10 خط خورده نامدار تاریخ جام های جهانی؛ از باجو تا روماریو!

وبسایت رسمی برنامه نود - جام جهانی در تاریخ برگزاری خود همیشه شاهد حضور برترین بازیکنان نبوده است.

به گزارش وب سایت نود و به نقل از فورفورتو، در روزی که لیست نهایی تیم های ملی برای حضور در جام جهانی یک به یک اعلام می‌شود، شاید بد نباشد نگاهی داشته باشیم به 10 بازیکن بزرگی که شانس حضور در این رقابت ها را از دست دادند:

گونار نوردال (1950)

این یک گل به خودی از جانب سوئدی ها بود. فدراسیون این کشور، بازیکنانی که به شکل حرفه ای در خارج از مرزها فوتبال بازی می‌کردند را از حضور در تیم ملی محروم کرده بود. گونار نوردال که دو سال قبل نقشی اساسی در قهرمانی تیمش در المپیک 1948 بازی کرده بود با این تصمیم شانس حضور در برزیل را از دست داد. او بهترین گلزن رقابت ها شد و در فصل منتهی به جام جهانی در 33 بازی برای میلان 43 گل به ثمر رسانده بود. سوئد با جمعی از بازیکنان آماتور به جام جهانی رفت و سوم شد. حالا تصور کنید سوئد با حضور نوردال، گونار گرن و نیلز لیدهولم چه شانس بزرگی برای قهرمانی در جام داشت. هر سه در سال 1949 به میلان پیوسته بودند. لیدهولم و گرن بعدها در سال 1958 برای سوئد به میدان رفتند اما نوردال دیگر بازنشسته شده بود. بعد از گذشت مدت ها نوردال همچنان سومین گلزن برتر تاریخ سری آ است.

کارلوس آلبرتو (1966)

او در فهرست 44 نفره اولیه ویسنته فئولا قرار داشت اما در نهایت خط خورد. مشکلات درون اردویی باعث شد برزیل در ضعیف ترین جام جهانی تاریخ خود در مرحله گروهی با رقابت ها وداع کند. فرم خوب آلبرتو در سانتوس موجب بازگشت او به تیم ملی شد. وی در جام جهانی 1970 بازوبند کاپیتانی سلسائو را به بازو بست و در فینال، یکی از ماندگارترین گل های تاریخ جام جهانی را وارد دروازه ایتالیا کرد.

تونی آدامز (1990)

او در سال 1987 برای اولین بار پیراهن سه شیرها را پوشید و به اولین بازیکن تیم ملی انگلستان تبدیل شد که بعد از قهرمانی در جام جهانی 1966 به دنیا آمده است. آدامز به همراه انگلستان به یورو 88 رقت و حتی در مقابل شوروی هم گلزنی کرد. شجاعت او در دفاع و توانایی بالای وی در رهبری آینده درخشانی را پیش روی او قرار داده بود اما یک سال بعد از قهرمانی آرسنال در دسته یک، نتوانست جایی برای خود در لیست نهایی انگلیس برای جام جهانی دست و پا کند. بابی رابسون ترجیح داد به جای کاپیتان جوان توپچی ها، مارک رایت از دربی کانتی را با خود به ایتالیا ببرد.

لیام بردی (1990)

سبک بازی فیزیکی و مستقیم مورد علاقه جک چارلتون، به قیمت نرفتن یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ ایرلند به جام جهانی تمام شد. بردی در جریان رقابت های مقدماتی از تیم ملی خداحافظی کرده بود اما قبل از آغاز رقابت ها از تصمیم خود منصرف شد. اما برای پشیمانی دیر شده بود و جک چارلتون با 3 بازیکن بدون انجام حتی 1 بازی ملی به ایتالیا رفت. ایرلند تا یک چهارم نهایی پیش رفت و در نهایت مغلوب ایتالیای میزبان شد.

