معرفی 10 خودرویی که دوباره زنده شده و دوباره ناپدید شدند!

ظاهراً شورولت کامارو بازهم با ما خداحافظی خواهد کرد.

بله پس از بازنشستگی چند ساله‌ی کامارو و ظهور دوباره‌ی آن، شورولت یک‌بار دیگر به بازنشسته کردن این خودرو فکر می‌کند… اگرچه این کار کمی عجیب به نظر می‌رسد اما در تاریخ خودروسازی چندین بار دیده شده است.

در واقع خودروهای زیادی هستند که قبلاً بازنشسته شده و دوباره تولید شده‌اند و البته بازهم راهی موزه شده‌اند. در ادامه شما را با 10 نمونه از این خودرو آشنا می‌کنیم که تاریخچه‌ای رفت و برگشتی به صنعت خودرو داشته‌اند!

بیوک رودمستر

به مدت بیش از 20 سال رودمستر در سبد محصولات بیوک جای داشت اما این خودرو دهه‌ی 60 میلادی را ندید چراکه این خودروساز آمریکایی رودمستر را روانه‌ی موزه کرده بود.

این نام به عنوان مدل سال 1991 احیا شد و نمونه‌ی استیشن واگن رودمستر از پیشرانه‌ای 8 سیلندر استفاده می‌کرد. یک سال بعد هم مدل سدان این خودرو تولید شد. با حضور حدود 5 ساله در بازار، رودمستر عملکرد درخشانی نداشت و بازهم روانه‌ی موزه شد.

داج چارجر

این خودرو یکی از نام های نمادین صنعت خودروست. اولین بار در سال 1966 بود که چارجر رونمایی شد و به عنوان یک فست بک دو درب توجهات زیادی را به خود جلب نمود. همانند بسیاری از خودروهای عضلانی آن دوران، دهه‌ی 70 میلادی زمان خوبی برای این خودروی پرمصرف نبود. در سال‌های بعد داج به منظور حضور این خودرو در کلاس لوکس‌ها اقدام به بازطراحی آن نمود.

البته در سال 1978 بود که مگنوم جای چارجر را گرفت. سپس در سال 1982 داج دوباره چارجر را به عنوان یک هاچبک سه درب ساب کامپکت و دیفرانسیل جلو احیا نمود.

اگرچه برخی نسخه‌های خاص از این خودرو تولید شد اما تولید آن در سال 1987 متوقف گردید. دوباره نام چارجر در سال 2006 و به عنوان یک سدان چهار درب و دیفرانسیل عقب زنده شد و به نظر می‌رسد این چرخه بازهم ادامه خواهد داشت.

فورد تاروس

اولین نسل تاروس قواعد بازی را نه تنها برای فورد بلکه برای کل صنعت خودروی آمریکا تغییر داد. تاروس گرد و نرم به حدی جذاب بود که روبوکاپ هم یکی از آن‌ها را می‌راند.

اما فورد اقدام به بازطراحی این خودرو در سال 1996 کرد و همه‌چیز به هم خورد. تاروسی که چند سال قبل طرفداران زیادی داشت به یک خودروی معمولی تبدیل شد و در سال 2007 از خط تولید خداحافظی نمود.

اما بخش بازاریابی فورد در قرن 21 با خود فکر می‌کرد که: “هویت برند اهمیتی ندارد بنابراین بیایید اسم تمامی خودروها را با حرف F شروع کنیم چون کلمه‌ی فورد هم با F شروع می‌شود!” به همین خاطر سدان فول سایز ورد با نام فایو هاندرد معرفی شد. البته پس از معرفی مدل فیس لیفت شده در سال 2008، همان خودرو یک ماه بعد در نمایشگاه شیکاگو و با نام تاروس معرفی شد. نام تاروس دوباره بازگشته بود؛ اما حالا دوران کاملاً متفاوتی را می‌گذرانیم و فورد روی شاسی بلندها و کراس اوورها تمرکز داشته و اهمیت چندانی به سدان ها نمی‌دهد؛ اما این سرگذشتی تلخ برای تاروسی است که به اعتقاد افراد زیادی باعث شد فورد ورشکسته نشود.

