عفونت‎های بعد از سزارین را با عسل درمان کنید

بشر هزاران سال است که از مخلوط بزاق زنبور و شهد گل که عسل نام دارد، به عنوان دارویی برای درمان زخم ها استفاده می کند. آزمایش هایی که در سال های اخیر انجام گرفته، نشان داده اند که عسل در درمان عفونتهای برجای مانده از عمل سزارین و سوختگیهای از آنتی بیوتیکهای مرسوم کارآمدتر عمل می کند.

این ماده شیرین با طیف وسیعی از میکروبهای خطرناک از جمله Helicobacter , Salmonella , E.coli به خوبی مبارزه می کند عسل روی باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک، از جمله «ابر میکروبی» به نام MRSA، نیز موثر است و بر خلاف بیشتر آنتی بیوتیک ها به نحو چشمگیری باعث پیشرفت بهبودی زخم ها می شود.

هنوز به درستی نمی دانیم عسل چگونه این آثار را بر جای می گذارد اما محققان اعتقاد دارند توان بهبود زخم ها و مقابله با میکروب های مقاوم به آنتی بیوتیک که در این ماده بی نظیر وجود دارد، ممکن است روزی عسل را از نوعی درمان جایگزین به یک شیوه درمانی اساسی در پزشکی تبدیل کند.

رمز و راز این توانایی ها را باید در شیوه تهیه عسل جست و جو کرد. زنبورهای کارگر طی بهار و تابستان شهد جمع آوری می کنند، هنگامی که به کندو باز میگردند، آن را از معده به دهان می آورند و در دهان دستیاران خود می گذارند. آنها شهد را به درون حفره های شانه خالی می کنند و با بال هایشان آن قدر آن را باد می زنند که بیشتر آب موجود در شهد تبخیر شود.

در همین زمان، بزاق سرشار از آنزیم زنبورها، ساکاروز را به گلوکز و فروکتوز تبدیل می کند که به آب باقیمانده در شهد پیوند می شوند. به این ترتیب، بیابانی بر جای می ماند که باکتری ها نمی توانند در آن زنده بمانند. البته، حین رسیدن عسل فرصت زیادی برای تهاجم عوامل بیماریزا وجود دارد.

اما آنزیمی به نام گلوکز اکسیداز این فرصت را از آنها می گیرد. این آنزیم با تبدیل کردن گلوکز به اسید گلوکونیک، فرآورده تلاش زنبورها را اسیدی و آن را برای بیشتر باکتری ها نامطلوب می سازد.

اغلب افراد عقیده دارند که اسیدی بودن، تنها سلاح عسل در برابر باکتری هاست. اما مطالعات نشان داده اند تقریبا همه عسل ها سلاحی سری دارند که حتی اگر رقیق شوند، آنها را برای میکروب ها مرگبار می سازد: پراکسید هیدروژن.

این ماده زمانی در بیمارستان ها به عنوان ضدعفونی کننده مصرف می شد. از تجزیه این ماده رادیکال های آزاد تشکیل می شوند که باکتریها را از بین میبرند. چون این واکنشها خیلی سریع رخ میدهد، پراکسید هیدروژن را باید در غلظتهای بالا بر زخم ها استعمال کرد.

البته این ماده در این غلظتها به بافت سالم آسیب می رساند در عسل، پراکسید هیدروژن به کمک آنزیم گلوکز اکسیداز تولید می شود. اما میزان آن هزار بار کمتر از مقداری است که در گذشته روی زخمها استعمال می شد. در نتیجه گذاشتن عسل روی زخمها، ضمن جلوگیری از تهاجم و تخریب میکروب ها ، با آسیب بافتی همراه نیست.

علاوه بر این، همین طور که پراکسید هیدروژن تجزیه میشود، گلوکز اکسیداز با تسهیل ساختن آن از گلوکز، پیوسته آن را جایگزین می کند. جالبتر این که ، به دلایل ناشناخته وقتی عسل رقیق میشود، فعالیت این آنزیم افزایش می یابد.

