راهبرد درمانی جدید برای دیابت

به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما ؛ محققان علوم پزشکی در دانشگاه اتونومای بارسلون در اسپانیا اعلام کردند می‌توان با حفظ سطوح گیرنده ویتامین دی در سلول‌های تولید کننده انسولین، بدن را در برابر دیابت محافظت کرد.

محققان در منطقه سیبر CIBER برابر در دانشگاه اوتونوما در بارسلونا در بررسی‌های خود دریافتند با حفظ سطوح گیرنده ویتامین دی در سلول‌های پانکراس که تولید و ترشح انسولین را به عهده دارند (سلول‌های بتا) در محافظت از بدن در برابر ابتلا به دیابت و مقابله با تخریب سلول‌ها بر اثر پیشرفت دیابت، موثر است.
کمبود ویتامین دی با شیوع بالای دیابت نوع اول و دوم همراه است و رابطه بین این بیماری مهلک، با انواع گیرنده‌های ویتامین دی، پیشتر ثابت شده است.
ولی تاثیر گیرنده‌های ویتامین دی در ابتلا به بیماری دیابت، به ویژه سلول‌های بتا، همچنان ناشناخته باقی مانده است.
به همین دلیل، مطالعات جدید، بر روی درک نقش این گیرنده‌ها در سلول‌های پانکراس متمرکز شده است.
دکتر آلبا کاسیاس محقق مرکز بیوتکنولوژی حیوانات و ژن درمانی در دانشگاه اوتونوما در بارسلون می‌گوید نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد که حفظ بیان گیرنده‌های ویتامین دی یا VDR با روند تخریب سلول‌های بتا مقابله می‌کند و از بدن در برابر ابتلا به دیابت مراقبت می‌کند.
محققان همچنین می‌گویند بیان این گیرنده ها، رابطه منفی با سطح قند خون دارد و گویی گلوکز، گیرنده‌های ویتامین دی را تحریک می‌کند.
محققان امیدوارند این تحقیق، مسیر را برای یافتن روش درمانی جدید دیابت هموار سازد.
به گزارش پایگاه خبری یورک الرت در اینترنت، دیابت یا همان بیماری قند که بسیاری را مبتلا کرده است یک نوع اختلال متابولیک و سوخت و سازی در بدن است که به واسطه آن توانایی تولید انسولین در بدن از بین می‌رود یا برعکس مقاومت در برابر انسولین در بدن ایجاد می‌شود در نتیجه انسولین تولیدی نمی‌تواند عملکرد نرمال خود را انجام دهد.
علامت شاخص آن میزان قند خون بالای ۱۲۶ میلی گرم در دسی لیتر در حالت ناشتا است و از دیگر نشانه‌های آن پرخوری و پرنوشی است.
در دیابت، سرعت و توانایی بدن در استفاده و سوخت و ساز کامل گلوکز کاهش می‌یابد به همین دلیل میزان قند خون افزایش می‌یابد که به آن هایپرگلیسمی می‌گویند.
با افزایش قند در دراز مدت، عوارض میکروواسکولار دیابت یا تخریب رگ‌های بسیار ریز در بدن ایجاد می‌شوند که می‌توانند اعضای مختلف بدن همچون کلیه، چشم و اعصاب و قلب را درگیر کنند.
دیابت دو نوع اصلی دارد.
در دیابت نوع یک تخریب سلول‌های بتا در پانکراس منجر به نقص تولید انسولین می‌شود و در نوع دو مقاوت پیشرونده بدن به انسولین وجود دارد که در نهایت ممکن است به تخریب سلول‌های بتای پانکراس و نقص کامل تولید انسولین منجر شود.
در دیابت نوع دو عوامل ژنتیکی، چاقی و کم تحرکی نقش مهمی در ابتلای فرد دارند.
دیابت نوع یک بیماری مزمنی است که وقتی پانکراس یا همان لوزالمعده میزان کمی انسولین ترشح میکند و یا اصلا انسولین ترشح نمی‌کند، رخ میدهد.
عوامل متعددی از جمله عوامل ژنتیکی و آلوده شدن به ویروس‌هایی خاص می‌توانند، باعث ابتلا به دیابت نوع یک شوند. هرچند دیابت نوع ۱ معمولا در کودکی و نوجوانی رخ میدهد، اما امکان ابتلای بزرگسالان نیز به این بیماری وجود دارد.
در دیابت نوع دو بدن قادر به استفاده و ذخیره گلوگز نیست و گلوکز به جای تبدیل به انرژی به جریان خون باز می‌گردد و سبب ایجاد علایم مختلف می‌شود.
دیابت نوع ۲ که با عنوان یا دیابت بزرگسالی یا غیر وابسته به انسولین شناخته می‌شود به علت عدم توانایی بدن در تولید انسولین کافی و یا ناتوانی از استفاده‌ی بهینه از انسولین تولیدی رخ می‌دهد. حالتی که به ان مقاومت در برابر انسولین گفته می‌شود.
در بروز دیابت نوع ۲ عوامل متعددی، چون اضافه وزن و چاقی (به ویژه چاقی داخل شکمی)، عدم فعالیت بدنی، سن بالای ۴۰ سال، رژیم غذایی نامناسب (غذای پر کالری و غیر مغذی) و وراثت نقش دارد.
همچنین اختلالاتی که همراه با عدم توانایی بدن در استفاده از گلوگز می‌باشند از عوامل اصلی ابتلا به دیابت نوع دو می‌باشند. همچنین افرادی که نوعی اختلال گلوکز ناشتا یا اختلال عدم تحمل گلوکز دارند خطر بالایی در ابتلا به دیابت نوع ۲ دارند