یادداشت روز؛ تلاش های مسئولان برای لغو محرومیت میزبانی ایران در آسیا و بهره کشی از عبارت خاک خورده حضور بانوان در ورزشگاه ها

طرفداری- سال 2020 که آمد بحران‌های فوتبال‌مان جان تازه گرفتند. فسخ قرارداد ویلموتس با تیم ملی که ما را بی هیچ کوله‌بار وسط هوای غبار آلود جام جهانی معلق کرده است، رفتن و برنگشتن استراماچونی به استقلال و البته جدایی کالدرون از پرسپولیس. شاید الان با گل‌محمدی‌ها، مجیدی‌ها و دایی‌ها بشود موتور گسترش این غده مخرب را موقتاً خاموش کرد، اما خودتان می‌دانید و خودشان می‌دانند که رفع فاجعه جز با جراحی این توده امکان پذیر نیست.

بحران اصلی اما کمی بعدتر آمد. جایی که حکم محرومیت ایران از میزبانی در آسیا به تیتر یک اخبار فوتبال آسیا مبدل شد. دلیل اصلی‌اش را که نگفتند اما پر واضح‌ است که سقوط هواپیمای بوئینگ و جان باختن تعدادی از هم وطنان مان و البته تنش های سیاسی با آمریکا، پشتوانه اصلی این تصمیم از جانب AFC نشینان عرب زبان بوده است.

مدیران فوتبال، در اوضاع گل و بلبل حضور فعال دارند اما وقتی که پای مواقع حیاتی به میان می‌رسد اندک اندک تریبون‌ها رنگ می‌بازند و اگر این چنین هم نباشد دست آخر آنچنان توی ذوق مخاطب زده می شود که چاره‌ای جز ناامیدی و انتظار برای افول نداشته باشیم.

مازیار ناظمی را که می شناسید. همان کسی که شخص اول دوربین‌های خبری ورزشی بود و البته با شمایلی دیگر باقی ماند؛ مراتب ترقی را با پله برقی طی کرد و مدیر روابط عمومی وزارت ورزش و جوانان شد. او در جدیدترین توییت خود پیرامون لغو میزبانی‌های نمایندگان ایران در آسیا نوشت:

حظ می بری از پاسخ منفی و جسورانه و ملی، تاج به نامه کنفدراسیون فوتبال آسیا برای محرومیت ایران از میزبانی مسابقات فوتبال.
شکایت رسمی این جفا را به فیفا هم برده ایم و امیدوارم اینفانتینو برای حمایت از حضور خانواده و زنان که شده جلوی این تصمیمات غیر حرفه ای و سیاسی را بگیرد.

بخش اول توییت به پاسخ جسورانه اشاره دارد. منکر ایستادن جلوی این تصمیم گرفته شده توسط AFC نیستیم، اما بهتر نبود که اول مقامات فوتبال آسیا را به میز مذاکره می‌کشاندیم و اگر به بن بست می‌خوردیم، آن وقت چاووش انصراف در می‌دادیم؟ انصراف از این تورنمنت هر چه قدر هم که جسورانه باشد، باید به عنوان آخرین برگ برنده‌ ما رو می‌شد نه افتتاحیه کارمان.

قسمت مهم‌تر توییت، در ادامه رونمایی می شود. جایی که از بانوان و حضور خانواده‌ها در ورزشگاه‌ها اسم برده می شود. موضوعی که سالیان سال است FIFA برای آن عجز و لابه می‌کند اما جز یک بازی آن هم با ضوابط خاص خودش، آنچنان پاسخی دریافت نکرده است. مگر جز این است که هر بار اینفانتینو برای این قصه نامه می‌زد و حتی به ایران می آمد اما هربار ناامیدتر بدرقه خانه اش می کردیم ؟ تصدیق کنید که چنین بهره‌کشی‌هایی از رویای حضور خانواده‌ها در استادیوم آزادی بر روی هر کس اثر کند، آن یک نفر قطعاً رئیس فیفا نیست. همان طور که فریاد در سنگ اثر نمی‌کند. نه که سنگ نشنود، نه که بی‌رحم باشد، او می‌داند بهای شنیدن را ما نمی‌توانیم پرداخت کنیم.