خودت باش، حرف های دیگران اهمیتی ندارد
این جملات را زیاد میشنویم، یا شاید بارها خودمان نیز گفته باشیم: «خودت باش»، «دیگران و حرفهایشان هیچ اهمیتی برای من ندارد»، «من برای خودم زندگی میکنم نه برای دیگران» و... عوامل فردی و اجتماعی زیادی دست بدست هم میدهند تا خواسته...
این جملات را زیاد میشنویم، یا شاید بارها خودمان نیز گفته باشیم:
«خودت باش»، «دیگران و حرفهایشان هیچ اهمیتی برای من ندارد»، «من برای خودم زندگی میکنم نه برای دیگران» و...
عوامل فردی و اجتماعی زیادی دست بدست هم میدهند تا خواسته و ناخواسته به چنین چیزهایی: ۱_باور داشته باشیم ۲_ ناخواسته تقلید کنیم ۳_ قصدا از روی مُد تکرار کنیم...
تکرار این وضعیت بصورت مداوم روح جامعهگریزی یا جامعهستیزی را در فرد فربه میکند، رابطهی او را با بیرون میگسلد و پیوندش با جامعه را سست میکند. به همان اندازه که: قربانی شدن بخاطر دیگران، فداکاری بهگونهای افراطی، بازیچهی حرف و گفت دیگران شدن و... نامطلوب است فردگرایی افراطی، خودمحوری، خودبسندهگی و... خطرناک و آسیبزا است.
ما جزئی از زندگی دیگرانیم و دیگران نیز قسمتی از زندگی ما هستند. اگر بعنوان یک فرد نیاز به تنهایی و رسیدگی به خود داریم، بعنوان یک شخص نیاز به دیگری و دیگران نیز داریم.
مایی که در محیط جمعگرای سوسیال بزرگ شدیم، با تغییر مسیرِ دادنهای ناگهانی به سمت فردگرایی و اتمگرایی لیبرال، چه بسا دچار تشنج شخصیت شویم. سرعت عمل در چنین نقل و انتقالات بر علاوه آسیبهای جدی که بر بدنهی ذهن و روح و فکر ما وارد میسازد، خستگی و سرخوردگی و فرسودگی جبران ناپذیری را نیز در پی خواهد داشت.
ما مجموعهای از نیازهای «تنهاخواهی» و «جمعخواهی» در خود داریم که باید که به هر کدام باید به نحو درستش پاسخ داده شود.
رسول عبدی