به همین خاطر، عسل حتی وقتی ۷ تا ۱۴ برابر رقیق شود، میتواند از رشد باکتریهایی مانند MRSA جلوگیری کند. خلاصه، زمانی که عسل روی زخم قرار می گیرد و در اثر تراوش پلاسما از زخم رقیق می شود، در مبارزه با میکروبها پرتوانتر شود.

یکی دیگر از خصوصیات جالب عسل که آن را از داروهای ضد باکتری مرسوم مجزا می سازد، تقویت بهبود یافتن زخم هاست. داروها ی ضد باکتری علاوه بر نابودی باکتری ها به سلول های انسان نیز آسیب می رسانند.

از طرف دیگر، آنها فقط با مهار کردن رشد میکروب ها به بهبودی زخم ها کمک می کنند. اما عسل به طور مستقیم در بهبودی زخم ها دخالت می کند.

عسل محیط ویژه ای را می آفریند که برای رشد بافت مناسب است و در عین حال بامیکروب ها نیز مبارزه می کند. به علاوه، رطوبت عسل از درد و تخریب سلولها حین تعویض پانسمانهای خشک شده جلوگیری می کند.

عسل دست کم بخشی از توان ترمیمی خود را مدیون پراکسید هیدروژن است. این ماده، رشد رگ های خونی را تحریک می کند. این رگها اکسیژن، مواد غذایی و سلول هایی به نام فیبروپلاست ( که بافت پیوندی جدیدی را می سازند) را به موضع زخم هدایت می کنند.

به علاوه، ترکیب ناشناختهای دسته ای از سلول های ایمنی به نام منو سیت رافعال می کند.

این سلولها عامل رشدی را آزاد می کنند که سلول های پوششی را تحریک می کنند تا تقسیم شوند و زخم را ببندند. منوسیت ها به نوع دیگری از سلول های ایمنی به نام ماکروفاژ نیز تبدیل می شوند.

این سلولها، میکروبها و سلولهای مرده را میبلعند و آنها را هضم می کنند.

عسل در بهبود یافتن زخم معده نیز موثر است. یک قاشق چای خوری عسل طبیعی در معده خالی میتواند مانع رشد باکتری خطرناکی به نام Helicubacter شود که باعث اغلب زخم های معده می شود. عسل، باکتری مقاوم به آنتی بیوتیکی را که باعث عفونت ریوی در بیماران مبتلا به فیبروز سیستیک می شود، Burkholderia cepacia، در محیط کشت از پا در آورده است.

به هر حال، همه عسلها از خواصی که برشمرده شد به یک اندازه بهره مند نیستند. شهد بعضی گل ها مقدار زیادی کاتالاز دارد. این آنزیم پراکسید هیدروژن را تخریب می کند.

بعضی شهدها، گلوکز اکسید از را به گرما و نور حساس می کنند. با وجود این، توان ضد میکروبی بعضی عسلها حتی با جوشاندن آنها از بین نمی رود. از این رو، به نظر می رسد، عسل علاوه بر مولکولهایی که تاکنون شناخته شده است، مواد ضد میکروب دیگری دارد که به دما مقاوم اند.

از زمان مصریان باستان، عسل برای درمان زخم استفاده می شده است و به نظر می رسد که باکتری ها هنوز توان مقابله با مواد ضد میکروب آن را پیدا نکرده اند.

از این رو، تلاش برای شناخت کامل تر این ماده، ما را در مقابله به ابر باکترها که به آنتی بیوتیک های مرسوم مقاوم شده اند، یاری خواهد رساند.

به هر حال، این ماده دارویی را همانند سایر داروها باید با مشورت متخصصان استفاده کرد. زیرا دانه های گرده موجود در عسل طبیعی می توانند خود باعث عفونت شوند.

خوشبختانه، گرده ها را با پرتو گاما می توان از بین برد، بدون آن که به خواص دارویی عسل آسیبی برسد. امید است با تلاش های محققان راه برای یک شیوه درمانی جدید یعنی «عسل درمانی» هموار شود.

