این کلیشه تلخِ دوست‌داشتنی؛ تبعیت ویلموتس از قاعده صفر و یک برانکو و کی‌روش

«برنده‌ها از شکست خوردن نمی‌ترسند؛ ولی بازنده‌ها چرا؛ شکست بخشی از فرآیند موفقیت است.» (رابرت کیوساکی)

«از شکست‌های خود خجالت نکش، از آنها یاد بگیر و دوباره شروع کن.» (ریچارد برانسون)

«پیروزی وقتی شیرین‌تر از همیشه است که شکست را شناخته باشی.» (مالکوم فوربس)

«هیچ رازی درباره موفقیت وجود ندارد. موفقیت نتیجه برنامه‌ریزی، کار سخت و یادگیری از شکست‌ها است.» (کالین پاول)

و ...

باخت ۲۳ مهر تلخ‌ترین شکست ایران نبود

کافیست در موتور جستجو کلمه "شکست" را تایپ کنید تا ۱۰ها جمله مانند عبارات بالا برایتان پشت هم ردیف شود. کلیشه‌هایی که حقیقتی هستند غیر قابل انکار. کلماتی که توسط انسان‌های بزرگ کنار هم چیده شده‌اند و آنقدر برایمان مرور شده و با آنها چشم در چشم شده‌ایم که خیلی عادی از کنارشان عبور می‌کنیم اما به هیچ وجه نمی‌توانیم درستی آنها را انکار کنیم؛ چرا که نتیجه‌ای است مشخص از یک اتفاق معمول، یعنی شکست. بی تردید ۲۳ مهرماه ۱۳۹۸ شب تلخی برای فوتبال ایران بود. نه بدترین، بلکه یکی از شب‌های تلخی که برای فراموش کردنش نیاز به زمان است. در طول تاریخ باخت‌های دردناک‌تر به وفور داشته‌ایم. شکست‌هایی که توقعش را نداشتیم. باخت سه بر صفر برابر ژاپن در جام ملت‌های ۲۰۱۹ آسیا، شکست مقابل عربستان در ورزشگاه آزادی در مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰، باخت سه بر یک برابر همین تیم بحرین و عدم صعود به جام جهانی ۲۰۰۲، بالا بردن دست‌ها مقابل ژاپن در جام ملت‌های ۱۹۹۲ و حذف از مرحله گروهی و ...؛ اینها تنها مشتی بود از باخت‌هایی که نصیب فوتبال ایران در چند ۱۰ سال اخیر شده است. شکست‌هایی که هرکدام تلخی خاص خودش را داشت اما باعث نشد از حرکت بایستیم یا ناامید شویم. خیلی از آنها مقدمه‌ای شد برای رسیدن به یک پیروزی بزرگ.

شکست غیر منتظره یک بر صفر تیم برانکو مقابل اردن

توجیهی برای باخت مقابل بحرینِ تحت هدایت هلیو سوسا وجود ندارد. در قواره خودمان نبودیم و سختگیرانه مجازات شدیم. این نخستین شکست ایران با مارک ویلموتس بود و باعث شد تا معادله صعود ما به مرحله سوم و نهایی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر کمی پیچیده شده و به اما و اگر کشیده شود. اما در سال ۲۰۰۶ هم که راحت‌ترین صعود ممکن را داشتیم، در مرحله قبل از آن تا یک قدمی حذف پیش رفتیم ولی به یک‌باره برگشتیم و مثل آب خوردن بلیت آلمان را با شکست دادن همین تیم بحرین رزرو کردیم. در مرحله دوم مسابقات به سر می‌بردیم. قطر را با نتیجه سه بر یک شکست دادیم و در گام دوم با حساب هفت بر صفر از سد لائوس گذشتیم اما در سومین بازی، دقیقا مانند همین امسال، به اردن یک بر صفر باختیم. با این تفاوت که بازی در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شد و ۳۵ هزار هوادار تیم پرستاره برانکو را حمایت می‌کرد اما "هیثم الشبول" در دقیقه ۸۳ تیم اردن را برنده مسابقه کرد. به سختی به مسابقات برگشتیم و با ۲ برد لحظه آخری مقابل اردن و قطر با سه امتیاز اختلاف نسبت به تیم دوم راهی دور سوم شدیم.

باخت ناباورانه تیم کی‌روش در برابر لبنان

حالا به ۲۱ شهریور ماه ۱۳۹۱ می‌رویم. در مرحله نهایی حضور داشتیم. ابتدا ازبکستان را در تاشکند شکست دادیم و سپس مقابل قطر متوقف شدیم اما در هفته سوم در بیروت مقابل ضعیف‌ترین تیم گروه یعنی لبنان یک بر صفر شکست خوردیم. "رودا عنتر" در دقیقه ۲۷ دروازه مهدی رحمتی را گشود و تیم کی‌روش را غافلگیر کرد. پس از آن باخت باز هم تیم ملی روند رو به رشد ثابتی نداشت. یک بر صفر کره جنوبی را بردیم اما پس از آن در آزادی به ازبکستان باختیم. با این حال آن تیم موفق شد به دراماتیک‌ترین شکل ممکن راهی جام جهانی ۲۰۱۴ شده و سال به سال بهتر و بهتر شود. پس همانطور که دیدید از این باخت‌های یک بر صفر غیر منتظره در دوران برانکو و کی‌روش هم داشتیم اما توانستیم پس از آن به مسیر درست برگردیم و به هدف اصلی خود یعنی صعود به جام جهانی برسیم.

