‏چرا دفاتر کمیسیون‌ انتخابات در 7 ولایت باز می‌ شود؟

معامله و عقب‌ نشینی با تمکین در برابر قانون و راه حل و گذشتن از بن‌ بست فرق دارد.

کسانیکه در غندی خیر نشسته اند و یا با ارگیان معامله کرده اند می‌ توانند به آسانی سخن‌ بزنند، فرافکنی کنند، اتهام‌ ببندند یا دست کم از شکم سیر و آرامش روان خود حرف مفت بزنند. مردم در برابر تقلبی که صورت گرفته است چه چاره دارند جز راهپیمایی و واکنش‌ های مدنی. اگر سکوت کنند باید تقلب گسترده، حکومت استبدادی و تعصب شاخدار و سازمان‌ یافته‌ ی غنی را بپذیرند و اگر دست به اعتراض و راهپیمایی بزنند حامی عبدالله، محقق و دوستم معرفی شوند.

فرض کنیم اینبار هم عبدالله معامله می‌ کند پس مردم چه کنند؟ آنها باید به سود غنی خاموشی اختیار کنند و در برابر تقلب دست به اعتراضات و واکنش‌ های مدنی نزنند؟ آیا مخالفت با تقلب، مطالبه‌ ی شفافیت در روند و دادخواهی به معنای حمایت از عبدالله و دیگر رهبران سیاسی دسته‌ی ثبات و همگرایی‌ است؟ آیا غنی یک رهبر سیاسی ایده‌ آل و آرمانی‌ است؟ آیا در پنج سال گذشته او را نیازموده ایم؟ چه رویاهایی در بازگشت او به ارگ گُل می‌ کند؟ عدالت اجتماعی، برابری، امنیت، صلح، حقوق شهروندی و...؟

در زیر دلایلی را که فضل‌ احمد معنوی برای بازشدن دروازه‌‌های کمیسیون‌های محلی انتخابات در هفت ولایت شمال برشمرده است خیلی منطقی بنظر می‌ رسد و نمایانگر رد اتهام عقب‌ نشینی و معامله‌‌ گری اینبار عبدالله است.

‏چرا دروازه‌های دفاتر کمیسیون‌ انتخابات در هفت ولایت باز می‌ شود؟
‏1. کمیسیون شکایات انتخاباتی با دایرکردن نشست روز گذشته برای رسیدگی به اشتباهات کمیسیون انتخابات چراغ سبز نشان داد.
‏2. اتهام بهانه‌ تراشی منتفی گردد.
‏3. پاسخ به تقاضای جامعه‌ی بین‌ المللی که بازگشت به روند است.
‏4. رفع اتهام اشرف‌ غنی که دسته‌ی ثبات و همگرایی در این هفت ولایت تقلب کرده و به این دلیل نمی‌ گذارند آرا بازشماری شود.
‏5. در روند بازشماری 27 ولایت مجددا تقلب صورت گرفته است که باید آرای این ولایات از طریق کمیسون شکایات دوباره بازشماری شوند.
‏6. بخشی از روند انتخابات رویکرد به کمیسیون شکایات انتخاباتی است که باید این مرحله را نیز مجال تفتیش و عملکرد داد تا اتمام حجت شود.

باور بامیک