فورد تاندربرد

به سختی می‌توان از فورد به خاطر بازنشسته کردن بار اول تاندربرد انتقاد کرد. کلاس کوپه‌های لوکس و دیفرانسیل عقب در اواخر دهه‌ی 90 میلادی طرفدار چندانی نداشت و افرادی که به دنبال چنین خودرویی بودند بجای فورد لینکلن را انتخاب می‌کردند. البته می‌توان فورد را به خاطر احیای مدل T-bird 2002 کاملاً مقصر دانست.

آیا فورد استایل رترو با سقف سخت جداشدنی را به‌صورت مناسبی در نظر گرفته بود؟ نه. فورد تاندربرد 1995 رقیب مستقیم شورولت کوروت بود اما فورد بجای تولید مدل جدید و پرفورمنس راه بسیار عجیب رترو را انتخاب کرد و طراحی تاندربرد جدید کاملاً عجیب بود.

تیم بازاریابی فورد احتمالاً مهندسان را شرمنده کرده چراکه T-Bird احیا شده از پیشرانه‌ی ضعیف 8 سیلندر 3.9 لیتری استفاده می‌کرد. نهایتاً هم قیمت مضحک حدود 40 هزار دلاری برای آن تعیین شد. آیا خودروی 40 هزار دلاری دیگر را نیز در آن زمان به یاد می‌آورید؟ بله شورولت کوروت! فورد به‌طور ناراحت کننده‌ای این خودرو را روانه‌ی موزه کرد.

لینکلن زفیر

این خودرو که به عنوان مدل سال 1936 معرفی شد از استایل متفاوتی در مقایسه با سایر محصولات لینکلن استفاده می‌کرد. متأسفانه زفیر طول عمر کوتاهی داشت و در سال 1942 با بازار خداحافظی کرد.

اما لینکلن با معرفی زفیر 2006 دوباره نام و خاطره‌ی این نام را زنده کرد. زفیر جدید هم طول عمر کوتاهی داشت و در سال 2007 جای خود را به یک سدان لوکس پایه با نام MKZ داد.

لینکلن کانتیننتال

در دهه‌ی 30 میلادی ادسل فورد و باب گرگوری به دنیا نشان دادند که طراحی خودرو یک هنوز جذاب است. از جمله‌ی کارهای مهم این دو نفر می‌توان به معرفی لینکلن کانتیننتال اشاره کرد، خودرویی که تنها به تعداد یک دستگاه برای آقای فورد ساخته شده بود تا از تعطیلات تابستانی خود در فلوریدا لذت ببرد.

اما این خودرو در ادامه با ارتفاع کمتر و طول بیشتر ساخته شد. کانتیننتال موفقیت زیادی برای این شرکت به ارمغان آورد اما وقوع جنگ جهانی دوم کار را خراب کرد و فوت ادسل فورد در سال 1943 هم اوضاع را وخیم‌تر نمود.

در اواخر سال 1946 بود که فورد با هدایت هنری فورد تولید این خودرو را از سر گرفت و نسخه‌های به‌روز شده‌ی آن تولید شدند ولی در سال‌های آینده خبری از این خودرو نبود.

در سال 1956 بود که کانتیننتال نه به عنوان یک لینکلن بلکه به عنوان برند خودش بازگشت. کانتیننتال مارک II یک خودروی پیچیده با طراحی بسیار زیبا بود. این خودرو را رولزرویس زمان خود می‌دانستند و افراد مشهوری همچون الیزابت تیلور، الویس پرسلی، نلسون دی راکفلر و… پشت فرمان این خودرو می‌نشستند؛ اما هیچ‌کدام از این‌ها برای حفظ تولید کانتیننتال کافی نبودند و به همین خاطر در سال 1958 شاهد بازنشسته شدن آن بودیم. لینکلن کانتیننتال تا سال 1690 و با استفاده از طراحی‌های ارزان‌تر و معمولی‌تر لینکلن تولید شد اما هنوز هم فاقد نشان این برند بود.

در سال 1961 بود که لینکلن کانتیننتال به عنوان محصولی از این شرکت بازگشت. کانتیننتال موردبحث دارای طراحی نمادین با درب‌های عقب متمایز بود. در چهل سال بعدی نام کانتیننتال زنده بود و روی مدل‌های متعددی بکار رفت. البته کانتیننتال در سال 2002 از بازار خداحافظی کرد ولی بازهم در سال 2017 به بازار بازگشت. این برند اخیراً از نسخه‌ی طویل‌تر کانتیننتال که دارای درب‌های متمایز مشابه کانتیننتال دهه‌ی 60 میلادی است رونمایی کرده است.

