شیعیان، عشق را در صحنه پرشکوه راهپیمایی اربعین متجلی کرده اند

به گزارش خبرگزاری مهر، متن زیر یادداشتی است که حمیدرضا آیت اللهی، رئیس انجمن فلسفه دین و استاد فلسفه دانشگاه علامه طباطبایی در مورد راهپیمایی اربعین نوشته است:

دین با پذیرش آغاز می شود و با باور نهادینه می شود و با محبت و عشق تعالی می یابد. تعالی دینِ عاشقانه می تواند در مراحل ذیل نمود یابد:
۱- دینِ مبتنی بر محبت باید هم تجلی و نمود داشته باشد و هم با یک سری اعمال تحکیم شود،
۲- چون محبوب این دین برای همه یکی است پس سایر دوستداران رقیب نیستند، بلکه هریک یاری کننده دیگری برای تعالی در این دین عاشقانه و برافروزنده آتش عشق هستند.
۳- در مسیر محبت به محبوب هرکه عاشق تر است خود نیز معشوق دیگران خواهد بود.
۴- هر یک از عاشقان که امکان و فرصت متجلی ساختن محبتش را بیشتر داشته باشد (همچون حسین علیه السلام) معشوق تر هم خواهد بود.
۵- در این مسیر هر که عاشق تر است بهتر می تواند محبت محبوب را در دل دیگران ایجاد کند.
۶- تمامی کسانی که در این مسیر قدم برمی دارند نه تنها شیفته برترین عاشق هم می گردند بلکه این محبت به تمامی همراهان این وادی سرایت خواهد کرد و آنها به شدت یکدیگر را دوست خواهند داشت،
۷- این محبت به یکدیگر چون از باب عنایت خاص خداوندی است لذا نمی تواند هیچ شائبه سودانگاری داشته باشد.
۸- این رهروان وادی محبت اگر بتوانند عشق خویش را با اعمالی بیشتر متجلی کنند و در صحنه هایی مرارت آمیز و در جمعی گسترده تر محبت به یکدیگر را نشان دهند یک وحدت محبت آمیز در جهت عشق الهی پیدا خواهند کرد که برترین درجه دین ورزی است.

اگر بخواهیم اربعینی ها را ترسیم کنیم سه مشخصه دارند:

۱- شیعیان علی علیه السلام هستند و ایشان را امام خویش می دانند.
۲- به شدت به یکدیگر عشق می ورزند و این را در صحنه پرشکوه راهپیمایی اربعین متجلی کرده اند.
۳- این محبت آنها به یکدیگر نه از باب سود مادی است و نه از باب سود قومی و فرقه ای. از هر کدامشان بپرسی می گوید نمی دانم چگونه این نسیم محبت در جانم آتش افکنده است. دم الهی در این دلدادگی نسبت به دیگران به خوبی احساس می شود.

پیامبر اکرم (ص) موقعیت ممتاز این گروه را که دارای سه خصوصیت فوق باشند این گونه توصیف می فرمایند:

۱- بر جانب راست عرش الهی قرب یافته اند.
۲- بر جایگاههایی از نور نشسته و تکیه زده اند.
۳- صورتهایشان از فرط نورانیت درخشان است.
۴- لباسهایشان نیز از نور است.
۵- نور آنها چشم دیگران را خیره و پرنور کرده است.

ترجمه روایت پیامبر اکرم (ص) که امام باقر(ع) آن را نقل کرده اند که برترین مصداق آن اربعینی ها هستند، چنین است: ابوبکر و عمر و زبیر و عبدالرحمن بن عوف در صحن خانه حضرت رسول(صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) نشسته بودند. حضرت رسول(صلّی اللَّه علیه و آله و سلّم) هم (از حجره خویش) بیرون آمدند و در جمع آنها نشستند. ناگاه بند کفش آن جناب کنده شد، حضرت کفش خود را به علی بن ابی طالب علیه السّلام دادند تا اصلاح کنند و فرمودند: همانا از جانب راست خداوند عزّوجل (یا از جانب راست عرش الهی) گروهی از ما بر بارگاه‏هائی از نور هستند که صورتهاشان از نور و لباسهایشان از نور است و نور آنها چشمهای دیگر بینندگان را پر می کند.

ابوبکر گفت: آنها چه کسانی هستند یا رسول اللَّه؟ حضرت سکوت فرمودند. زبیر پرسید یا رسول اللَّه آنها کیانند؟ ایشان سکوت فرمودند. عبدالرّحمن پرسید باز چیزی نفرمودند. تا آنگاه که حضرت علی علیه السّلام سؤال کردند. پیامبر اکرم در پاسخ فرمودند: آنها کسانی هستند که به واسطه نسیم و دم رحمت الهی به یکدیگر عشق می ورزند. و این محبتشان به یکدیگر بر پایه قومیت و خویشاوندی و مال و منال نیست. یا علی آنها شیعیان تو هستند و تو امام آنها هستی.

متن عربی این روایت چنین است: أَقْبَلَ أَبُوبَکْرٍ وَ عُمَرُ وَ الزُّبَیْرُ وَ عَبْدُالرَّحْمَنِ بْنُ عَوْفٍ جَلَسُوا بِفِنَاءِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَخَرَجَ إِلَیْهِمُ النَّبِیُّ(ص) فَجَلَسَ إِلَیْهِمْ‏ فَانْقَطَعَ شِسْعُهُ فَرَمَی بِنَعْلِهِ إِلَی عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ(ع) ثُمَّ قَالَ إِنَّ عَنْ یَمِینِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْ عَنْ یَمِینِ الْعَرْشِ قَوْماً مِنَّا عَلَی مَنَابِرَ مِنْ نُورٍ وُجُوهُهُمْ مِنْ نُورٍ وَ ثِیَابُهُمْ مِنْ نُورٍ تَغْشَی وُجُوهُهُمْ أَبْصَارَ النَّاظِرِینَ دُونَهُمْ قَالَ أَبُوبَکْرٍ مَنْ هُمْ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَسَکَتَ فَقَالَ الزُّبَیْرُ مَنْ هُمْ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَسَکَتَ فَقَالَ عَبْدُ الرَّحْمَنِ مَنْ هُمْ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَسَکَتَ فَقَالَ عَلِیٌّ ع مَنْ هُمْ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ هُمْ قَوْمٌ تَحَابُّوا بِرَوْحِ اللَّهِ عَلَی غَیْرِ أَنْسَابٍ وَ لَا أَمْوَالٍ أُولَئِکَ شِیعَتُکَ وَ أَنْتَ إِمَامُهُمْ یَا عَلِیُ‏.

این روایت در بحارالانوار جلد ۶۸ (در برخی از چاپها جلد۶۵) صفحه ۱۳۹ آمده است و به طریق ذیل مستند شده است: بشا، بشارة المصطفی‏ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ دِینَارٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی بْنِ ضُرَیْسٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ نَصْرِ بْنِ مُزَاحِمٍ وَ ابْنِ أَبِی حَمَّادٍ عَنْ أَبِی دَاوُدَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ شَرِیکٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(ع) قَالَ: