127ساعت تقابلی میان ماندن و رفتن، گمشده در صحرایِ درون؛ نگاهی به فیلم 127 ساعت ساخته دنی بویل

۱۲۷ ساعت، داستان مردی به نام آرون رالستون با بازیگری “جیمز فرانکو” را روایت می کند که به مدت ۱۲۷ ساعت دچار سانحه ای دهشتناک می گردد و امیدهایش برای زنده ماندن رو به خاموشی می روند. ۱۲۷ ساعت را “دنی بویل” از چهره های معتبر این روزهای هالیوود کارگردانی کرده است که پیش از این با اثر میلیونر زاغه نشین، خوش درخشیده بود.

بویل در این فیلم توانسته به ریشه های غریزی انسان نگاهی موشکافانه داشته باشد. تغییرات شخصیتی که بویل، کاراکترش را در آن هدایت می کند بسیار گیرا و کوبنده عمل می کنند. اینکه آرون رالستون را اینگونه ببینیم که تا آخرین لحظه از تلاش برای بقا نمی ایستد، منجر به تجربه بصری بی همتایی خواهد شد که تا مدت ها ذهن را مشغول خواهد کرد.

اینکه چگونه امید و نا امیدی مانند لازم و ملزوم مدام بر هم کنش دارند و در اوج یکدیگر، سرو کله شان پیدا می شود نیز از عجایبی است که ذهن را وارد نبردی بی پایان خواهد کرد. انسانی ماجراجو، خود سر، مستقل و بی پروایی که قدم در سرزمینی ناشناخته می گذارد، حطراتش را با غرور می پذیرد و آن ها را به چالش می کِشد. اما همیشه لحظاتی که حسِ پیروزی مانند قهرمانِ دو میدانی به خط پایانِ فرضی نزدیک می شود، این غرور است که خط پایان را مایل ها جابجا می کند.

۱۲۷ ساعت توانست با عمل کرد درخشانش نامزد شش جایزه در اسکار ۲۰۱۱ شود. فیلمی که تکنیک های فراوان و ریزه کاری های سختگیرانه اش آن را در ردیف بهترین های دنی بویل قرار می دهد. اگر می خواهید درک کنید که چگونه یک بازیگر به تنهایی تمام بار فیلم را به دوش می کشد بدون اینکه در بازی اش سِکته ای وارد شود، ۱۲۷ ساعت یکی از همان فیلم هاست. بازی خارق العاده ای که جیمز فرانکو به نمایش می گذارد بی شک بهترین نقش آفرینی وی تاکنون است و حتی از استانداردهای شخص فرانکو نیز بالاتر می باشد و کاملا مخاطب را با خود همراه می کند.

نکته ای که این سفر ۵ روزهِ پر ماجرا را به تجربه ای خاص بدل می کند، تقابل دوتایی هایست که مدام و از ابتدای فیلم روی آنان تأکید می کند. تقابل بقا و نیستی، ترس و شجاعت، امید و نا امیدی و اضطراب و آرامش است. آرون راسلتون که خود داستان واقعی زندگیش از این تجربه به نگارش در آورده است، به خوبی زمان هایی را یاد آور می شود که در لحظاتی تمام زندگی مانند نگاتیوی پاره شده به عقب بر می گردد و در کسری از ثانیه تمام زندگیمان از برابر چشمانمان سُر می خورد.

و در نهایت ۱۲۷ ساعت فیلمی است فرای سرگرمی،‌ فیلمی است برای تخیل کردن و اندیشیدن، فیلمی است که خودمان در نقش خودمان باید بازی کنیم. خواه ۱۲۷ ساعتمان باشد خواه صد سال تنهایی مان خواه بی نهایت مردگانه زیستنمان.

“این منم. خودم انتخابش کردم. همه چی رو خودم انتخاب کردم. این تخته سنگ در

تمام زندگیم منتظر من بوده. در تمام طول عمرش. حتی زمانی که یه تیکه شهاب

سنگ آسمانی بود. میلیون ها میلیون سال قبل، اون بالا، توی فضا منتظر بود که

بیاد اینجا. دقیقا به همین جا من در تمام زندگیم در حال حرکت به سمت این تخته

سنگ بودم. از اون لحظه ای که به دنیا اومدم، هر نفسی که کشیدم، هر حرکتی

که کردم من رو به این شکاف روی سطح زمین هدایت می کرده…”