پرسپولیس و معضل کمبود مهاجم؛ در ذهن یحیی چه می گذرد؟

علی علیپور و مهدی ترابی از پرسپولیس جدا شدند تا امروز خیلی ها دلیل گل نزن بودن این تیم را به این جدایی ها ربط دهند. در حالی که این برای اولین بار نیست که پرسپولیس چنین جدایی ها را تجربه می کند و بازیکنانی به مراتب بزرگ تر و ارزشمند تر از پرسپولیس جدا شده اند و جای آن ها را چهره های جدید گرفته اند که بعدها هرکدام به چهره های ویژه در تاریخ این باشگاه تبدیل شده اند.

تردیدی نیست جدایی علیپور و ترابی می تواند مشکلاتی را ایجاد کند و خلاء آن ها به چشم می آید اما سوال این است که کادر فنی پرسپولیس برای پر کردن جای خالی آن ها چه کرده است؟ کدام چهره جوان قرار است با فرصتی که دراختیارش قرار می گیرد خودش را در حد جانشینی شایسته نشان دهد؟

سال ۱۳۶۴ بود که ناصر محمدخانی تک ستاره فوتبال ایران در رده ملی و باشگاه پرسپولیس از علی پروین برای جدایی اجازه خواست و پروین به سادگی آب خوردن به او گفت که می تواند جدا شود. علی پروین بلافاصله مرتضی کرمانی را در ترکیب ثابت در بازی ها به میدان فرستاد تا افسانه جدید به نام ” کرمانی به به تو” در استادیوم ها شکل بگیرد. اما این پایان کار نبود.

در سال ۱۳۶۸ فرشاد پیوس آقای گل فوتبال ایران تصمیم به جدایی گرفت. در حالی که تمامی هواداران پرسپولیس با جدایی فرشاد پیوس قهرمانی را از دست رفته می دیدند، علی پروین بدون گله و مصاحبه، رضا عابدیان را از تیم امید پرسپولیس فراخواند و در چند بازی به او میدان داد. نتیجه این شد که رضا عابدیان در دربی سی و یکم، رضا عابدیان تک گل پرسپولیس را مقابل استقلال پرستاره به ثمر رساند و در ادامه نیز به مهاجمی کلاسیک برای سرخ پوشان تبدیل شد.

این اتفاق در سال ۱۳۷۵ هم رخ داد. فرشاد پیوس و علی دایی از پرسپولیس جدا شدند. بی گمان هیچ کس تصور نمی کرد پر کردن جای این دو مهاجم افسانه ای کار راحتی باشد اما حمید درخشان و در ادامه استانکو از زوج طلایی دیگری پرده برداری کردند. ادموند بزیک و مهدی مهدوی کیا در ترکیب چنان درخشیدند که زمینه ساز پیروزی پرسپولیس در دربی بعد از ۷ سال شدند و پرسپولیس با این زوج دو فصل پیاپی قهرمان لیگ شد.

همین چند سال قبل بود که رضا نوروزی به عنوان آقای گل لیگ به پرسپولیس آمد اما مصدومیت یقه او را گرفت و این مهاجم نتوانست برای پرسپولیس به میدان برود. در ادامه راه حمید درخشان در بازی دربی مهدی طارمی را به عنوان بازیکن تعویضی یه زمین آورد و طارمی با زدن یک تیر دروازه و درخشش در دربی از ظهور یک مهاجم بزرگ در فوتبال ایران خبر داد. طارمی که در زمان دایی هم گاهی برای دقایقی به میدان می رفت با حمید درخشان و در ادامه برانکو به مهاجمی ثابت تبدیل شد و امروز بی تردید بهترین مهاجم فوتبال ایران است.

جالب این که مهدی طارمی آخرین بازیکنی نبود که با درخشش در پرسپولیس به فوتبال ایران معرفی شد. مهدی عبدی مهاجمی بود که در تیم پر مهره پرسپولیس و با حضور علیپور و طارمی توسط کالدرون دیده شد و در بازی دربی هم به میدان آمد و تک گل سرخ ها را در دربی بزرگ و حیثیتی پایتخت به ثمر رساند.

هدف از این گزارش یادآوری نکات تاریخی نبود. رسیدن به این نکته بود که قرار نیست با جدایی هر بازیکنی زانوی غم در بغل گرفت و ناکامی ها را توجیه کرد. یادآوری این موضوع بود که وظیفه یک مربی شناسایی استعدادها و پرورش بازیکن است. کما این که در همین پرسپولیس بزرگ نیز چنین اتفاقی در سال های گذشته رخ داده است.

حال سوال این است یحیی گل محمدی که در حال حاضر یکی از بهترین مربیان ایران است قرار است کدام چهره را به فوتبال ایران در پست مهاجم معرفی کند. آریا برزگر؟ آیا در کل تیم های جوانان و امید پرسپولیس مهاجمی نیست که بتواند در خط حمله پرسپولیس به میدان برود؟ آیا فقط باید چشم به بازیکنان آزاد برای پر کردن این خلاء دوخت؟

یحیی گل محمدی باید آستین ها را بالا بزند. او در سال های قبل ثابت کرده که دوست دارد با جوان ها کار کند و چهره های زیادی را نیز به فوتبال ایران معرفی کرده اما چرا این پروسه در پرسپولیس متوقف شده است؟ چرا بازیکنانی چون روستایی و اسدی و بقیه به راحتی جدا می شوند. آریا برزگر که همین چند روز قبل در تیم ملی جوانان به حدی درخشید که اسباب تعجب رضا عنایتی و دیگر مربیان تیم هوادار را فراهم آورد، حتی برای چند دقیقه این فرصت را پیدا نمی کند تا خودش را محک بزند؟

طرفداری