سقوط

شگفتا شب پر ستاره ستارگان فرو آویخته از اسمان بر سکوت دشت و ماهور و بیشه های در هم تنیده زیر پوست بلورین مهتاب که پشت تاریکی وهم الود شب رامی خراشد به ناخن به نرمی چون دخترکانی شکفتهشاعر:بیژن شیخ زاده

شگفتا شب
پر ستاره
ستارگان فرو آویخته
از اسمان
بر سکوت دشت و ماهور
و بیشه های در هم تنیده
زیر پوست بلورین مهتاب
که پشت تاریکی وهم الود شب رامی خراشد
به ناخن
به نرمی
چون دخترکانی شکفته و زیبا و لوند
پریشان مو رقصنده بر شانه

شانه به شانه
به دلبری هزار عشوه نشسته بر کرانه ای
به پهنای فرسنگ ها بر کهکشان

پلنگی خرامان
بر یال بلندترین قله
شیفته
به چابکی
و
شوقی به جادوی
نهفته
قدرت
با هیبتی که روح به فولادی سخت
نهاده باشد
پر غرور
زخمی کهنه به ذات
در ستیز
با درون
پروازیی
به شیدایی
در جهشی شکوهمند
تا درشترین ستاره را
به پنجه بر کند

بسان
خیزش پرواز
باشکوه یک عقاب خفته در نگاه

افسون به افسانه ای
نقش بسته در ذهن خاطره ای هزار ساله

دریغ و درد
چون سنگ واره ای بر تنه کوه
فرو غلتد
به ژرفای دره تاریک
ان سان که نور شمعی فرو افتد
در
وزش باد بر حریر نازک پلک فلق

چشم
فرو بندد
و یال بر خاک نشاند
با سمندری بر آتش دل
آنگونه که
دریا به کام کشد
خورشید را

زهری به کام در تمنایی زلال
سرانجام
مرگ پوست می اندازد چون مار
برهنه تن می تکاند
زیر تیغ برنده
مهتاب
به ویرانی
*

بی هیج باز تاب غریو و غرشی در دالان هزار خم و پیچش سیاهی دره

شعله ای گدازنده
در چشم خانه ای
به شبنم نشسته
به حسرت
طالع بر آتش به خاکستر نشیند
خاکستر به خاک
رمنده در باد
*
شب خاموش
و ستارگان همچنان به خیره سری
در خشنده
لمیده بر بستر
به وسوسه ی
دلبری
تا سپیده دم بال بگشاید
بستری به نوازش
و شب را به تمنا به آغوش در آمیزد

تاشبی دیگر
پیوند
ماه و ستاره
به وسوسه ای
رندانه
*
آهای قدرت
هراسی نیست
تو با یک طالع نحس زاده شدی
و نفرینی بد
در برابر آینه ای که از آن تونیست
انعکاس یک
ماه آبی
درون چشمانت
با فاصله ای به وسعت پهنه ی کهکشان
*
میدانم
فردا صبح
که از خواب بر خواهی خواست
تفنگت
رابر زمین نخواهی گذاشت
با طالعی نحس
و نفرینی بد
و
شاخه گلی که بوی باروت وسرب
در لوله تفنگت
که هرگز ان تو نبوده
نمی روید
حتی اگر بهار را فریب دهی

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه شعرنو

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!

سقوط

بیشترین بازدید یک ساعت گذشته