خوشم که در ره عشق، تو دلربای منی منم اسیر تو و تو چون همای منی
قسم به خاک رهت ،که بی تو حیرانم تو کعبه ی جانی ، مروه و صفای منی
به کنج خلوت دل نشان رحمت توست مریض درگه عشقم تو چون دوای منی
شکسته کشتی بختم غریق و تنهایم میان موج بلا ، تو ناخدای منی
اگر گزافه نگویم تو در طریقت عشق نه عشق پاک زمینی خود خدای منی
سرمبه خاک رهت تا ،سحر به سجده نشست تو اوج راز و نیازی، شب دعای منی
منم که در طلبت ،روز و شب چو مجنونم تو یی که چون لیلی ، عشق با وفای منی
ندانمت که چه هستی ،چه خوش به دل تو نشستی منم که زائر عشقم ، تو کربلای منی
تویی که پادشه ملک و سرزمین دلی منم که رعیت عشقم تو کدخدای منی
به لطف حسن جمالت،" عما " غزل گو شد
تو ابتدای وجود ی ، تو انتهای منی
قسم به خاک رهت ،که بی تو حیرانم تو کعبه ی جانی ، مروه و صفای منی
به کنج خلوت دل نشان رحمت توست مریض درگه عشقم تو چون دوای منی
شکسته کشتی بختم غریق و تنهایم میان موج بلا ، تو ناخدای منی
اگر گزافه نگویم تو در طریقت عشق نه عشق پاک زمینی خود خدای منی
سرمبه خاک رهت تا ،سحر به سجده نشست تو اوج راز و نیازی، شب دعای منی
منم که در طلبت ،روز و شب چو مجنونم تو یی که چون لیلی ، عشق با وفای منی
ندانمت که چه هستی ،چه خوش به دل تو نشستی منم که زائر عشقم ، تو کربلای منی
تویی که پادشه ملک و سرزمین دلی منم که رعیت عشقم تو کدخدای منی
به لطف حسن جمالت،" عما " غزل گو شد
تو ابتدای وجود ی ، تو انتهای منی