داستان مدالی که در روزهای سخت به سهیلا بخشیده شد

"من خودم خیر هستم و امید بخشی می‌کنم"، این قوی ترین جمله‌ای است که در تمام زندگی، از زنی می‌شنوم که طعمه گزند روزگار و نامردمانش شده و طلایی که پیش چشمانم برق زد، نورانی‌ترین نشانه هستی بود که از زندگی معرفت حکایت می‌کرد.

به گزارش ایسنا- داستان این زن قوی، از جایی زیر ذره‌بین می‌رود، که مورد حمله‌ای قرار گرفت، حمله‌ای که تنها تصورش، تا مغز استخوان انسان را می‌سوزاند. نام آشنای این زن قوی، سهیلاست. کسی که هنوز بعد از پنج سال جور بی‌خردی، جهل و تعصب یک نامرد را به دوش می‌کشد، اما شانه خم نمی‌کند.

سهیلا جورکش، یکی از زنانی است که در سال 1393، طعمه اسید شد و از آن روز، بارها مورد جراحی‌های مختلف قرار گرفت تا شاید باری دیگر، چهره غم دیده مادر و دست‌های پرتجربه پدر را ببیند و ببوسد. او امروز تا 30 درصد بینایی دارد، اما درصدی برای میزان صبوری، مهربانی و قدرتش قابل بیان نیست، صد عدد کمی به نظر می‌رسد.

و اما میثم جهانی‌پور قهرمانی است ابر پهلوان، در این روزهای سرد سکوت فراموشی؛ کسی که همان سال غمین برای خانواده جورکش، بدور از لنز دوربین و قلم خبرنگاران، آنچه در طبق اخلاص از امید و معرفت داشت را در سینی مدالش گذاشت و به اصفهان آورد.

آن روز سهیلا نمی‌دید، نمی‌شنید، بیهوش بود! اما جهانی‌پور، سیل بی‌امان چشمان مادر، حال پر زجر و غم چهره پدر و صورت مظلوم سهیلا را دید و تا این لحظه تلاش کرد سهیلا را فراموش نکند.

امروز سهیلا هوشیار است و می‌شنود، کمی می‌بیند و قدردان دلجویی جهانی‌پور است، به گفته خود جورکش، زمانی که جهانی‌پور به عیادتش آمده بود، سهیلا در جنگ زنده ماندن یا نماندن بود، اما امروز زنده است و پر امید.

بعد از پیروزی در جنگ و زنده ماندنش، برای غلبه بر درد عمل‌های بهبودی، گاه توان جسمی از دست می‌داد و مدال پرافتخار جهانی‌پور، عصای معجزه‌آسای ایستادگی‌اش در آن دوره بود. اکنون سهیلا با یک چشم توان حدودی دیدن، با عمل‌های متعدد بر روی دست چپش، توان در آغوش کشیدن و با محبت صدا و کلامش توان بذل مهر دارد و معتقد است که وقتش رسیده تا محبت و معرفت جهانی‌پور را جبران کند.

مدال استقامت جهانی پور در مسابقات جهانی کسب شده بود، جورکش، این مدال را به او برگرداند، تا جهانی پور علاوه بر مدال استقامت، کسب مدل افتخاری صلح را هم این بار نه از دست هیئت جهانی تکواندو، که از دست سهیلا جورکش، یک سفیر صلح، گذشت و مهربانی در کارنامه خود ثبت کند.

جورکش می‌گوید: در سختی‌ها آدم نیاز به دلجویی و انرژی دارد، من در آن لحظات سخت اصلا متوجه حضور آقای جهانی‌پور نبودم، اما خانواده‌ام از حضورش انرژی گرفتند، روزی که به هوش آمدم و مدال را دیدم، اشک از چشمانم جاری میشد و بعد از آن هر وقت مدال را لمس می‌کردم، انرژی جسمی تحلیل رفته‌ام را باز می یافتم.

به اعتقاد او، مردم فراموشکارند و بازگرداندن مدال به آقای جهانپور، یادآور این نماد انسانیت خواهد بود، چرا که تنها چیزی که الان وجود ندارد، انسانیت و مهربانی است و یادوری آن، به هر طریق و در هرکجا ضروری است.

پدر و مادر جورکش، خندان از وضعیت بهتر دخترشان و قدردان مهربانی تکواندوکار جوان، داستان سهیلا را غم انگیزترین اتفاق زندگی قلمداد می‌کنند و اشاره می‌کنند، در تمام مدتی که منتظر هوشیاری و بهبود حال فرزندشان بودند، این مدال، انگیزه و انرژی آن‌ها بوده.

مادر جهانی‌پور هم با یادآوری خاطرات پیروزی و کسب مدال فرزندش، ۱۲سال در اردو ورزشی بودن و کسب چهار مدال طلای میثم را کار خدا دانست و از این حرکت بزرگمنشانه فرزندش ابراز غرور و خوشحالی کرد.

او که همان سال وصف حال جورکش را از زبان پسرش شنیده بود، بعد از اهدای طلا به جورکش، بابت معرفت پسرش خدا را شاکر شده بود و در این سال‌ها همواره دعاگوی بهبود حال جورکش بوده.

خود جهانی‌پور با اشاره به این که "انرژی و اعتماد به نفس برای ادامه زندگی، مسئله ضروری و مهمی است" ابراز خوشحالی کرد از اینکه جورکش حالا حال بهتری دارد و او را هوشیار و خوشحال می‌بیند.

این قهرمان ملی تکواندو باور دارد که وقت آن رسیده تا جوانهای بامعرفت با سلامت همه جانبه، به دور از حواشی، آسیبهای کشور را کاهش و معرفت را در کشور ارتقا دهند.

او با بیان خاطرات قهرمانی‌اش و وصف اندوه بی‌حدش از شنیدن خبر اسیدپاشی در همان سال گفت: فامیلهای من بعد از قهرمانی، مدال را ندیدند و وقتی از من می‌پرسیدند مدالت کجاست، میگفتم رسید به صاحب واقعی اش.

جهانی‌پور هنوز هم مدالش را حق جورکش می‌داند و تمایل دارد که مدال نزد او بماند، اما جورکش معتقد است، او به اندازه کافی در تمام این 5سال از مدال انرژی گرفته و وقتش رسیده تا معرفت 5سال پیش جهانی‌پور یادآوری و مورد تجلیل واقع شود.

روایت نقل شده، در آخرین روز مرداد ماه به وقوع پیوست و سهیلا جورکش، مدال طلای میثم جهانی‌پور، قهرمان ایران و کشورهای آسیایی در رشته تکواندو را در کارگاه منبت‌کاری حسین حائریان، به او بازگرداند.

انتهای پیام