سیاستی ارباب‌منشانه آمریکا با ترکیه و سوریه

آمریکا، سیاستی ارباب‌منشانه دارد؛ با حوصله، خونسرد، بردبار و شکیبا. سیاستِ این کلان‌ارباب، با دیگر ارباب‌های فرودست (روسیه، بریتانیا، المان، فرانسه) از نوع تعاملِ « بده‌بستان» و‌ «کنار آمدن» بر سر منافع دو جانبه با نگاه «فرادستانه» و با دستانی «سخاوت‌مندانه» است.
بر سَرِ خورده‌بورژازهای سیاسی نیز دست پدرانه می‌کشد؛ سیاست‌ِ او با جهان سومی‌ها امّا همان نگاهِ از بالا و پایین و ادبیاتِ «تهدید» و «تطمیع» است.

جهانِ سوم، جهانِ مصرفی است، بازار مصرفِ کشورهای در حال توسعه و کشورهای در حال توسعه بازارِ مصرفیِ کشورهای توسعه یافته است؛ گویا اصول وضع شده این است که کشورها طبق قواعد بازی به پیمایش سیاسی در میدان‌عای مشخص شده بپردازند، خلاف قاعده‌ی بازی کردن تاوان‌های سنگینی در پی خواهد داشت.

اردوغان مزه‌ی تلخِ «سرخوردگی» از پیوست به اتخادیه اروپا هنوز زیر زبان‌اش مزمزه می‌کند، ترکیه با تظاهر به «سرمستی» غوغای امپراطوری عثمانی یا پان ترکیسم را سر داده است تا آن تلخیِ سرخوردگی را برای خود قابل هضم کند. او می‌فهمد با چنین شعارهای ارزشی، اگر عضوِ رده آخر اتحادیه ازوپا نشد ولی می‌تواند در شرق(اسلامی) در صدر لیست قرار بگیرد.

شاخ و شانه کشیدن‌های اردوغان به مزاج آمریکا خوش‌آیند نیست، از سوی دیگر مشروعیتِ خلاف قاعده بازی کردن را بصورت غیر مستقیم از روسیه‌ی فرصت‌شناس دریافت نموده است(اردوغان، ابزار فشار روسیه بر آمریکا جهت امتیازگیری).

این شاخ و شانه کشیدن‌ها باعث گردید تا آمریکا او را وارد میدان جنگِ فرسایشی نماید، آمریکا با شگردهای همیشگی‌اش میدان را برای ورود ترکیه باز کرد، هم‌اکنون دروازه‌های جنگ به روی ترکیه باز شده است.

ترکیه‌ نیز(سرخورده‌ی دیروز، سرمست امروز) بدش نمی‌آید با رویکرد تهاجمی‌، خودی در میدان نظامی نشان دهد؛ تا دیده شود سرانجام این قمار برای ترکیه چه در پی خواهد داشت.

رسول عبدی