از آنجا که اساس معیشت و کشاورزی بر پایه آب است ، بنابر این کم و یا زیاد بودن باران و آب مشکلاتی را ایجاد می کند . اگر باران کم ببارد و دچار کمبود آب بشوند مراسم خاصی را به جای می آورند تا خداوند دعای آنها را مستجاب کرده و باران بفرستد . مراسمی که برای تمنای باران دارند به این شرح است :اهالی روستا همگی به امامزاده ، مسجد یا میدان بزرگ روستا و یا خارج از روستا می روند دعا می کنند و سیدی گوشه ای از جلد قرآن را خیس می کند یا منبر را به این نیت که باران بیاید با گلاب می شویند . علاوه بر این مرسوم است که همه مردم شیرو برنججمع می کنند و با آن شیر برنج درست کرده می خورند و مقداری از آن را با این باور که باران ببارد روی پشت بام می ریزند .
مراسم باران خواهی ( زبان مازندرانی : شِیلوون ، در برخی از گویش ها : شِیلان )
یکی از مراسم رایج به هنگام خشکسالی مراسم باران خواهی است . به این منظور ابتدا اهالی محل مواد اولیه پخت شیر و برنج و یا آش مورد نظر آنها جمع آوری می شود و در روز معین اهالی در مکان مقدسی مانند مسجد ، تکیه ، امامزاده و یا در اطراف درخت مقدس جمع می شوند و پس از پخت آش به وسیله زنهای محل ، مراسم دعا و روضه خوانی انجام می شوند واز خداوند طلب باران می کنند . پس از صرف آش مراسم به پایان می رسد . از دیگر عقاید مردم منطقه در این زمینه گذاشتن پایه منبر در آب و یا ریختن آب به روی سید است .
برگرفته از کتاب آشنایی با فرهنگ عامه و اقوام ایرانی نوشته آقای جمال انصاری