مهم‌ترین مطالب در این‌باره:
آگاهی از عفونت های پس از زایمان به شما کمک خواهد کرد که در زمان مناسب اقدامات موثری را در جهت پیشگیری و درمان انجام دهید.

عفونت پس از زایمان چیست؟
اصطلاح عفونت پس از زایمان مربوط به انواع مختلفی از عفونت ها می باشد که بعد از زایمان طبیعی و یا سزارین و یا در طی شیردهی ممکن است که رخ دهد. مقدار کمی خون ریزی و خستگی پس از زایمان، طبیعی است اما برخی شرایط به بررسی های پزشکی بیشتری نیاز دارد.
در طی زایمان بدن شما به شدت مستعد ابتلا به عفونت است زیرا در این زمان رحم شما دارای زخم های سر باز بوده و در واژن و اطراف دهانه ی رحم شما نیز زخم های زیادی وجود دارد.
اگر زایمانتان به روش سزارین انجام شده باشد، زخم ناشی از آن مدت ها تازه باقی می ماند. احتمال شیوع عفونت های پس از زایمان در افرادی که زایمان سزارین انجام می دهند و یا دچار پارگی کیسه ی آب شده بودند بیشتر است.

علائم عفونت های پس از زایمان
معمولا شما تا مدتی پس از زایمان ترشحاتی خواهید داشت که زمان آن بسته به نوع مراقبت های دریافتی و سرعت بهبودی بدنتان از 2 تا 5 روز متفاوت است. در این زمان ممکن است که شما اصلا متوجه ابتلا به عفونت نشده باشید.
در برخی مواقع عفونت بلافاصله پس از بازگشت شما به منزل بروز می کند. گر چه عفونت های پس از زایمان انواع مختلفی دارد؛ اما معمولا علائم آن ها به هم شبیه است. در این جا برخی ار آن ها ذکر شده است.
ممکن است که شما تمام برخی از این نشانه ها و یا همه را در طی مدت ابتلا به عفونت تجربه کنید.
این علائم شامل:
- تب
- ترشحات بد بو از واژن که ممکن است ناشی از عفونت واژینال یا عفونت ادراری باشد.
- ترشحات بد بو از زخم ها
- درد و حساسیت هنگام لمس قسمت های عفونی شده
- خون ریزی بیش از اندازه
- افسردگی پس از زایمان
- درد و ناراحتی هنگام نزدیکی
- ریزش موی بیش از حد
- مشکل در دفع ادرار و مدفوع

انواع عفونت های پس از زایمان
در این جا برخی از علائم عفونت های رایج بعد از زایمان ذکر شده است. توجه داشته باشید که اگر هر یک از علائم ذکر شده در ادامه را مشاهده کردید، باید به پزشک مراجعه کنید.

خون ریزی پس از زایمان
خروج خون از واژن پس از زایمان و تا چند روز بعد از آن، خون ریزی پس از زایمان نام دارد. زمانی که شما یک زایمان سخت، طولانی و یا زایمان چند قلویی داشته باشید احتمال خون ریزی بیش از حد بعد از زایمان، بیشتر است.
- خون ریزی زیاد بعد از زایمان معمولاً به این علت رخ می دهد که رحم پس از دفع جفت و اتمام زایمان قادر نیست به خوبی منقبض شود.
از آنجا که در پایان زایمان با انقباض رحم، انتهای عروق بسته می شود و در نتیجه خون ریزی متوقف خواهد شد، در اثر ابتلا به عفونت این انقباض رخ نداده و خون ریزی ادامه می یابد.
- این خون ریزی ممکن است ناشی از پارگی های رحم، دهانه ی رحم و واژن باشد.
- در صورت وجود خون ریزی شدید پس از زایمان، پزشک معالج باید اقداماتی در جهت کنترل خون ریزی انجام دهد.
- پزشک جهت انقباض رحم و کنترل خون ریزی، دارویی به نان اکسی توسین Oxytocin را به صورت وریدی و عضلانی تجویز خواهد کرد.
- می توان از طریق انجام آزمایش خون به وجود هرگونه عفونت و یا کم خونی ناشی از خون ریزی شدید پی برد.
- در مواردی که مادر خون زیادی از دست داد باشد، انتقال خون برای او باید حتما در دستور کار قرار داده شود.
- در برخی موارد خون ریزی 2 تا 3 هفته پس از زایمان دوباره آغاز می شود، در این شرایط ممکن است که بخش هایی از جفت درون رحم باقی مانده و خارج نشده باشد.

