آیا این بار هم قمار ردبول در فرمول یک جواب خواهد داد؟

فرمول یک ایران – پس از گرندپری مجارستان مدیر تیم ردبول کریستین هورنر طی مصاحبه ای پیر گسلی را به خاطر رقابت با تیم های میانه و پایین جدول در مسابقات مورد نکوهش قرار داد اما در انتهای مصاحبه ی خود بیان کرد که ردبول هیچ گونه قصدی مبنی بر جابجایی او ندارد و او تا پایان فصل جاری راننده ی تیم ردبول خواهد ماند. سوال اصلی و مهم اینجاست که از مصاحبه ی کریستین هورنر تا این روز چه چیزی تغییر کرده که مدیران ردبول تصمیم گرفتند بار دیگر این قمار را انجام دهند و یکی از راننده های خود را با تیم تورو روسو تعویض کنند؟

الکساندر آلبون جایگزین پیر گسلی شد. اکثرا از شنیدن این خبر تعجب نکردیم چرا که ردبول قبلا نیز دست به چنین کاری زده بود. به نظر می رسد این مورد برای ردبول در حال تبدیل شدن به یک عادت می باشد. در فصل 2016 تیم ردبول به دنبال نتایج ضعیف دنیل کویات در مسابقات مکس ورشتپن را جایگزین او کرد و کویات را به تورو روسو منتقل کرد. در نهایت در انتهای فصل 2017 نیز تورو روسو پیر گسلی و برندن هارتلی را به عنوان رانندگان تمام وقت خود انتخاب کرد.

البته پشت این جابجایی ها بیانیه ای وجود دارد که در آن تیم ردبول بیان کرده است که این تیم با داشتن چهار راننده ی تحت قرارداد و چهار صندلی موجود برای آن ها در دو تیم دارای موقعیتی استثنایی و منحصر به فرد می باشد و هر زمان که اراده کند می تواند از این بیانیه استفاده کرده و موقعیت رانندگان خود را تغییر دهد.

رانندگان ردبول و تورو روسو در فصل 2018 فرمول یک

گسلی در فصل 2018 در تورو روسو عملکرد فوق العاده ای از خود نشان داد و همگان نیز تحت تاثیر آن قرار گرفتند. او دومین مسابقه ی فصل (بحرین) را در رده ی چهارم به اتمام رساند و در نهایت با کسب 29 امتیاز (25 امتیاز بیشتر از هارتلی) فصل 2018 را به اتمام رساند.

پیر گسلی راننده ی بدی نیست اما او در حالی که می دانست عملکردش مرتبا توسط هلموت مارکو که به مدیری سخت گیر و بی طاقت مشهور است کنترل و ارزیابی می شود، نتوانست خود را با شرایط تیم و خودروی ردبول وفق دهد. البته در برخی مسابقات، رگه ای از سرعت در وجود او نمود پیدا می کرد. برای مثال می توان مسابقه سیلورستون انگلیس و یا تعیین خط مسابقه ی باکو را نام برد اما این سرعت دوام و پایداری لازم را نداشت و در اکثر مسابقات او با خودروی خود راحت نبود.

از طرف دیگر با وجود مکس ورشتپنی که در این فصل از هر لحاظ می باشد، شرایط برای گسلی بد و بدتر شد. این عملکرد فوق العاده ی ورشتپن از گرندپری ژاپن فصل گذشته آغاز شده و تنها نقطه ی تاریک این عملکرد سلسله وار او، گرندپری موناکو 2019 و برخورد با والتری بوتاس در پیت استاپ می باشد که در این حادثه بیشتر تقصیرات بر گردن تیم بود. ورشتپن تا این جای فصل 2019 با کسب دو پیروزی و سه سکو و مجموع 181 امتیاز در رده ی سوم جدول قهرمانی رانندگان قرار دارد و فقط 7 امتیاز با والتری بوتاس رده دومی فاصله دارد. اما در طرف مقابل پیر گسلی فقط موفق به کسب یک سوم این امتیازات شده است.

مکس ورشتپن و دنیل کویات – آلمان 2019

موضوع جالب اینجاست که اگر ورشتپن این فصل را از نهمین مسابقه ی فصل (گرندپری اتریش) آغاز می کرد، با وجود تعداد مسابقات کمتر باز هم امتیازات بیشتری نسبت به امتیازات حال حاضر گسلی کسب می کرد. به بیان دیگر اگر 5 سکوی کسب شده ورشتپن در فصل 2019 را حذف کنید، او باز هم در امتیازات بالاتر از گسلی قرار می گیرد.

اما مسئله ی مهم تری که در این جابجایی در نظر گرفته شده، قهرمانی سازندگان می باشد. ردبول تا اینجا در جدول قهرمانی سازندگان فقط 44 امتیاز کمتر از فراری دارد و بسیاری از امتیازات این تیم نیز توسط یکی از راننده های آن ها کسب شده است. فقط تصور کنید که اگر آن ها می توانستند دنیل ریکاردو را برای یک سال دیگر در تیم نگه دارند قادر به انجام چه کارهایی بودند. برنامه ی ردبول برای ادامه ی فصل، حداقل نبرد بر سر جایگاه دومی می باشد. بنابراین خروج گسلی و جایگزینی او با آلبون به قولی تیری در تاریکی است و مدیران ردبول معتقدند که ارزشش را دارد.

