لطفا تازیانه‌ات را غلاف کن

۱. باید قبول کنیم که در فرهنگ طالبانی رشد یافته و این فرهنگ در اذهان ما نهادینه شده است، اگر باور ندارید، یکبار دیگر فیلم سلاخی فرخنده را ببنید و یا جریان سرازیرشدن طالبان به شهرها را در عید سال گذشته به یاد آورید که چگونه از آن آدم‌کش‌ها استقبال کرده و با افتخار با آن‌ها سلفی گرفتیم.

۲. در بستر فرهنگی (طالبانی) که ما رشد یافته‌ایم، زنان و دختران یک موجود طفیلی است که صرفا برای ارضای نیازهای جنسی مردان خلق شده‌اند، طبق این نگاه، نه تنها کار و فعالیت‌های اجتماعی زنان، بلکه حتی بیرون‌رفتن آن‌ها از خانه نیز مشکل دارد.

۳. در چنین جامعه‌ای که فرهنگ طالبانی حاکمیت دارد، زنان در هیچ جای امنیت ندارد، نه در خیابان، نه در دانشگاه، نه در محل کار و ...؛ زیرا در چنین فرهنگی اصل وجود زن، مشکل به حساب می‌آید، چه رسد به حضور آنان در اجتماع، جالب اینجاست که در این موارد، همیشه مقصر نیز زنان است، چون می‌گویند: «تا باد نزند پوته نمی‌جنبد».!!

۴. اذهان ما آنقدر طالبانی است که در برابر یک عکس دسته‌جمعی دختران و زنان که از تفریح‌شان گذاشته‌اند، در حد انفجار و انتحار واکنش منفی نشان می‌دهیم؛ اما در برابر مردانی که زنان و دختران را در خیابان، محل کار، حتی دانشگاه آزار می‌دهند، کوچکترین واکنشی هم نشان نمی‌دهیم.

۵. حاکمیت فرهنگ طالبانی، باعث شده است که زنان و دختران در برابر آزار خیابانی، آزار در محل کار، آزار در دانشگاه و... سکوت کنند؛ زیرا اگر این آزارها را افشا کند، به‌جای اینکه حمایت شوند، خودشان محکوم و مقصر شناخته می‌شوند. همین فرهنگ سکوت زنان خود یکی از دلایل افزایش خشونت علیه زنان در افغانستان است.

۵. می‌گویند که زنان بروند تحصیل و کار کنند تا قوی شوند، هیچ از خود پرسیده‌اید که آن‌ها در محیط تحصیل و کار امنیت دارند؟ مگر بارها نشنیده‌اید که تعدادی از استادان دانشگاه از دختران در برابر نمره، تقاضای جنسی کرده‌اند، آیا نشنیده‌اید که از زنان در برابر کار و چوکی، تقاضای همخوابگی نموده‌اند؟ آیا سریال دگروال مایل لغمانی و جدیدا سریال مشاور فضلی یادتان رفته است؟. در جامعه‌ای که حتی از بیوه‌های نیروهای امنیتی در بدل پرداخت حقوق شوهران شهیدشان، تقاضای جنسی می‌شود، آیا امنیت شغلی و تحصیلی برای زنان وجود دارد؟.

۶. ما در فرهنگی تربیت شده و رشد یافته‌ایم که همیشه حق با مرد بوده و زنان نه تنها از همه‌ی حقوق‌شان محروم، بلکه اصل وجودشان جرم پنداشته می‌شود. در چنین جامعه‌ای اصل وجود زن تابو است، چه رسد به اینکه آن‌ها وارد فعالیت‌های اجتماعی شوند.

۷. حرف و سخن اصلی من این است که فرهنگ و جامعه‌پذیری (تربیت) از اساس مشکل دارد، تا زمانیکه ذهنیت ما نسبت به زنان ابزاری و جنسی باشد، نه انسانی، این مشکلات وجود خواهد داشت. ما در محیط، بستر و فرهنگ مردسالار تربیت شده‌ایم، فرهنگی که زنان باید در زنجیر اسارت در بند و در قفس‌های آهنین زندانی باشند، فرهنگی که برای مردان همه چیز مجاز و برای زنان همه چیز تابو است.

پس لطفا تازیانه‌ات را غلاف کن.

محمد نسیم جعفری