نوشتن در اتاق پذیرایی

آلیس مونرو اکنون در آستانه ۹۰ سالگی به سر می‌برد و هنوز مثل سال‌های جوانی دلبسته نویسندگی است. مونرو عادت دارد صبح‌ها بنویسد.حدود ساعت ۸ پشت میز می‌نشیند و تا ساعت ۱۱ بی‌وقفه می‌نویسد. او نیز مثل خیلی‌ها برای خودش قانونی گذاشته و باید هر روز یک مقدار مشخصی بنویسد. اگر یک روز اتفاقی بیفتد و نتواند تعداد صفحات موردنظرش را بنویسد احساس ناخوشایندی پیدا می‌کند. مونرو هنوز اتاق کار ندارد و عادت کرده روی میز چوبی باریکی در گوشه‌ اتاق پذیرایی بنویسد. او درباره عادت‌های نویسندگی‌اش می‌گوید: من هر چیزی را که به ذهنم خطور می‌کند می‌نویسم و بعد ترتیبش را عوض می‌کنم و دوباره و دوباره می‌نویسمش. این کار حداقل شش ماه طول می‌کشد و شاید تا یک سال به طول بینجامد. من بارها و بارها به داستان برمی‌گردم. شاید سال‌ها روی بعضی داستان‌ها کار کنم. برخی از آنها مربوط به دهه ۶۰ و ۷۰ هستند. عصرها به پیاده‌روی می‌رود و یک ساعت و نیم قدم می‌زند و زندگی مردم را زیرنظر می‌گیرد و معمولا مضمون داستان‌هایش را در همین پیاده‌روی‌ها پیدا می‌کند. کار کردن یکی دیگر از عادت‌های اوست. مونرو برای امرار معاش تمام عمر کار کرده است. زمانی در مزرعه تنباکو مشغول بود و زمانی دیگر در کتاب‌فروشی. حتی شغل‌هایی مثل پیشخدمتی را هم تجربه کرده است.