پیام جنایات مسجد «ننگرهار» افغانستان به جهان

خبرگزاری شبستان، گروه مسجد و کانون های مساجد: «بمب گذاری در افغانستان تعداد زیادی کشته بر جای گذاشت!» این جمله آشنا نزدیک به دو دهه است که هرازچندگاهی در رسانه ها منتشر می شود و گویی تبدیل به امری طبیعی و موردانتظار شده است.

این بار انفجار در یکی از مساجد افغانستان این فاجعه را به بار آورده و تا کنون منجر به قتل عام حدود 72 نفر شده است چنان که سازمان ملل اذعان می کند خشونت در این کشور به سطحی غیر قابل قبول رسیده است.

حمله به نمازگزاران در مسجد «ننگرهار» افغانستان نشان از ناجوانمردی و بی رحمی کسانی است که به زندگی انسان بی اعتنایی می کنند و مرتکب خشونت علیه بی گناهان می شوند.

مگر نه اینکه اماکن عبادی باید پناهگاه باشند نه هدف حملات مرگبار؟ مگر نه اینکه افغان ها و مردم در سراسر جهان حق دارند در امنیت زندگی کنند و به عبادت دسته جمعی بپردازند؟ پس چرا با وجود اتفاقات مکرر از این دست هنوز چاره ای برای آن اندیشیده نشده است؟

«آنتونیو گوترِش»، دبیرکل سازمان ملل متحد حمله به مسجد ننگرهار را محکوم و تاکید کرده است که عاملان این حمله باید پاسخگو باشند.

عفو بین الملل هم این حمله را جنایت جنگی دانسته و یادآور شده است که افزایش تلفات غیر نظامیان در افغانستان نیاز به توجه جهانی دارند.

اتحادیه اروپا نیز از این قافله جا نمانده است . این اتحادیه هم تازه ترین حمله انتحاری در مسجد ننگرهار را محکوم کرده و هدف از آن را تضعیف امیدها برای صلح و آشتی در افغانستان دانسته است.

اما مهم آنکه ما سال ها است شاهد این محکوم کردن ها هستیم. سال ها است که تروریسم و جنایات ناشی از آن محکوم می شود و نیروهای خارجی به رهبری آمریکا نزدیک دو دهه است که به بهانه مهار عملکردهای خشونت آمیز طالبان در افغانستان حضور پیدا کرده اند اما تاکنون هیچ اقدام مثبتی برای محدود کردن فعالیت آنها و ریشه کن کردن خشونت در افغانستان انجام نداده اند و حالا پس از سال ها کشتار و قتل عام مردم بی گناه افغانستان به دنبال صلح با طالبان هستند.

این در حالی است که سازمان ملل پس از حمله اخیر به مسجد افغانستان، نیروهای ضددولتی مانند طالبان را که بیش از 18 سال است دست به شورش در این کشور زده اند، مقصر اصلی در افزایش خشونت ها می داند.

اگر اینطور است و اگر آمریکایی ها برای نابودی یا مهار کردن چنین گروهی از هر طریقی از جنگ گرفته تا گفتگوهای صلح، 18 سال است در افغانستان به سر می برند چرا تا کنون نتوانسته اند حتی ذره ای از این خشونت ها کم کنند؟

آنچه اهمیت دارد این است که افغان ها قربانی بازی هایی شده اند که قدرت های جهانی به ویژه آمریکا آن را به راه انداخته اند. یک روز آمریکا اعلام می کند که قصد گفتگوهای صلح با طالبان را دارد و وقت زیادی را صرف گفتگوهایی می کند که البته آن هم نه در راستای منافع مردم افغانستان بلکه در راستای منافع واشنگتن صورت می گیرد.

گروهی از تحلیلگران سیاسی معتقد بودند که علت مذاکره آمریکا با طالبان نه برای ایجاد صلح در افغانستان برای آسایش مردم این کشور بلکه به منظور توافق با طالبان برای استقرار پایگاه های دائمی وانشگتن در این کشور است. لذا حتی در مدتی که گفتگوهای صلح در حال انجام بود باز هم خبری از امنیت در افغانستان نبود.

اما باز هم بازی واشنگتن تغییر کرد و درست در زمانی که واشنگتن و طالبان در یک قدمی این صلح قرار داشتند، «دونالد ترامپ»، رئیس جمهوری آمریکا مذاکرات صلح را لغو کرد و جالب آنکه باز هم شرایط تغییری نکرد و باز هم این مردم افغانستان هستند که قربانی می شوند.

حمله به مسجد ننگرهار اگرچه اتفاقی شبیه به هزاران اتفاق مشابهی است که در طول 18 سال گذشته در افغانستان افتاده و همواره با محکومیت های سوری به پایان رسیده اما پیامی جدید برای جهان دارد که عبارت است از: آنچه باید برای از بین بردن خشونت ها در افغانستان ریشه کن شود نه فقط طالبان بلکه بازی های نیروهای خارجی به رهبری واشنگتن در این کشور است.

در سال های اشغال افغانستان از سوی شوری سابق، ایالات متحده آمریکا به واسطه تغییر معادلات بین المللی در جهان دوقطبی و جلوگیری از ورود افغانستان به اردوگاه کمونیسم به حمایت از گروه های بنیادگرا پرداخت و بتدریج شرایط ظهور و قدرت گیری طالبان را در افغانستان مهیا کرد و حالا برای اینکه مسلمانان و مساجد بتوانند بار دیگر روی امنیت را ببینند باید ریشه هر دو گروه ار این کشور کنده شود.

پایان پیام/7