قطعاً ذلیل و خوار می شوید!

حسین شمسیان در کانال تلگرامی خود نوشت:

بسیار مهم:گزارش پزشکی قانونی می گوید به صورت و سینه شهیدمحمدحسین حدادیان بیش از 50 ساچمه شلیک شده بود و در پهلو و پشت و شکم او آثار دهها زخم چاقو وجود داشته که اینها به شهادت منجر شده است. این جنایت در شهر تهران اتفاق افتاد،در حالیکه حتی یک درویش کشته نشد.

وزیر کشور ( امروز) : «رسانه های خارجی و... موضوع را به گونه ای مطرح کردند که منتسب بشود به جریان دراویش در کشور، ما جریان دراویش در کشور را جریان عاقلانه، منطقی و معتدل میدانیم»!

محمدجواد فتحی نماینده لیست امید در مجلس: «آن‌چه در فیلم پخش‌شده از درویش گنابادی (راننده اتوبوس)بر تخت بیمارستان مشاهده می‌شود، حکایت از ضرب و جرح شدید او می‌کند که اگر توسط ضابطین صورت گرفته باشد، دادستان محترم باید نسبت به تعقیب مأمورین متخلف اقدام کند و اگر توسط مردم عصبانی تحقق یافته باشد باید مأمورینی که قدرت ممانعت داشتند و اقدام نکردند مورد بازخواست قرار گیرند»!

روحانی (امروز):« با احترام به همه عقاید و افکار و پذیرش تنوع فکری و فرهنگی، رفتارهای خشونت آمیز از طرف هر گروهی به شدت محکوم است»!

اما امام علی علیه السلام در خطبه 27 نهج البلاغه،چنین موجوداتی را اینگونه توصیف می فرمایند:

«به خدا سوگند، مردمی که در خانه‏هاشان نشینند تا دشمن به سراغشان آید، قطعاً ذلیل و خوار شوند

... به من خبر رسیده که بعضی از لشکریان دشمن بر زنان مسلمان و دیگر زنانی که در پناه دولت اسلامند، هجوم برده و خلخال و دستبند و گردن بند و گوشواره آنان را به یغما برده‏اند، و هیچ مردی یاور و مدافع آنها نبوده جز ناله و التماس آنان به دشمن.

آنگاه غارتگران باد به غبغب افکنده و بی‏آنکه کشته و مجروحی بر جای گذارند، باز گشته‏اند!

فریاد از این سستی !

براستی مُردن به از این ماندن!

ای شگفتا و شگفتا!

به خدا سوگند، همدستی و همداستانی لشکر معاویه بر باطلشان، و جدایی و ناهماهنگی شمایان از حقّتان، دل را می‏میرانَد و لشکر اندوه را بر آدمی چیره می‏سازد.

رویتان سیاه باد و اندوهتان پایدار که آماج تیرهای بلایید ، از هر سو مورد تاخت و تازید، امّا به پا نمی‏خیزید. بر شما حمله و هجوم آرند و اموالتان را به غارت برند، و شما دست بسته نشسته‏اید و دفاع نمی‏کنید!

...ای مرد نمایانی که از مردانگی دورید، و ای کودک فکران و حجله اندیشان!

دوست می‏داشتم اصلًا شما را نمی‏دیدم و نمی‏شناختم!

...خدا مرگتان دهد که دلم را خون کردید، و سینه‏ام را از خشم آکندید، و جرعه‏های غم را یک

ی پس از دیگری به کامم ریختید، و با نافرمانی و کار شکنی‏تان اندیشه‏ام را تباه کردید!

تا آنجا که قریش گفت: پسر ابو طالب دلیر مرد است امّا از دانش نبرد بهره ندارد!

خدا پدرشان را بیامرزد؛ آیا کسی از من جنگاورتر و در جبهه پرسابقه‏تر هست؟! من هنوز بیست سال نداشتم که پای در جبهه گذاشتم تا امروز که شصت سال را پشت سر نهاده‏ام.

امّا چه کنم!؟ آن که فرمانش را نبرند، او را تدبیرى باقی نمی ماند.»