آیا ما واقعآ استقلال داریم؟

استقلال، حتی اگر فقط سیاسی باشد، به معنی آزادی و حاکمیت ملی است. حاکمیت به مردم تعلق دارد نه به حاکمان. در افغانستان هیچوقت حاکمیت مردم بدون قانون و یابا قانون به مردم تعلق نداشته. از ابتدای "استقلال" امانی تا سال ۱۹۶۴، دهه قانون اساسی، که سرانجام با جدایی سلطنت از حکومت، حاکمیت مردم در قانون اساسی برسمیت شناخته شد، هیچوقت مردم در عمل صاحب و مالک حاکمیت نبوده اند. ما از ۱۹۶۴ به اینطرف هم ماحتی یک انتخابات آزاد، شفاف و عادلانه نداشته ایم که مردم به نمایندگان مشروع خود اجرای حاکمیت ملی را بطور موقت تفویض کند.

وقتیکه یک کشور به حاکمیت ملی وفادار نباشد، آنرا احترام نکند، حکومت آن نمیتواند مستقل باشد، به کشور یا کشورهای خارجی برای حیات خود وابسطه است، چه رسد که این قدرت شوروی باشد یا امریکا.

شاه امان الله سعی کرد تا حمایت کشور ها را جلب کند تا استقلال و مشروعیت سلطنت او را بپذیرند. ولی شاه امان الله کدام گامی برای تبدیل استقلال سیاسی به حاکمیت ملی برنداشت. مردم رعایای او بودند نه شهروندان آزاد با حقوق کامل. ولی همان استقلال سیاسی به مزاق استعمار بریتانیا خوش آیند نبود، قیام بینهایت عقب گرای حبیب الله کلکانی (خادم دین رسول الله !!) و سپس غصب سلاطنت توسط نادرخان را حمایت کرد. ظاهرشاه تا سال ۱۹۶۴ بطور مطلقه و فامیلی حکومت کرد، همیشه به مردم رعیت یا رعایا خطاب میکرد و حاکمیت ملی به مردم تعلق نداشت.

کودتای داود خان با حمایت سر سپردگان شوروی که سرانجام به اشغال کامل اجامید، احزاب جهادی که یا وابسطه به پاکستان یا ایران یا وهابی های عربستا سعودی بودند و سرانجام "اشغال قانونی" امریکا و وابستگی کامل حکومت بقدرتهای خارجی! در این دوران ما هیچ وقت صاحب استقلال به معنی آزادی و حاکمیت ملی که به مردم تعلق دارد نبودیم. استقلال کاملآ تئوریک و فقط در حرف وجود داشت ودارد. برای همین استقلال واهی و در مملکت فقیر و گدا اشرف غنی چهار میلیون افغانی را صرف تمرین یک یا دو ترانه برای وصف استقلال توسط شاگردان مکتب برای جشن خود نموده. آیا ما واقعآ استقلال داریم؟

کریم پاکزاد