اگر لوییس همیلتون و مکس ورشتپن را تا اینجای فصل دو راننده برجسته و به نوعی محرک این رقابت ها بدانیم، راننده ی تیم مک لارن کارلوس ساینز (که تا فصل قبل بخشی از برنامه ی رانندگان جوان ردبول بود) هم تا اینجا آنقدر خوب بوده که او را نیز باید به این دو نفر اضافه کنیم. ساینز پس از سه مسابقه ی سختی که اول فصل با مک لارن تجربه کرد بعد از آن جزو رانندگان کم اشتباه ظاهر شد و پیوسته عملکرد خود را در مسابقات بهتر و بهتر کرد و هم اکنون با 27 امتیاز در رده ی هفتم جدول رانندگان قرار دارد و فقط 5 امتیاز با گسلی رده ششمی اختلاف دارد. نکته جالب اینجاست که خود ردبول بعدا اعتراف کرد در پروسه ی از دست دادن ساینز اشتباهات زیادی مرتکب شدند. تصدیق این اعتراف را می توان امروز و در تیم مک لارن یافت چرا که عملکرد ساینز در یک تیم رده میانی تا این مقطع از فصل بسیار خوب بوده و او حتی موفق شد مسابقه مجارستان را بالاتر از پیر گسلی به اتمام برساند و در جدول نیز در آستانه ی گذر از او (گسلی) می باشد.

مکس ورشتپن و پیر گسلی – چین 2019

این عوامل و فاکتور ها (عملکرد ساینز در یک خودروی رده میانی و مشاهده ی آن توسط ردبول) به اضافه ی عملکرد خوب آلبون در تورو روسو باعث شد تا ردبول دست به چنین اقدامی بزند. اگر ورشتپن یا ساینز تا این حد چشمگیر ظاهر نمی شدند یا اگر فراری در این فصل به مرسدس نزدیک تر بود و به نوعی برای ردبول غیر قابل دسترس به نظر می رسید، در چنین سناریویی گسلی وقت بیشتری داشت تا خود را با شرایط تیم و خودرویی که هیچ گاه نتوانست به ستاپی دست یابد که به او اعتماد به نفس کافی را تزریق کند، وفق دهد.

آلبون در سال 2012 از برنامه ی رانندگان ردبول کنار گذاشته شد اما از آن زمان تلاش بسیاری کرد تا بتواند پتانسیل های واقعی خود را در معرض دید همگان قرار دهد و در نهایت با کسب رده ی سوم جدول رانندگان مسابقات فرمول 2، ردبول این شانس را به او داد تا با تورو روسو در مسابقات فرمول یک شرکت کند و او نیز از این فرصت نهایت استفاده را کرد تا بتواند توانایی های خود را به مدیران ردبول نشان دهد. این راننده ی انگلسی – تایلندی در دومین مسابقه ی فرمول یک خود موفق به کسب امتیاز شد و در چهار مسابقه ی دیگر نیز جزو 10 راننده ی برتر قرار گرفت و هم اکنون فقط 1 امتیاز کمتر از نیکو هالکنبرگ راننده ی رنو دارد.

در حالت عادی ردبول ترجیح می داد که آلبون را تا انتهای فصل در تورو روسو نگه دارد و سپس برای سال آینده صندلی ردبول را به بدهد تا هم تجربه ی بیشتری در فرمول یک کسب کند و هم فشار زیاد ناشی از رانندگی برای یکی از تیم های برتر به او وارد نشود. اما مشخصا مدیران ردبول به این نتیجه رسیده اند که قرار دادن آلبون در صندلی ردبول در این مقطع از فصل ارزشش را دارد. اگر مدت زیادی طول بکشد تا البون سرعت کافی را در ردبول بدست آورد اما از آن طرف بتواند در مسابقات امتیاز کسب کند، این گونه نتیجه گیری می شود که او فعلا کم تجربه است و بدون تست های قبلی سوار این خودرو شده است. اما اگر او از همان ابتدا تاثیر گذار ظاهر شود، آنگاه او و ردبول شبیه نابغه ها به نظر خواهند رسید و این قماریست که ردبول به دنبال آن است.

الکساندر آلبون – تورو روسو

البته این خطر وجود دارد که به البون به همان اندازه و یا حتی بیشتر از گسلی فشار وارد شود و نتواند عملکرد صد در صدی خود را به نمایش بگذارد. در چنین حالتی دست ردبول خالی خواهد ماند چرا که تنها راننده ی با تجربه ی فرمول یک آن ها دنیل کویات خواهد بود. اگر چه کویات در این فصل عملکردی حتی بهتر از البون در تورو روسو داشته و حتی موفق به کسب سکو نیز شده و همانند ورشتپن به نوعی بلوغ رسیده اما واقعیت این است که مدیران ردبول هنوز به بازگشت کویات به ردبول اعتقادی ندارند.

بنابراین می توان نتیجه گیری کرد که ردبول فعلا نیازی ندارد تا نگران این موضوع باشد چرا که موقعیت کنونی برای آن ها به منزله ی تنفس محسوب می شود. اگر ترکیب کنونی (مکس ورشتپن و الکساندر آلبون) جواب دهد، آن ها برای سال های سال ترکیب قدرتمندی در ردبول و ترکیب ایده آلی در تورو روسو خواهند داشت. البته باید این احتمال را در نظر گرفت که ممکن است آلبون در مسابقات باقی مانده ی فصل بدرخشد. در استعداد او شکی نیست اما با در نظر گرفتن فشار وارده به او و همچنین با وجود هم تیمی قدرتمندی نظیر مکس ورشتپن، انتظاراتی که از او وجود دارد ممکن است شرایط را برای او حتی از پیر گسلی دشوارتر کند.

باید دید این بار ردبول از قمار خود چه نتیجه ای خواهد گرفت.