مرکوری کوگار

این خودرو هم داستان عجیبی دارد. کوگار که به عنوان مدل سال 1967 و رقیب فورد موستانگ معرفی شد در دهه‌ی 70 میلادی طراحی پونی خود را کنار گذاشته و به کوپه‌ای فول سایز تبدیل شد. با وقفه‌ای کوتاه در اوایل دهه‌ی 80 میلادی، مرکوری ابعاد این خودرو را کوچک‌تر کرده و نسخه‌های سدان و استیشن آن را نیز تولید کرد. این خودرو در سال 1983 بازهم شکل کوپه‌ای فول سایز را به خود گرفت و تا مدل سال 1997 همین وضعیت را حفظ کرد.

این خودرو در سال 1999 دوباره به میدان بازگشت اما این بار از پلتفرم دیفرانسیل جلوی کوچک‌تر استفاده کرده بود. کوگار تازه متولد شده عمر کوتاهی داشت و آخرین بار به عنوان مدل سال 2002 تولید شد.

پونتیاک لمانز

پونتیاک برای اولین بار از این نام برای تریم پرچم‌دار خودروی تمپست 1961 استفاده کرد؛ اما در سال‌های بعد نام لمانز برای نسخه‌ی اسپورت دومین نسل تمپست بکار رفت.

اگرچه تمپست و لمانز از یک شاسی استفاده می‌کردند اما نشان‌های متفاوتی داشتند. در برهه‌ای زمان برای سفارش پکیج GTO فقط باید مدل لمانز را انتخاب می‌کردید. پونتیاک در سال 1971 تصمیم گرفت نام تمپست را کلاً کنار بگذارد و لمانز میدان‌دار شد. تولید این خودرو تا دو نسل بعدی ادامه یافت و سرانجام در سال 1981 این نام هم بازنشسته شد.

اما در ادامه وضعیت عجیبی حاکم شد. مدیران پونتیاک تصمیمی عجیب گرفته و نام لمانز را روی اوپل کادت E گذاشتند!

نیروبخش این خودرو پیشرانه‌ی 4 سیلندر 1.6 لیتری 74 اسبی یا 2 لیتری 95 اسب بخاری بود. پونتیاک این خودرو را در سال 1993 بازنشسته کرد و دیگر هرگز خبری از آن نشد.

پونتیاک GTO

این خودرو که در ابتدا به عنوان پکیج پرفورمنس سفارشی برای پونتیاک تمپست لمانز توسعه یافته بود نهایتاً به خودرویی خاص در سال 1966 تبدیل شد. البته GTO در سال 1972 دوباره به پکیجی سفارشی تبدیل شد. GTO به عنوان یک خودرو بازنشسته شد و زندگی خود را تنها چند سال بعد به عنوان پکیجی سفارشی ادامه دارد.

البته نام GTO حدود سه دهه‌ی بعد روی کوپه‌ی صادراتی به استرالیا بکار رفت. اگرچه این کار کمی عجیب و مضحک به نظر می‌رسید اما پیشرانه‌ی 8 سیلندر بلوک کوچک این خودرو قدرت قابل‌توجهی داشت. متأسفانه این خودرو یک‌بار دیگر در سال 2006 از بازار خداحافظی کرد.

فولکس‌واگن بیتل

کاراکتر هربی در فیلم The Love Bug باعث شد بیتل به یک نماد تبدیل شود. متأسفانه ستاره‌ی شانس این خودرو سوخت و بیتل در دهه‌ی 70 میلادی با بازار آمریکا خداحافظی کرد. تا سال 2003 هم خبری از این خودرو نبود تا اینکه فولکس‌واگن بیتل جدید را معرفی کرد. در سال 2011 بود که ژرمن‌ها نسخه‌ی بازطراحی شده‌ی بیتل را روانه‌ی بازار کردند اما به خاطر فروش کم، فولکس بازهم تولید بیتل را متوقف کرد و این نام برای همیشه با ما خداحافظی کرد.

منبع: motor1