ما نیاز به یک حکومت فراگیر با عدالت اجتماعی داریم

هیچگاه متن سیاست کشور فارغ از رگه های قومگرایی برتری جویانه فاشیستی بر محور اندیشه های محمدگل مومند،‌ طرزی، داوود نعیم و پسان ها حزب افغان ملت نبوده است.

حرکت های زیادی در برابر این برتری‌ جویی وجود داشت که در وقت و زمانش موثریت خود را داشتند. با درد و دریغ که امروزه این جبهه از جانب تاجیکان به کلی خالی است. اگر صحبت‌ ها و اعتراضات گاه به گاه جناب عبدالطیف پدرام نباشد، از هیچ جبهه و جناح مطرح دیگری این صدا را نمی‌ شنویم این در حالی است که فاشیزم اوغانی ارگ را تسخیر کرده است و کلیه سیاست های کشور بر محور منافع، اهداف و برنامه های آنها چرخانده می‌ شود.

مذاکرات صلح در هر دو طرف حاکمیت و ابتکار عمل به دست یک قوم است. خلیلزاد که در عمل یکی از تیوریسن های «افغانیزیشن» امور در کشور است، از همان آغاز کارش به حاشیه راندن،‌ بدنام ساختن و حتی تهدید به قتل حذف فیزیکی رهبران و پیشوایان غیرپشتون بوده است و تنها با کسانی سروکار دارد که به گونه مستقیم و غیرمستقیم در خدمت اهداف فاشیزم قومی حرکت می‌ کنند.

نادیده گرفتن این وضعیت و خود را به خواب خرگوشی زدن خیانت است. حق خواستن و تامین عدالت هرگز دشمنی با اقوام نیست. آنهایی که به نام یک قوم حقوق اقوام دیگر را زیرپا می‌ کنند خاینند و دشمنی قومی راه می‌‌اندازند نه آنهایی که بر این بی عدالتی‌ ها انگشت می‌ گذارند.

بسیاری به این باورند که تاجیکان باید با برنامه های مشخص برای دفاع از حقوق خود به کارزار سیاسی وارد شوند. تا زمانیکه تاجیک نتواند با قوت تمام جایگاه بر حق خود در معادلات سیاسی را احزار کند نه عدالت تامین می‌ شود و به تبع آن نه امنیت و صلح می‌ تواند پایدار بماند.‌

صلح با خاموشی گرفتن و بی تفاوت ماندن در برابر بی عدالتی تامین شدنی نیست. این خاموشی خیانت است و هرگز نمی توان نام آن را «تامین وحدت ملی» گذاشت و باور کرد. وحدت ملی تنها در صورتی ممکن است که ما صاحب یک حکومت فراگیر در پرتوی عدالت اجتماعی باشیم!

صبور راحیل