توزیع عادلانه فرصت‌ها؛ عامل افزایش مسئولیت‌پذیری اجتماعی

رضا اسماعیلی، عضو هیئت علمی گروه مدیریت و برنامه‌ریزی فرهنگی دانشگاه آزاد اصفهان، در گفت‌و‌گو با ایکنا اصفهان، با بیان اینکه مسئولیت‌پذیری به دو نوع سازمانی و اجتماعی تقسیم می‌شود، اظهار کرد: منظور از مسئولیت‌پذیری سازمانی این است که شرکت‌ها و مؤسسات در مقابل بهره‌برداری از منابع موجود در جهان، پیامدهای اجتماعی آن را پذیرفته و به بازسازی محیط بپردازند.

وی ادامه داد: مسئولیت‌پذیری اجتماعی به نوع تربیت افراد برمی‌گردد و منظور از آن این است که افراد در مقابل نظام‌هایی از قبیل خانواده، آموزش و پرورش، رسانه‌ها، محیط زندگی خود و استفاده از مزایای آن و نسبت به یکدیگر، تعهد و مسئولیت‌پذیر باشند که به حفظ سلامت محیط کمک شایانی کرده و افراد را از مسئولیت‌گریزی دور می‌سازد.

عضو هیئت علمی گروه مدیریت و برنامه‌ریزی فرهنگی دانشگاه آزاد اصفهان بیان کرد: افراد باید نسبت به یکدیگر احساس تعلق و تعهد داشته باشند و بر مدار فردگرایانه حرکت نکنند و ضمن اینکه در زندگی شخصی باید اثربخش باشند، در جامعه نیز باید مؤثر عمل کنند. بنابراین زمینه‌های مسئولیت‌پذیری اجتماعی را می‌توان آموزش، تربیت خانوادگی، رسانه‌ها و مدیریت کلان یک سیستم اجتماعی‌، اقتصادی و سیاسی دانست.

اسماعیلی با بیان اینکه بهترین روش برای رسیدن به مسئولیت‌پذیری اجتماعی، داشتن احساس تعلق است، گفت: مسئولیت‌پذیری اجتماعی اساسا در تقابل با سیاست طرد اجتماعی یا سیاست تفکیک‌بندی اجتماعی قرار دارد. اگر همه افراد از مزایا و فرصت‌هایی که در جامعه وجود دارد، به نحو برابر و مساوی استفاده کنند، مسئولیت‌پذیری اجتماعی افزایش می‌یابد و در مقابل، اگر افراد در حوزه فرهنگ تعلق‌های والاتری نسبت به دیگران داشته باشند و همچنین درجه‌بندی شهروندان در جامعه، موجب کاهش مسئولیت‌پذیری اجتماعی می‌شود.

وی تصریح کرد: اگر در جامعه طرد اجتماعی وجود داشته باشد، افراد یا به سمت انتقام اجتماعی می‌روند و یا نسبت به وضعیت و شرایط جامعه بی‌تفاوت می‌شوند.

این پژوهشگر مطالعات فرهنگی و اجتماعی درباره نسبت میان تقوا و تخصص گفت: منظور از تقوا، مجهز و مسلح بودن به سلاح‌های درونی است. اساسا تعلقات و احساس وابستگی افراد به خداوند موجب می‌شود که نسبت به مخلوقات الهی نیز تعهد بیشتری داشته باشند. تقوا به ما کمک می‌کند که نسبت به مخلوقات خداوند اعم از انسان‌ها، حیوانات، اشیا و سایر موجودات دیگر احساس تعهد و تعلق داشته باشیم. در جوامع دینی نیز در مقایسه با جوامع غیر دینی، اعضای جامعه مسئولیت‌پذیری والاتری داشته و نسبت به هم‌کیشان و هم‌نوعان خود بیشتر احساس تکلیف می‌کنند.
انتهای پیام