عفونت رحمی
در طی مدت 20 تا 30 دقیقه پس از زایمان، جفت باید از دیواره ی رحم کنده شده و از طریق واژن خارج شود. در برخی موارد بخش هایی از جفت درون رحم باقی مانده و منجر به ایجاد عفونت می شود.
- ایجاد هر عفونتی در کیسه ی آب در قبل و حین زایمان می تواند سبب ایجاد عفونت رحمی شود.
- مهم ترین علامت های عفونت رحمی شامل، ترشحات بد بو از واژن، رحم متورم و حساس در هنگام لمس، تب بالا و شمار بالای گلبول های سفید در آزمایش خون می باشد
- در بیشتر موارد پزشک با دیدن حتی یک مورد از این نشانه ها، آنتی بیوتیک های وریدی برای بیمار تجویز خواهد کرد.

عفونت محل برش سزارین
ممکن است در چند روز پس از تولد، محل برش سزارین دچار عفونت شود.
- مطمئن شوید که تمام دستورالعمل هایی که درهنگام ترخیص به شما گفته شده را به درستی انجام داده اید.
- به علائم مربوط به عفونت محل زخم توجه کنید، این نشانه ها شامل: قرمزی، تورم پوست و ترشحاتی است که در هنگام فشار دادن محل زخم خارج می شوند.
- بر روی زخم خراش وارد نکنید.
- اگر هر کدام از این نشانه ها را در محل برش سزارین مشاهده کردید، با پزشک خود تماس بگیرید.
درد در ناحیه ی پرینه (میان دوراه)
پرینه به محل بین مدخل واژن و مقعد گفته می شود. پس از زایمان طبیعی درد در این ناحیه طبیعی است.
- بافت های این ناحیه ممکن است که در طی زایمان دچار کشیدگی و پارگی شده باشند.
- ممکن است که در این قسمت احساس درد و تورم داشته باشید، اما هشیار باشید که این علائم باید پس از مدتی که انتظار می رود زخم ها خوب شده باشند، به تدریج کاهش یافته و از بین بروند.
درصورتی که درد و ناراحتی به قوت خود باقی ماند و یا بیشتر شد، ممکن است که نشان دهنده ی عفونت زخم ها باشد.
- برای جلوگیری از ایجاد عفونت، در هنگام شست و شوی این ناحیه، حتما خود را از جلو به عقب بشویید.

ترشحات واژینال بیش از حد
ممکن است که در هفته های اول بعد از زایمان ترشحات زیادی داشته باشید که به آن لوشیا Lochia می گویند. این ترشحات شامل بقایای خونی موجود در رحم است که به مرور خارج می شوند.
- در ابتدا ترشحات قرمز رنگ است و ممکن است که شامل لخته های خون باشد.
- سپس به تدریج به رنگ صورتی درآمده و سفید مایل به زرد شده و در نهایت متوقف خواهد شد.
- طی مدت 2 هفته پس از زایمان، این ترشحات به طرز قابل ملاحظه ای کم می شوند.
- اگر مقدار این ترشحات به تدریج کم نشد، رنگ آن تیره شد ( مایل به سبز و زرد پررنگ) و یا بوی بدی داشت، به پزشک مراجعه کنید.
- پس از زایمان علاوه بر این که بدن شما از مراحل دشواری عبور کرده و ضعیف شده است، مراقبت دائمی از نوزاد سبب می شود که وقت زیادی را برای خودتان صرف نکنید، بنابراین احتمال ابتلا به عفونت افزایش می یابد.