دو سال پیش قرارداد توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی بین شرکت ملی نفت ایران و کنسرسیوم ایرانی-فرانسوی-چینی توتال، شاخه بین‌المللی شرکت ملی نفت چین (CNPCI) و پتروپارس امضا شد. مهم‌ترین پاراگراف این قرارداد برای ایران خط‌هایی بود که از الگو شدن به‌کارگیری سیستم تقویت فشار در فاز ۱۱ برای سایر فازهای پارس جنوبی می‌گفت. جذب ۸/ ۴ میلیارد دلار سرمایه و درآمد ۸۴ میلیارد دلاری ایران از طریق اجرای قرارداد توسعه فاز ۱۱، در درجه دوم اهمیت قرار داشت.

توتال کار خود را در این فاز آغاز و طبق برنامه حرکت کرد؛ ساخت نخستین جکت فاز ۱۱ پارس جنوبی توسط شرکت‌های ایرانی، شروع به‌کار دفتر توتال در ایران، انجام کار توتال در فاز ۱۱ طبق زمان‌بندی، برگزاری مناقصه و هزینه ۹۰ میلیون دلاری توتال در فاز ۱۱ از جمله مهم‌ترین اقدامات توتال بود. با خروج ترامپ از برجام اما برگ جدیدی از تعامل بین ایران و توتال گشوده شد و زمزمه‌های رفتن توتال به گوش رسید. زمزمه‌هایی که تحقق یافت و این شرکت فرانسوی رسما قرارداد را ترک کرد. بعد از توتال، طبق مفاد قرارداد مسوولیت این شرکت، باید سهم توتال به شرکت چینی واگذار شود. این اتفاق، شبهاتی را درباره ادامه کار در فاز ۱۱، مناقصه‌ها، مباحث مالی و به‌کارگیری سیستم تقویت فشار ایجاد کرد و آنچه در این میان از اهمیت بیشتری برخوردار است، اینکه قرار بود سیستم تقویت فشار این فاز الگوی فازهای دیگر شود. افت فشار فازهای پارس جنوبی، یکی از موضوعات مهمی است که همواره ذهن مسوولان را به خود مشغول کرده است.

طبق برنامه‌ریزی انجام‌شده، فاز دوم توسعه پارس جنوبی نیز به جلوگیری از افت فشار پارس جنوبی اختصاص دارد و هزینه مورد نیاز برای این فاز، حدود ۲۵ میلیارد دلار برآورد شده است. به گفته مسوولان، درباره تکمیل فاز ۱۱، از نظر مالی مشکلی وجود ندارد و چنانچه شرکت چینی جایگزین توتال شود، شرکت چینی سرمایه لازم را دارد. ازسوی دیگر، اگر شرکت چینی هم از قرارداد خارج شود، شرکت پتروپارس توانایی تولید گاز طبیعی از مخزن را با تجربه‌ای که در فازهای ۱۲ و ۱۹ کسب کرده است، دارد.

این مطلب برایم مفید است
0 0
کپی شد