به گزارش روابطعمومی فرهنگستان هنر، در پیام یادشده آمده است: حبیب نقاش از نقاشان سنتی دزفول و از آخرین بازماندههای نقاشان پشت شیشه بود. پدر او ملاحسن نقاش بود و پدربزرگش نیز ملاابراهیم نقاش، از هنرمندانی خوشذوق بود که برای نقاشی تاجمحل به هندوستان دعوت شد. فرهنگستان هنر در سال ۱۳۸۶ در همایش گنجینههای از یادرفته هنر ایران، از این هنرمند که قریب هفتاد سال مأنوس رنگ و نقش بود، تجلیل کرد.
گروه هنرهای سنتی و صنایع دستی فرهنگستان هنر جمهوری اسلامی ایران، فقدان این هنرمند توانمند و مردمی را به خانواده ایشان و جامعه هنری کشور تسلیت میگوید و از خداوند منّان برای ایشان آمرزش و برای خانواده محترم صبر و شکیبایی مسئلت میکند.
نقاشی روی شیشه
به گزارش ایرنا، حبیب نقاش فرزند ملا حسن نقاش است و در سال ۱۳۱۱ شمسی در دزفول به دنیا آمده است. او با الهام از آثار پدر بزرگوارش هم اکنون در سنین کهولت به خلق آثار هنری با شیوهای جدید میپردازد.
نقاشی روی شیشه یا به عبارتی دیگر نقاشی پشت شیشه به دو صورت انجام می شود یکی به نوعی تقلید آن از هنر «ویترا» ی فرانسوی است که پنجره شیشه ای نام دارد و از پنجرههای بسته و شیشههای رنگین درست می شود. بدین صورت که رنگ شفاف را روی شیشه می زنند و در فاصله رنگها خمیری غلیظ را اضافه میکنند که فضای بین رنگها را میسازد.
اما نوع دیگر نقاشی پشت شیشه یکی از رشتههایی است که در «مکتب شیراز» و در دورههای زند و قاجار مکتب شیراز به وجود آمده است. در آن زمان هنرمندان صحنه هایی از زندگی ائمه اطهار(ع) را به تصویر میکشیدند.
علت اینکه هنرمندان شیشه را برای شمایل سازی به جای چوب انتخاب کردند این بود که برای شمایل سازی روی چوب مراحل سختی باید طی میشد. رنگ روی چوب دوام زیادی نداشت و رنگها در اثر برخورد با هوا و نور آفتاب تغییر میکردند. برای جلوگیری از این کار باید یک لایه روغن جلای براق روی آن میزدند.
روغن جلا، بعد از مدتی ترک می خورد و شکستهایی در سطح نقاشی ایجاد میکرد. اما نقاشان شیراز با این ابداع به جای چوب، از شیشه استفاده کردند و به طور مستقیم بدون جلا روی شیشه نقاشی کردند. ضمن اینکه رنگ از پشت شیشه تغییر چندانی نمیکرد و به نوعی شیشه کار روغن جلا را انجام می داد.