با تو ام ، ای رنج تنهایی ، حریف راستینم
نیستم غمگین ، اگر یک عمر با تو همنشینم
مُهر ِ خاموشی به لب ، بند ِ فراموشی به خاطر
در چنین حالی یقین دارم که با راحت قرینم
من پسین فرزند ِ غربت زاد ِ خشم ِ آسمانم
آخرین پس مانده ی مطرود ِ نفرین ِ زمینم
آزمودم نیک و بد را ، سوختم بیخ حسد را
باز می بینم حسودانند هر جا در کمینم
از شکافِ روزن ِ غم ، شاد بینم زندگی را
شادمان خواهم جهان را گرچه تنهایی غمینم
دل به دست آرم ، بخواهم کس به دست آرد دل ِ من
هم طلوعم ، هم غروبم ، گه چنانم ، گه چنینم
مهرورزان اندکند و کینه توزان تا بخواهی
تشنة مهرم ، و لیکن زخمدار ِ قهر و کینم
بر سر ِ هر کس کشیدم از وفا دست نوازش
خار شد در زیر پایم ، مار شد در آستینم
زنگ نفرت پاک گردد از ضمیرم با نگاهی
گر دمی خلوت کنم با دوستان نازنینم
با دو رنگی در ستیزم ، از هیاهو می گریزم
سازگاری را پذیرا نیست خوی آتشینم
کس نخواهد نام من در دفتر نامش نشیند
واژة زشتم ، کلامِ ناصوابم ، نقطه چینم
بر سر شونا گر همواره سنگ فتنه بارد
باز هم بر پوزة بدخواه مُشت آهنینم