گناه ما است که سرِ زاغ بودنه می گیریم

یک ساعت و هیجده دقیقه و بیست و شش ثانیه ی عمر ما با شنیدن مصاحبه ی اشرف غنی صاف و پاک تلف گردید.
نمی دانم چرا شیطان آدم را پیوسته وسوسه می کند که وقت گرانبهای خود را با شنیدن چنین مزخرفات هدر بدهد. اشرف غنی از یک سو می گوید که طالب بستر تروریزم بین المللی است و از سوی دیگر منتظر نهایی شدن صحبت امریکا با طالبان است. چه جالب!
و جالب تر هم این که ادعا می کند که بدون توافق دولت خدا داد اشرف غنی مذاکره ی امریکا و طالبان نمی توانست صورت بگیرد، آنهم در حالی که دولت اشرف جان در این مذاکرات حتی به حیث آشپز هم حضور ندارد.

نکته ی بسیار مزه دار دیگر این که، اشرف جان خودش به دونالد دک نامه نوشته که قوایت را از افغانستان بیرون کن و دونالد دک هم جواب داده که "به چشم صیب." خب، شوخی کردن در صحبت ها، صحبت را جذاب می سازد اما این قدر شوخی، دگر شوخی نیست بلکه مسخره گی است و توهین به عقل شنونده ها.
و نکته ی خیلی خیلی جالب تر هم این که غنی می گوید ما به "آتش بس" رسیدیم که امریکا توانست با طالب، یعنی با بستر تروریزم بین المللی، به میز مذاکره بنشیند، اما نگفت که با کدام گروه به آتش بس رسیده است زیرا ما مردم که هنوز هم در محافل عروسی، در جاده ها و حتی مساجد کشته می شویم، شاید منظور اش از آتش بس، حمله به آمریکا و پنتاگون بوده؟ "تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل"

آن زمان ها که هنوز در کابل بود، رفیقم که همسایه ی ما بود، وقتی دزدکی بیرون می رفتیم و کوچه گشتی می کردیم و قبل از آمدن پدر و مادر از وظیفه خانه بر می گشتیم، مادرکلان اش با عصبانیت می پرسید "کجا بودی تمام روز؟" و رفیق ما یک داستانی حکایت می کرد که آن قدر فانتزی در خمسه ی نظامی هم نمی یابید، بالاخره مادر کلان حرف اش را قطع می کرد و می گفت "بس کو دگه، جگرت بریزه تو قاغچلی کتی ایقه یاوه گفتنت، برو گمشو دست و رویته بشوی که حالی بابیت و مادرت میاین."
واقعا که جگر اِی مردکهِ خیله بریزه کتی ایقه یاوه گفتنش!

کاوه شفق