ایثار؛ درس بزرگ پیاده‌روی اربعین برای منتظران

حجت الاسلام «محمدرضا فوادیان» در گفت وگو با خبرنگار گروه مهدویت و غدیر خبرگزاری شبستان، با بیان اینکه پیاده‌روی اربعین همایشی بی نظیر از اجتماع انسانی بر محوریت حجت خدا است، اظهار کرد: وقتی در این مسیر قرار می گیریم رابطه میان مُلک و ملکوت را می بینیم، ارتباطی عمیق که به واسطه این حضور خالصانه برقرار می شود؛ انسان هایی که در مسیر امام حسین(ع) قرار گرفتند و نگاه توحیدی و اخلاق الهی آنها به برکت این اجتماع عظیم حسینی کامل شده و از زندگی توام با شرک و ناهنجاری ها فاصله می گیرند.

این کارشناس مهدوی تصریح کرد: یکی از زیبایی هایی که در مسیر اربعین به چشم می خورد یگانگی به جای بیگانگی است، همه انسان های حاضر در این همایش حسینی عاشقانه و عارفانه درصدد خدمت به همنوعان بر می آیند، مردم شریف عراق میزبانی شایسته ای از زائران سیدالشهداء(ع) در کارنامه خود به ثبت رسانده اند.

وی در ادامه بیان کرد: در مجموعه روایات متعددی مورد ویژگی های عصر ظهور سخن به میان آمده است از جمله اینکه عده ای به محضر امام محمد باقر(ع) رسیدند، حضرت(ع) خطاب به آنان فرمود: آیا شما که از دوستان یکدیگر هستید حاضر می شوید به گونه ای زندگی می کنید که کسی دست در جیب تان کند و از جیب تان بردارد؟ آنان پاسخ دادند که ما با یکدیگر دوست هستیم اما خیر چنین نیستیم. حضرت(ع) فرمود: انسان های عصر ظهور دست در جیب یکدیگر می کنند و نیاز خود را بر می دارند. (یعنی تا این حد از صفا و یکرنگی میان شان وجود دارد).

حجت الاسلام فوادیان افزود: موارد این چنینی در دوره آخرالزمان، زیر سایه ولی خدا شکل می گیرد، چنانچه امام محمدباقر(ع) فرمود: «وضَعَ اَللَّهُ یَدَهُ عَلَى رُءُوسِ اَلْعِبَادِ فَجَمَعَ بِهَا عُقُولَهُمْ وَ کَمَلَتْ بِهِ أَحْلاَمُهُمْ » (خداوند دست رحمتش را بر سر بندگان گذارد پس عقولشان را جمع کند و (تا پیروى هوس نکنند و با یک دیگر اختلاف نورزند) و در نتیجه خردشان کامل شود (متانت و خود نگهداریشان کامل شود). ما این حدیث را به عنوان تابلویی زیبا از عصر ظهور در ذهن داریم که ویژگی خاصی از آن دوران را توصیف می کند.

وی اضافه کرد: این توصیف ها تنها ماکت کوچکی از آن جامعه آرمانی است که در مسیر پیاده روی اربعین زوار با آن مواجه می شوند، افراد از هر مسیری که در این ایام به کربلا بروند، یگانگی میان زائران را می بینند و به چشم خود شاهد خواهند بود که انسان هایی حاجت دیگران را به حاجت خود مقدم می دارند و این همان چیزی است که اهل بیت(ع) از ما خواسته اند.

حجت الاسلام فوادیان با اشاره به دعای سی و هشتم صحیفه سجادیه، اظهار کرد: حضرت(ع) در این دعا می فرماید: «بار خدایا به پیشگاهت عذر خواهم در حق ستمدیده اى که در حضور من بر او ستم رفته و من یاریش ننمودم و از احسانى که در حقّم شده و شکرش را بجا نیاورده ام، و از بد کننده اى که از من پوزش خواسته و عذرش را نپذیرفته ام، و از فقیرى که از من حاجت خواسته و من خواست او را بر خواست خود ترجیح نداده ام». امام سجاد(ع) در شرایطی اینچنین دعا می کند که کربلا را دیده است، رنج اسارت کشیده اما باز هم می فرماید: مرا ببخش که نتوانستم ایثار کنم در برابر کسانی که از من حاجتی درخواست کردند. اشاره من به این دعا از آن جهت بود که حضرت سجاد(ع) می خواهد این گونه ما را تربیت کند که به درگاه خداوند دست تضرع و نیاز بلند کرده و از او طلب مغرفت کنیم که ایثار نکردیم، ایثار با انفاق تفاوت دارد.

وی ادامه داد: ایثار یعنی در عین اینکه شخص خود نیازمند است اما خود را نادیده می گیرد و دیگران را مقدم بر خود می شمارد. در مسیر اربعین شاهد چنین جریانی هستیم یعنی افراد انفاق نمی کنند بلکه به معنای واقعی کلمه ایثار می کنند.

فوادیان در پایان خاطرنشان کرد: میزبانان که خانواده های عراقی هستند همگی در یک اتاق زندگی کنند اما همه زندگی‌شان را در خدمت زائران می گذارند، خود من بارها در این مسیر به منازلی رفته ام که فقر و فلاکت از در و دیوارهایش می ریزد و موید وضع نابسامان مالی خانواده است اما هر چه که دارند را در خدمت زائران گذاشته و در طول راه به زائران التماس و تمنا می کنند که به منزل آنان بروند. این نمونه ایثاری است که در یک جامعه منتظر در مسیر پیاده روی اربعین شاهد آن هستیم و درسی برای کل زندگی منتظران است.

پایان پیام/248