نگاهی به فوتبال امروز و دهه شصت با جلال چراغپور/ از فوتبال غولی ساختند که خودشان را می بلعد

به گزارش" ورزش سه" هنوز هم برای کسانی که فوتبال ایران را در چهار دهه اخیر به یاد دارد ، دهه شصت معنا و مفهوم دیگری دارد. دهه ای که با وجود جنگ و انبوه مشکلات ورزشگاه ها حتی در روزهای غیرتعطیل مملو از تماشاگر می شد، بازی های محلی ، کاپ های زمین خاکی و گل کوچک در گله گله شهرهای مختلف کشور با حضور ستاره های فوتبال و هواداران پرتعداد برگزار می شد. اما نکته اینجا است که دهه شصت که به اعتقاد برخی اوج فوتبال ایران دستکم در چهار دهه اخیر، طلایی ترین دوران بوده را می توان عصر کمبود امکانات دانست. با این حال این سوال وجود دارد که چرا با وجود کمبودهایی که وجود داشت فوتبال باشگاهی و ملی ایران در آن دوران اینچنین شکوفا بوده است؟

جلال چراغپور کسی است که در 32 سالگی و در رقابت های آسیایی 1982 و در ابتدای دهه شصت به سمت سرمربیگری تیم ملی رسید و با تیم ملی به رقابت های بازی های آسیایی رفت. او در ارتباط با شرایط آن روزهای تیم ملی و فوتبال ایران حرف هایی زده که در زیر می خوانید:

-من خودم از ده دوازده سالگی در محلات و مدرسه ، سپس در دبیرستان ، بعد دانشگاه، بعد باشگاه راه آهن و ...بازی کردم. درواقع بازیکنان فوتبال در آن دوران از چنین سلسه مراتبی بود که به باشگاه های خوب و تیم ملی می رسیدند. مربی ها هم کارشان را از زمین خاکی شروع می کردند ، ما لیگ زمین خاکی داشتیم و رقابت های دسته سه در گود شهرزاد برگزار می شد. برای شناخت آن دوران باید ببینیم رقابت های دسته یک و دسته دو چگونه برگزار می شوند؟ بازیکنان چگونه کفش تهیه می کردند ، از امیریه چه چیزهایی تهیه می شد ، پول از کجا می آمد و چگونه هزینه فوتبال می شد.

-فوتبال در آن زمان به گونه ای بود که بچه ها در زمین های خاکی با زندگی می جنگیدند. یادم هست بازیکنان بزرگی در روزهای جمعه که در زمین های خاکی بازی می شد بازی می کردند؛ ناصرخان حجازی یا خیلی های دیگر به این مسابقات می آمدند و بازی می کردند. روح فوتبال آنچنان باقدرت و زنده و سلامت بود که خود فوتبال انتخاب می کرد که چه کسانی می توانند باشند و چه کسانی نه. خود فوتبال می دید وقتی یک بازیکن 15 سال در زمین خاکی سالم مانده ، آنقدر هوش دارد که ضربه جدی نخورد، او هوش بقا در دنیای بیرحم زمین های خاکی را داشته است انتخابش می کرد. زمانی ما دو تیم ملی گردن کلفت داشتیم.

-الان خیلی ها فکر می کنند مشکل فوتبال ما از پول نداشتن است اما اشکال در اندیشه هایی است که تغییر کرده است. آمدند فوتبال را با ابزاری ساختند که این ابزار حالا غولی شده است که دارد ابزارساز را می خورد. فدراسیون ها از این فوتبال غول درست کردند و حالا این غول دارد خودشان را می بلعد. آن ها می خواستند با این کار اوقات فراغت برای جامعه درست کنند اما آنقدر اغراق کردند که خودشان هم دارند از بین می روند. فدراسیون ها طوری با فوتبال برخورد کردند که برترین ها و باهوش ترین ها نمی توانستند وارد شوند. ابزار انتخاب از فرهیختگان فوتبال گرفته شد و به ایجنت ها داده شد. امروز آن هایی که هستند بهترین ها و مستعدترین های فوتبال ما نبودند. الان در مسیر فوتبال موانعی وجود دارد و باید حداقل ها را بپردازید اما در دهه شصت این شجاعتمان بود که هزینه می شد. اما فوتبال را از فوتبال گرفتند و به دست دلالیزم دادند. بازیکنان دیگر تحمل تمرینات پرفشار را ندارند و همه به فکر پول قرارداد و مسایل مالی هستند.

-فوتبال دهه شصت کندتر بازی می شد و فوتبال امروز سریعتر بازی می شود. همچنین پیچیدگی های تاکتیکی به اندازه الان نبود . همین بچه هایی که امروز دارند فوتبال بازی می کنند قابلیت تاکتیکی شان بیشتر بود اما خلاقیت فردی بازیکنان بیشتر بود. حسن روشن ، علی پروین و جواد زرینچه و مجید نامجومطلق حرکات فردی شان بود که کار را پیش می برد. سیدمهدی ابطحی با بازی بدنی و پابلندی که می انداخت آن بازی های زیبا را انجام می داد. فرارهای ناصرمحمدخانی و یا دریبل های پشت پای حمیددرخشان بود که بازی ها را زیبا می کرد. درواقع در دهه شصت زیبایی فن بیشتر و سرعت بازی کمتر بود. دردهه شصت 50 دقیقه فوتبال بازی می شد و توپ مرده زیاد بود. اصلا آن موقع ها فوتبال با یک توپ انجام می شد اما الان ده ها توپ در کنار زمین است اما الان 62-63 دقیقه فوتبال بازی می شود. زمان بازی مفید بیشتر شده است.