اصلا نیازی نیست ما نگران آینده باشیم!

ما فکر میکنیم این امریکایی های عزیز چرا با طالبان نازادنه به توافق نمیرسند؟
نهمین دور نخود و کشمش خوری هم تمام شد و تازه می گویند احتمال توافقات امریکا و طالبان بر روند صلح نتیجه بخش است.

تصور من این است که امریکایی ها و طالبان در همان دور اول به توافقات رسیدند، مابقی دوره ها بیشتر شبیه قصه های چایخانه طلوع است که افکار عمومی را آنقدر بپیچانند که همه بگویند: " طالبان عزیز؛ شما چقدر خوبید؛ اینقدر ناز نکنید؛ تشریف بیاورید کابل و کیف دنیا و آخرت را ببرید".

البته در بین اینهمه حال و احوالات یک پیام بازرگانی از نوع چایخانه در طلوع به نام گفتگوی اختصاصی رییس جمهور منتشر شد؛ مردم همه که بیکارند مثل سریال تْغرل از اول تا آخر ماجرا را دیدند و برخی تحلیل کارشناسانه در مورد ایزاربند نامرئی رییس جمهور کردند و تعدادی هم ابراز نظر استراتژیکی در مورد جراب های سرخ و عشقی لطف الله نجفی زاده نمودند.

آنطرف تر یعنی چند کوچه بالاتر از تلویزیون طلوع، حنیف اتمر با همان اکت جیمزباندی و لبخند سرد و خونسردش، امپراتور شمال یعنی عطا مامد جان را مانند تیشله رخصت کرد و محمد محقق هم لنگی و چپن اش و یک درجن نصوار سرخ 555 را گرفته و در صف داکتر عبدالله قرار گرفت.

در بین اینهمه قال و مقال تعدادی هم در تهکوی های سازمان آب کیله سخا روی اداره حکومت موقت کار میکنند که مثلا ملا جان آغای سیاه را در کجای کابینه در کنار خلیفه رحیمداد از تیم بی ثباتی و بی تداومی قرار دهند. دو چهارراهی بعد دقیقا نزدیک یک زیارت و سه کوچه نرسیده به کمپنی امنیتی مورچه های زرد، گردانندگان پروژه داعش هم شب و روز تلاش دارند که اگر طالبان در ساختار قدرت قرار گرفتند چگونه آنها را به تعداد انبوه در افغانستان تولید کنند. البته این کار سختی نیست، بیرق های سفید تبدیل می شوند به بیرق های سیاه و بخش سیاسی طالبان می آیند کابل و شورنخورد میخورند و برای برنامه ستاره افغان رای میدهند و بخش نظامی طالبان همه به داعش میپوندند و برای پانزده سال دیگر مثل بچه های آدم می جنگند.

انفجارات نیز بعنوان یک سرگرمی خوب از طرف کشورهای عزیز و کمک کننده به افغانستان ادامه پیدا میکند، مثلا ما در تشناب خانه به فکر آینده مردم مظلوم فلسطین هستیم که ناگهان یک انتحاری وارد میشود و خودش را منفجر میکند ؛ در بخش های مختلف شهر نیز کاندیدان انتخابات ریاست جمهوری روی هوا نقشه جغل اندازی سرک های سومالیا را میکشند و تورسن هم به فکر طرح بزرگ کانالیزاسیون در کره مریخ و دعوت ترامپ در آخرین دور جنگ جهانی بودنه بازی در پارک زرنگار کار می کند.

یعنی اصلا نیازی نیست ما نگران آینده باشیم؛ همه چیز بدون نواقص پیش میرود؛ اداره موقت، انتخابات، گفتگوهای صلح، کشتار ما آدمهای همیشه آرام و خجالتی مثل شلغم و شوربا روی میز گرانندگان پروژه های کشورهای دوست و عزیز امضا میشود و ما خوشحالیم که طالبان می آیند و سربازان نامرئی خارجی ها با کلاه قره قل و لنگی شف دار سفید و تسبیح های شاه مقصودی همچنان حکومت می کنند و زندگی به همین روال ادامه دارد.

مهدی ثاقب