فللینی

مترجم: عبدالله پرژاد و علی تیموریان

در ابتدای کتاب می خوانیم:
فللینی بیش از اغلب کارگردانها در دست منتقدین آزاد دیده. با ذهن خردستیز و دیدی که در هر مسئله بیش از یک جنبه می بیند، خود را در موقعیتی یافته است که به جای لذت بردن از آثار او آنها را تفسیر می کنند و درباره آنها یک رشته نگره خلق می کنند و به دلیل لحن بسیار اخلاقیِ اغلب نقدهای معاصر، استعداد بزرگ کمدی او عملا نادیده گرفته می شود. خنده در آثار فللینی مبین انسانیت و شفقت است، همچنان که مبین خوشی. واکنشی است بی اختیار در برابر هر آنچه پوچ و ناجور است، چه در اشیا، چه در مردم و مبین شعفی است در حرکت و زندگی و همصحبتی آدمهایی از نوع خودش. قادر است به همه کس بخندد، به شیوه ای که ما به بچه ها و حیوانها می خندیم، با لذتی که زاییده عطوفت است و خود سبب افزایش عطوفت می گردد. خنده در آثار فللینی کارکرد عشق و تاییدی پرارزش است. فیلم ها معمولا طوری مورد بحث قرار می گیرد که گویی داستان فیلم یک مساله و سبک یا نحوه کار با داستان مساله دیگر است. در واقع این دو را نمی توان از هم جدا کرد چون نحوه یی که از طریقش مطلبی برای ما بیان می شود خود قسمتی از محتوای آن است...

حق تکثیر: نشر الکترونیک: باشگاه ادبیات