پل گاسکوئین (1998)

گازا بهترین روزهای بازی خود را پشت سر گذاشته بود اما یک حس عاطفی در بین هواداران حضور او را در فرانسه طلب می‌کرد. حرفه او با مصدومیت ها و مشکلات شخصی رو به نابودی بود اما او هنوز هم پتانسیل دلربایی با توپ را داشت. مانند همان کاری که در ایتالیای 90 انجام داد. گاسکوئین رنجرز را ترک کرده و به میدلزبورو رفته بود تا به بازگشت این تیم به لیگ برتر کمک کند. با این حال تمرکز و آمادگی او همچنان مورد سوال بود. او به اردوی مقدماتی انگلیس در لامانگا دعوت شد اما در نهایت نام وی در بین 6 خط خورده گلن هادل قرار گرفت. گازا دیگر هیچ وقت برای انگلیس بازی نکرد.

روبرتو باجو (2002)

او تجربه حضور در 3 جام جهانی را داشت که یکی از آن ها را با پنالتی ای که خودش خراب کرد، در فینال از دست داد. به نظر او کار ناتمامی در جام جهانی داشت. بعد از ترک اینتر و با وجود پیشنهادهای اغوا کننده خارجی، باجو تصمیم گرفت در ایتالیا بماند و برای جام جهانی بجنگد. او فصل 02-2001 را با برشا آغاز کرد و در 9 بازی اول خود 8 بار موفق به گلزنی شد. اما مصدومیت به سراغ او آمد. باجو برگشت و به حفظ برشا در سری آ کمک کرد اما فرم او برای جیووانی تراپاتونی قانع کننده نبود. هواداران مایوس شدند و ایتالیا در همان دور دوم حذف شد.

روماریو (2002)

ماشین گلزنی برزیلی محبوب هواداران بود اما سرمربی اینقدرها به او علاقه نداشت. رابطه او با لوئیز فیلیپه اسکولاری یک سال قبل شکراب شده بود. او به اسکولاری گفت عمل چشمی در پیش دارد، اما چنین چیزی در کار نبود چرا که او برای واسکو دو گاما در دیداری دوستانه به میدان رفت و پس از آن راهی تعطیلات شد. همین بی انضباطی برای فیل بزرگ کافی بود تا روی نام روماریو قلم قرمز بکشد. تمامی برزیلی ها از جمله فرناندو هنریکه کاردوزو برای حضور او در کره و ژاپن دست به کار شدند اما کار از کار گذشته بود. تیم اسکولاری با درخشش رونالدو، ریوالدو و رونالدینیو برای پنجمین بار به قهرمانی جهان رسید.

خاویر زانتی و استبان کامبیاسو (2010)

انتصاب دیگو مارادونا به سرمربیگری تیم ملی آرژانتین به مثابه تیری در تاریکی بود. سهمیه حضور در آفریقای جنوبی به سختی برای آلبی سلسته به دست آمد. مارادونا در دوران کوتاه خود روی نیمکت تصمیمات عجیبی اتخاذ کرد که بارز ترین آن ها، خط زدن زانتی و کامبیاسو برای جام جهانی 2010 بود. این دو در فصل منتهی به جام جهانی به همراه اینتر فاتح سه گانه شده بودند. در مقابل ژوناس گوتیرز و فابریسیو کولوچینی، دو بازیکن نیوکاسل که فصل قبل تیمشان را از چمپیونشیپ به لیگ برتر آورده بودند، به آفریقای جنوبی رفتند و حتی در اولین بازی آرژانتین به صورت ثابت بازی کردند.

لاندن دوناوان (2014)

با 157 بازی ملی و حضور در سه دوره متوالی جام جهانی، بسیار سخت است نامی از فوتبال ایالات متحده بیاوریم و دوناوان را فراموش کنیم. او در 2014 به دنبال چهارمین جام جهانی بود اما موفق به این مهم نشد. دوناوان برخی بازی های مقدماتی را از دست داد اما حضور او در لیست نهایی قطعی به نظر می‌رسید. یورگن کلینزمن در تصمیمی جنجالی دوناوان را خط زد و نفراتی جوان مانند یولین گرین 19 ساله را به برزیل برد. آمریکا در دور دوم مغلوب بلژیک شد و از گردونه رقابت ها کنار رفت.

7712