یک ماه تا جدال سرنوشت‌ساز تیم ویلموتس در بصره

در بازی با بحرین مشخص شد که نیمکت قدری نداریم. نیمکتی که بتواند به تیم اصلی کمک کند. شاید برخی از مهره‌های فیکس تیم ملی بهتر است از روی نیمکت کار را آغاز کنند و به تدریج به پیکره اصلی تزریق شوند. جای خالی علیرضا جهانبخش، سعید عزت اللهی، علی قلی‌زاده، مهدی ترابی و ... خالی بود. با این حال هیچکدام از این مسائل باعث نمی‌شود تا بخواهیم کادر فنی را به باد انتقاد بگیریم و از سرمربیان پیشین یاد کرده و آن را به چماق تبدیل کنیم. فقط یک ماه تا بازی سرنوشت‌ساز مقابل عراق فاصله داریم. دیداری که به مراتب از جدال با بحرین دشوارتر است. بازی در ورزشگاه ۶۵ هزار نفری بصره به انجام می‌رسد و اتفاقات بازی ذوب آهن مقابل الزورا، نشان داد که استقبال چندان مسالمت‌آمیزی از سوی هواداران تیم حریف، از ما نخواهد شد. پس جو سنگینی در انتظار ملی‌پوشان است، به مراتب سنگین‌تر از ریفا. باخت در آن دیدار، پروسه صعود را با مشکلات بیشتری مواجه می‌کند؛ بنابراین در این فرصت کوتاه باید با احتیاط و دلسوزانه‌تر به ایرادهای تیم مرد بلژیکی بپردازیم و از درست کردن تنش‌های بی‌مورد جلوگیری کنیم.

کی‌روش و برانکو به همه چیز فکر می کنند جز ایران؛ رهایشان کنید!

برانکو به بدترین شکل ممکن از الاهلی اخراج شد و تعداد بازی‌هایش با این تیم به تعداد انگشتان ۲ دست نرسید. کی‌روش همزمان با بازی تیم ملی، سه بر صفر مغلوب الجزایر شد و با رسانه‌های کلمبیایی به مشکل خورده و جایگاه چندان قرص و محکمی روی نیمکت سه رنگ‌ها ندارد؛ با این حال هنوز عده‌ای از فوتبال‌دوستان، با ادامه دادن ۲ قطبی آزاردهنده و زننده کی‌روش- برانکو به تیم ملی ضربه می‌زنند و فضای فوتبال کشورمان را مسموم‌تر می‌کنند. آنها به دنبال کوچکترین فرصت هستند تا اثبات کنند سرمربی محبوبشان از دیگری بهتر است و اگر در راس کار بودند چنین می‌شد و چنان. این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که هیچ‌یک از این ۲ نفر کوچکترین فکری درباره تیم ملی ایران و هوادارانشان نمی‌کنند. یکی به دنبال تیم جدید است و دیگری در پی فرار از بحران کنونی. البته چرا، آنها به ایران فکر می‌کنند اما برای وصول کردن مطالباتشان!

ویلموتس در ایران، بهتر از ویلموتس در بلژیک و ساحل عاج

برای رسیدن به سومین جام جهانی پیاپی فرصت چندانی نداریم. مارک ویلموتس انتخاب فدراسیون فوتبال بوده و حالا سرمربی تیم ملی ایران است. در چند بازی اخیر آنقدر بارقه امید از او و تیمش دیده‌ایم که به این راحتی دست از حمایت برنداریم. او پیش از ایران سرمربی تیم‌های ملی ساحل عاج و بلژیک بوده است. اولین باخت او در ساحل عاج در همان بازی نخست مقابل هلند و با نتیجه پنج بر صفر حادث شد و در تیم ملی بلژیک هم در دومین بازی با یک گل مغلوب انگلیس شد ولی در ایران، پنجمین مسابقه او به اولین شکستش انجامید. خود ویلموتس روی کاغذ پیشرفت داشته است. او در ساحل عاج به موفقیت نرسید اما در بلژیک دست به کارهای بزرگی زد. به این مرد بلژیکی، تفکراتش و تیمش ایمان داشته باشیم و در عین حال جمله‌های ابتدایی گزارش را مرور کنیم.

«برنده‌ها از شکست خوردن نمی‌ترسند؛ ولی بازنده‌ها چرا؛ شکست بخشی از فرآیند موفقیت است.» (رابرت کیوساکی)

«از شکست‌های خود خجالت نکش، از آنها یاد بگیر و دوباره شروع کن.» (ریچارد برانسون)

«پیروزی وقتی شیرین‌تر از همیشه است که شکست را شناخته باشی.» (مالکوم فوربس)

«هیچ رازی درباره موفقیت وجود ندارد. موفقیت نتیجه برنامه‌ریزی، کار سخت و یادگیری از شکست‌ها است.» (کالین پاول)

و ...