5 ماه حیاتی

انتخابات سال ۹۸ مجلس را هم شاید بتوان با همین منطق ارزیابی کرد. از ماه ها قبل هجمه اصولگرایان به نمایندگان اصلاح طلب مجلس دهم شروع شد. حملاتی که فراکسیون امید با عملکرد نامقبول خود در نزد افکار عمومی، زمینه را برای آن مساعد کرده بود.

ماجرای موسوم به «ژن خوب» پسر محمدرضاعارف رییس این تشکل، وجود نام فرزندان دو نماینده عضو این فراکسیون در لیست دریافت کنندگان طرح ترافیک، باز شدن پای یکی از اعضای این فراکسیون به یک پرونده اخلاقی و از این ها مهم تر اتهام ناکارآمدی به فراکسیون امید ، افکار عمومی را نه در کنار که این بار در برابر اصلاح طلبان قرار داد.

چند ماه مانده به یازدهمین دوره انتخابات مجلس، ولوله ای در اردوگاه اصلاح طلبان برپاست. عده ای مایوس از کرده و نکرده های این فراکسیون، این بار اعلام کرده اند تنها به شرط تایید صلاحیت نامزدهای اصلی اصلاح طلب در این انتخابات شرکت می کنند. برخی دیگر صحبت از گنجاندن اصلاح طلبان شناسنامه دار در این لیست می کنند و می گویند در لیست انتخاباتی اصلاح طلبان دیگر خبری از اصولگرایان یا اصلاح طلبان بی شناسنامه نخواهد بود. البته در بین اصلاح طلبان کم نیستند آن هایی که با وجود انتقاد از کرده و نکرده این فراکسیون، از ارائه لیست هایی مشابه فهرست امید در انتخابات ۹۸ هم حمایت می کنند. اما انتخابات اسفند ۹۸ به هر صورت برگزار و نتیجه آن اعلام و مجلس یازدهم هم شکل خواهد گرفت.

در صورت عدم شرکت گسترده اصلاح طلبان بالطبع فهرست اصولگرایان و چه بسا اصولگرایان رادیکال پیروز اسفند ۹۸ شود. در این صورت وزرای دولت روحانی روزهای سختی را با مجلس آینده در پیش خواهند داشت. آنها یا باید مواضع قبلی خود در حوزه هایی از جمله نشر، نفت، سیاست خارجی، احزاب و از این دست تجدید نظر کنند یا احتمالا با استیضاح مواجه خواهند شد.

کم شدن قدرت دولت در حوزه اجرا نیز آثار منفی خود را در جامعه نمودار خواهد کرد. محدودیت های حوزه نشر و اینترنت بیشتر و فضای اجتماعی بسته تر خواهد شد. همچنین احتمالا برخی از مدیران دولتی نیز که روند تغییر را حس می کنند، قصد تطبیق خود با مواضع اصولگرایان را خواهند داشت .

کمتر از ۵ ماه به انتخابات مجلس، جریان اصلاحات باید فکری برای آینده سیاسی خود کند. بلاتکلیفی، دودستگی و منفعت جویی سم مهلکی بر فرصت این جریان برای حضور مجدد و حفظ بقا در عرصه قدرت است.