به زبانی تو بدانی سخنی می گویم
بروم درپی آن بت چومن اوراجویم
سَرِ سجّاده نشینم به دعایی تا صبح
که ملا یک بنما ید نَظَری بر سویم
نَنَما ید چو اثر در دِلِ شب افغانم
به دعایم سَرِ سجّاده ی خود افزویم
بَزَ نم بر دَرِ هر خانه بیابم شاید
دَرِ هرخانه و کاشانه رهش میپو یم
سَرِلطفی چوبخواهدبَرَوم برسویش
زشعف تربَتِ راهش که چوعنبربویم
به وصالش بَرَوم تا بَرَ سم برکو یش
سَرِسیلی ی زمان سرخ شودگررویم
غَمِ دل بینکه چِکردی زفراقش بامن
چه سفیدی بَنَمودی به جوانی مویم
تو(خزان)بهر چه نالی ز فراقش دایم
چکنم بادِلِ درمانده چین است خویم