگان قرار و سکون یابد.

در اخیر چند بیتِ از سنایی را در این خصوص غرض حُسن ختم کلام خدمت تقدیم میدارم:
کار بر خاص و عام شد مشکل
غصه دارند این و آن حاصل
رفت کار جهانیان زنسق
گشت یکباره مُلک بی رونق
کرد بنیاد ملک‌ ظلم‌ خراب
رفت خورشید عدل زیرحجاب
نیست انصاف در ولایت ما
دل ما خون شد از حکایت ما
بازدیدم که ظالمان بودند
در جهان هفته‌ای نیاسودند
مادر خرمی عقیم شده است
غصه در سینه‌ها مقیم شده است
جگر اهل دل پر از خون شد
دل ارباب فضل محزون شد
همه سرکشته و پریشانند
خسته تیغ ظلم ایشانند
آهشان سوخت سقف گردون را
اشکشان دجله ساخت‌ هامون را

با مِهر
ف. رویین