نیرنگ زرد

آگاهانه روبندیست؟! خود یکدیگری! پَی از فریاد خون آغشته رنگار سُربی چه بر انگشتانه خاک سرخی نشسته هست؟ نیشِ نوشِ مرگی تماشاگه بیگانگی خواستنِ ژولیده ی چه به دار دلریشی شکسته باری هست؟ آماسشاعر:بابک رضایی آسیابر

آگاهانه روبندیست؟!
خود یکدیگری!
پَی
از فریاد خون آغشته
رنگار سُربی
چه بر انگشتانه خاک سرخی نشسته هست؟
نیشِ نوشِ مرگی
تماشاگه بیگانگی
خواستنِ ژولیده ی
چه به دار دلریشی شکسته باری هست؟
آماس گرسنگی،
آماس تشنگی،
هزار چرخه آزار دوباره
چون از درون زِهدان نهان سرباری هست!
خود یکدیگری!
بوی
مژده ی ساخته برانگیخته
زنگار بِرنجی
چه کوچ مستانه بر بوسه رُخی هست؟
در پنجه دادی!
هنگامه دشنامی
به رهایی زادگی درآویخته
آنکه هیچ به ترس نداشته
به کام نیرنگ زرد افتاده،
چه زهرآگین سرشت بر خود دیگریست؟!
گردونه نفریغ و رنجوری
بُن جانِ درخت زندگی
در دَم چاله ی سیاه بازی
هنگام بازی خورده دیگری،
چون بازی،چوبِ خط بازی
چه زایش یافته ناخود آگاهی دیگریست.
انگار از درونگاه بهار سیاه
پرتاب به اَمردادِ داغ دوباره
تنی برای آمارهای مُردِ زنده
اگر نازش به جایگاه راه ابریشم است؟!
فرادست هیچ،چه هست؟همین بس است؛
هر زودی دیروز
هنوز در بند نیرنگ سیاه و سرخ و آبی!
اکنون شادی زده مژدهِ سیاه نیرنگ زردی؟
کی بر هیچی ما هست؟،چه رازی نیست؟!
هرچند شرمسار دستاورد نمونه گونه ای...
شگفتا در آرایشی گرفتار
نیم رُخی زا ماه پاره خود
در آیینه پند و آزمون بنگر...
گویی" آب سیاه" ترکمانچای زرد؟
در سپیدی چشم خونین است
پیمانه ی که از ته سر ریزد
جا در گوشه ی ترازو نگارگر
گویای آرزوی پنهان خناکِ درد!
آزادگی سرشک پرگار یار
خواه از پهنه ی گلوی دیدار
آزادی را به بیداری نیاز بیار
که نامی به گور نابی راز است!
چه دل کَندنی برای آغاز است؟!
آری از رنگار سُربی،
آری تا زنگار بِرنجی،
هزار گمانه درونی پویا انگیزی هست؟!
به دام دستاویز زردی
خوابِ بیدار فروپاشی
که با روبند شرمندگی؛
هر دَم پاسخ پیش بن بستی امروز و فردا هست.
5 اَمرداد 1399- تهران- سروده : بابک رضایی آسیابر
زهدان: رَحِم(زهدان نهان : کنایه: عاجز شدن در جنگ و بحث)
آماس: ورم
نفریغ: حسرت
آب سیاه : بیماری چشمی
خناک : خناق=دیفتری

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه شعرنو

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!