در سوگِ مشکی‌پوشِ تئاتر اصفهان

اصفهان، بعد از ظهر آخرین روز دی ماه، یکی از هنرمندان خوش‌نام تئاتر خود را از دست داد. رضا کریمی، متولد ۱۳۵۵ در نهاوند، متخلص به «آشیل»، بعد از تحمل یک دوره بیماری، حیات خاکی را بدرود گفت و صبح امروز، همکاران و دوستان او در مراسم تشییع و خداحافظی با پیکرش، مقابل خانه هنرمندان اصفهان گرد آمدند و با یادی از او، محفل غم‌دیده تئاتر اصفهان را گرم کردند.

به گزارش ایسنا، غلامرضا خوشحالپور، پیشکسوت نقالی در این مراسم گفت: داغ آشیل، دردآور است، رنج آور است. شهر اصفهان مدیون حضور هنرمندانه اوست و داغ آشیل آن قدر زیاد است که سخت بتوان درباره‌اش حرف زد.

این هنرمند با غمی نهفته در گلو، بغضش را فریاد کرد و ادامه داد: از نگاه آشیل، مهربانی می‌ریخت. ما مدت کمی در کنار هم بودیم ولی این کوتاهی، آنقدر بزرگ است که شاید تا ابد آن را فراموش نکنم.

وی ضمن تشکر از حاضرین تاکید کرد: هنرمندان، امروز مراسم با شکوهی برای آشیل خواهند گرفت اما ای کاش در زمانی که هستیم کنار هم قرار بگیریم، نه در زمانی که خداحافظی می‌کنیم و از این دنیا می‌رویم. او برای این شهر زحمت کشید و با هنر خود، اصفهان را مزین کرد. خواست خدا بود که او از بین ما برود، از این رو به همه هنرمندان شهر تسلیت می‌گویم.

در ادامه، محمد نادری، یکی از دوستان آشیل، با ترومپت نوازی سوزناک، قطعات موسیقیایی که آشیل به آنها علاقه داشت، اجرا کرد.

سپس احمد رضایی، که بیشترین همکاری هنری را با رضا کریمی داشت، پشت تریبون رفت و گفت: گاهی شخصیتی تاریخی و فرهنگی، یک بیت شعر یا یک جمله و عبارت می‌گوید که ذهن همه ما را مشغول می‌کند و مدام به این فکر می‌کنیم چه بر آن هنرمند گذشته تا توانسته این جمله را روایت کند. دیروز، بعد از ظهر برای ملاقات با آشیل به بیمارستان رفتم و گفتند که تیم پزشکی در تلاش برای احیای او هستند. ما با دلِ سوخته امیدوار به بهبودی‌اش بودیم اما آمدند و گفتند که متاسفانه نشد. در این لحظات مصرع «آن دل که با خود داشتم، با دلستانم می‌رود» به خاطرم آمد و حال شاعر را حین سرودنش درک کردم. ما پشت در اتاق عمل بودیم که روح رضای عزیز جاودانه شد.

وی ادامه داد: زندگی برخی، به گونه‌ای متاثر از شخصیت خاصشان است و کسانی که با آشیل کار کرده‌اند، می‌دانند که داستان‌های خاصی همیشه اطراف رضا بود؛ اینکه همیشه مشکی می‌پوشید، رفتار و صحبت‌های منحصر به فردش، مسائل شخصی‌اش و دنیایی از این سوالات. چه کسی می‌تواند ادعا کند که مسائل رضا را می‌داند؟ آدم‌های خاص همیشه متفاوتند.

رضایی با اشاره به افراد مشایعت کننده پیکر این هنرمند گفت: این یکی از افتخارات آشیل است که فقط در جمع عاشقان خود قرار دارد؛ کسانی که وسط هفته برای بدرقه او، از کارهای خود گذشته‌اند. رضا کریمی عمر خود را در این شهر، برای ارتقای فرهنگ و جایگاه هنر و چیزهای مهمتر از آن یعنی اخلاق خوب یاد دادن به دیگران صرف کرد.

وی افزود: کارگردانان همیشه به‌دنبال آدم‌های امن هستند؛ کسی که نه تنها وظیفه خودش را انجام می دهد، بلکه در پیشبرد کار هم همکاری می‌کند و رضا آدم امنی بود.

رضایی در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به فعالیت های هنری رضا کریمی گفت: او مدت‌ها در اصفهان و شاهین‌شهر، به ایفای نقش‌های هنری بر روی صحنه‌ تئاتر پرداخته بود و از بازیگران خوب اصفهان بود که در ژانرهای گوناگون فعالیت می‌کرد. بیش از هرچیز، اخلاق مداری او مثال زدنی بود و با همین شاخصه اخلاقی، امروز دوستدارانش برای بدرقه او آمدند.

وی ادامه داد: آخرین پروژه همکاری ما با یکدیگر، پروژه میدان تا میدان بود و «آشیل» با تیم خود در خرده نمایش «گزمه و قاضی» هنرآفرینی می‌کرد.

پیکر این هنرمند، پس از تشییعِ هنرمندان تئاتر و دوستدارانش، به نهاوند منتقل شد تا در زادگاهش به خاک سپرده شود.

انتهای پیام