برخی واقعیت‌ها درباره بیماری پارکینسون

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صداوسیما به نقل از پایگاه اینترنتی دانشگاه هاروارد؛ پارکینسون، یک بیماری پیشرونده و تخریب کننده دستگاه عصبی است که سبب می‌شود نورون‌ها (سلول‌های عصبی) در منطقه‌ای از مغز که کنترل کننده حرکات است، ضعیف شوند یا بمیرند.
نورون‌های سالم، ماده‌ای شیمیایی به نام دوپامین تولید می‌کنند که مقدار معینی از آن برای صدور فرمان حرکت منظم در مغز لازم است، ولی نورون‌های ضعیف شده، مقادیر کمتری دوپامین تولید می‌کنند. آنچه که سبب می‌شود نورون‌ها ضعیف شوند، ناشناخته مانده است.
برخی مبتلایان به پارکینسون، از کاهش میزان ماده شیمیایی نوراپی نفرین نیز در رنجند که ماده‌ای شیمیایی برای انتقال پیام‌ها در طول پایانه‌های عصبی است و فعل و انفعالات مختلفی همچون فشار خون و ضربان قلب را کنترل می‌کند. بیش از ۱۰ میلیون نفر در سراسر جهان با بیماری پارکینسون زندگی می‌کنند و نزدیک به یک میلیون نفر آن‌ها در آمریکا هستند. محققان علوم پزشکی در دانشگاه هاروارد آمریکا می‌گویند برخی عوامل خطر که شرایط را برای ابتلا به این بیماری، هموار می‌کنند به شرح زیر است:
جنسیت فرد: مردان یک و نیم برابر زنان در خطر ابتلا به پارکینسون قرار دارند.
سن: خطر ابتلا به پارکینسون، با بالا رفتن سن، تشدید می‌شود گرچه برخی افراد پیش از ۵۰ سالگی به این بیماری مبتلا شده اند.
ژنتیک: بیشتر موارد پارکینسون در کسانی دیده می‌شود که سابقه خانوادگی این بیماری را ندارند، ولی نوعی از بیماری ارثی پارکینسون نیز مشاهده شده است.
عوامل محیطی: مطالعات نشان می‌دهد بین قرار گرفتن در معرض برخی مواد شیمیایی همچون آفت کش‌ها و کود‌های شیمیایی و بیماری پارکینسون، ارتباط برقرار است.
ضربه به سر: ضربات مکرر به سر خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش می‌دهد.
علائم بیماری پارکینسون اغلب به طور تدریجی آغاز می‌شود و پیشرفت می‌کند؛ شایع‌ترین این علائم عبارتند از: لرزش، سفتی عضلات، مشکل در راه رفتن، ناتوانی در حفظ تعادل، ناتوانی در نگه داشتن بدن به طور طبیعی، کندی حرکات بدن.
همچنان که بیماری پیشرفت می‌کند علائم دیگری همچون اشکال در سخن گفتن، اشکال در جویدن یا بلع، ضعف حافظه، یبوست، اختلال در خواب، از دست دادن کنترل مثانه، اضطراب، افسردگی، ناتوانی در تنظیم دمای بدن، اختلالات جنسی، کاهش توان بویایی، پا‌های بی قرار و گرفتگی‌های عضلانی پدیدار می‌شوند.
در حال حاضر، هیچ تست آزمایشگاهی خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. متخصصان مغز و اعصاب، بر اساس سابقه پزشکی بیمار و معاینه او، بیماری را تشخیص می‌دهند.
بر اساس اعلام بنیاد پارکینسون آمریکا از چهار نشانه زیر، دست کم دو نشانه باید وجود داشته باشد که بتوان عنوان پارکینسون را بر بیماری فرد، اطلاق کرد: لرزش، کندی حرکات، سفتی دست ها، پا‌ها یا بدنه و مشکلات تعادل.
برخی حالت‌ها نیز وجود دارند که علائمی شبیه بیماری پارکینسون ایجاد می‌کنند از جمله لرزش‌های بی علت؛ لرزش‌هایی که هنگام حرکت و استفاده از دست‌ها ایجاد می‌شوند؛ در بیماری پارکینسون، لرزش‌ها هنگام استراحت به طور بارزی دیده می‌شوند و فعالیت، این نشانه را کاهش می‌دهد.
اختلال هیدروسفالی با فشار طبیعی؛ این اختلال به طور عمده در سالخوردگان دیده می‌شود و هنگامی روی می‌دهد که مایع مغزی نخاعی، زیاد شده باشد؛ علامت بارز این اختلال، راه رفتن غیرطبیعی است که با مشکلات تفکر و حافظه و کنترل مثانه همراه می‌شود.
بیماری زوال عقلی همراه با اجسام لووی، این اختلال در ابتدا، علائمی شبیه پارکینسون دارد، ولی به تدریج و در مراحل بعدی، مشکلات خلق و خو، تفکر و حرکت، خود را نشان می‌دهند و در نهایت، تجمع غیر طبیعی پروتئین با نام اجسام لووی در مغز، نمایش گر این بیماری است.
با اینکه هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد متخصصان مغز و اعصاب، برخی دارو‌ها را برای کنترل بیماری تجویز می‌کنند. بیشتر این دارو‌ها برای کمک به حفظ دوپامین و دیگر مواد شیمیایی داخل مغز به کار می‌روند. ورزش، از جمله پیاده روی، یوگا، تای چی و طبیعت گردی برای بیماران مبتلا توصیه می‌شود تا تعادل، حرکت، و تقویت عضلانی بیمار را موجب شوند.