پارلمان کجا است؟!

در چند ماه اخیر ذهن جمعی ما را دو مسأله به خود معطوف داشته است که یکی انتخابات بوده و دیگرش گفت‌وگو‌های صلح. در پیوند به این دو مسأله سرنوشت‌ساز، همه‌ی اطراف قضیه چیز‌هایی برای گفتن داشته‌اند به جز از نهادی که مسوولیتش در این میان بیش‌تر از همه بوده و آن پارلمان کشور است. من صحبت‌های خیلی از نماینده‌گان این نهاد را در کانال‌های تلویزیونی افغانستان شنیده‌ام و برایم خیلی جالب بوده است که آن‌ها بیش‌تر از آن‌که از مسوولیت خود‌شان در قبال این دو مسأل‌ی سرنوشت‌ساز حرفی بر زبان آرند، نقش تحلیل‌گران سیاسی را در این میان بازی می‌کنند.

ما همه به یاد داریم که کمیسیون انتخابات افغانستان از بودجه‌ی برگزاری انتخابات ریاست جمهوری این کشور حرف زد که از سوی دولت افغانستان تأمین شد؛ انتخاباتی که برگزاری آن ۱۴۹ میلیون دالر هزینه برداشت و به گفته این کمیسیون ۹۰ میلیون دالر آن توسط دولت افغانستان و ۵۹ میلیون آن توسط نهادهای بین‌المللی تأمین گردید.

پرسشی که مطرح می‌شود، این است که آیا هزینه‌ی انتخابات ریاست جمهوری اخیر جزء بودجه‌ای بوده که پارلمان تصویب کرده است، یا خیر؟ اگر نبوده، پس بنا بر کدام مرجعیت قانونی چنین پول هنگفتی، آن هم بدون موافقت پارلمان، به مصرف رسیده است؟ تصویب بودجه، یکی از موارد مهمی است که پارلمان کشور به عنوان نهاد قانون‌گذار و ناظر بر کارکرد حکومت، مسوولیت دارد تا با شفافیت تمام به آن توجه کند.

آن‌چه باید دانسته شود، این است که این پول از کجا آمده، مربوط کدام بخش بوده، تا هنوز چرا کسی از آن اطلاعی نداشته و چرا جزء بودجه سال نبوده است. از همه مهم‌تر این‌که چرا اعضای «تحلیل‌گر» پارلمان از این مسأله بی‌اطلاع‌اند و از آن حرفی بر زبان نمی‌آورند.

مسأله دوم، مربوط به گفتگو‌های صلح با طالبان می‌شود. این درست است که پارلمان قبلی حدود شش سال پیش طرحی را در جهت برگزاری یک اجلاس بین‌المللی با شرکت طرف‌های داخلی و خارجی دخیل در قضیه‌ی افغانستان پیشنهاد نموده بود، ولی گفتگوهایی که امروز جریان دارد، خیلی متفاوت است. همان‌طوری که این گفتگو‌ها می‌تواند سیلاب خون را متوقف سازد، به همان اندازه می‌تواند زیربنای حقوقی، سیاسی و فرهنگی کشور را دگرگون ساخته و آن را از تهداب برکند.

در پیوند به مذاکرات اخیر صلح با طالبان، هم دولت، هم احزاب، هم جامعه‌ی مدنی و هم شخصیت‌های سیاسی موضع‌هایی داشته‌اند، ولی باز هم حرف مهم‌ترین نهاد ملی کشور که پارلمان است، در این میان ناگفته مانده است.

جالب این‌که پارلمان ما از گفتگو‌های این «صلح» که به سرنوشت ما پیوند دارد، اطلاعی ندارد، در حالی که کانگرس امریکا، خلیل‌زاد را از این سوی آب‌ها برای استجواب فرا می‌خواند.

خواجه بشیر احمد انصاری