نه تجربه و نه دانش فنی، فقط نام مجیدی/ جاه طلبی بلای جان منافع ملی!

به گزارش سرویس ورزشی جی پلاس، ماه‌هاست که بحث جدایی زلاتکو کرانچار از تیم امید شنیده می‌شود. مربی کرواتی که نتایج خوبی با تیم امید کسب نکرد و فدراسیون‌فوتبال هم عذر او را خواست. کرانچار که رفت، مذاکره با گزینه‌های جانشینی او آغاز شد. ابتدا یحیی گل‌محمدی که ترجیح داد در قبال دریافت وعده قرارداد سنگین تر، در پدیده بماند و سپس امیر قلعه‌نویی، مهدی مهدوی‌کیا، عبدالله ویسی و حتی عباس چمنیان.

مذاکره با هیچ‌یک از این گزینه‌ها به نتیجه نرسید تا اینکه نام فرهاد مجیدی بیرون آمد و او بعد از قطعی شدن جدایی اش از استقلال به پیشنهاد حمید استیلی - مدیر تیم امید پاسخ مثبت داد.

درباره‌ی مجیدی بحث فراوان است. کمیته‌ی ملی المپیک و وزارت ورزش با این انتخاب مخالف‌اند و این را به گوش فدراسیون‌فوتبال هم رسانده‌اند. از نظر آن‌ها هماهنگی خاصی برای این انتخاب انجام نشده و این ارگان‌ها از حضور فرهاد مجیدی بی‌خبر بوده‌اند.

مهدی تاج - رئیس فدراسیون فوتبال، هم که در ظاهر رفتاری متواضعانه با رؤسای ورزش کشور دارد، عملا پس از جام جهانی و جام ملت ها، زمانی که دیگر خیالش از هر کمک احتمالی دولت راحت شد و هرچه می توانست کمک گرفت، اکنون مواضع پنهانش را رو کرده و اخیرا هم گفته است دولت باید دست از سر این فوتبال بردارد! او حتی الان هم پشت این انتخاب پنهان شده و حمید استیلی را جلو فرستاده است.

از نظر فنی اما به انتخاب مجیدی ایراد وارد است. اینکه چگونه به نیمکت تیم امید رسیده و چطور قرار است این تیم را به المپیک 2020 توکیو برساند. مجیدی تنها 5 بار به عنوان سرمربی روی نیمکت استقلال نشسته و سابقه‌ی دستیاری او نیز به نیم‌فصل نمی‌رسد. پیشتر مربیان بزرگ‌تری روی نیمکت تیم امید نشسته‌اند که همه روزهای ناموفقی را تجربه کرده‌اند. از محمد مایلی‌کهن و حسین فرکی بگیرید تا مهدی مناجاتی و محمود یاوری. نتایج زلاتکو کرانچار را هم که به یاد دارید.

برای تیم امید، انتظار از فدراسیون‌فوتبال، جذب مربی باتجربه و بزرگی بود. یک سرمربی با سابقه‌ی سال‌ها فعالیت در فوتبال ایران که بتواند طلسم را بشکند و تیم امید را بعد از دهه‌ها به المپیک برساند.

مهدی تاج با انتخاب مجیدی احتمالا اهداف دیگری را دنبال می‌کند. اگر تیم امید به المپیک برود که به نام فدراسیون‌ فوتبال نوشته می‌شود و اگر هم نرود فرهاد مجیدی که محبوبیتی هم دارد سیبل می‌شود!

در نهایت هم پاسخ تاج این است که یکی از مربیان جوان، آینده‌دار که اسطوره‌ی باشگاه استقلال است را به نیمکت تیم امید آورد و انتخابش به جا و مناسب هم بوده و نباید سرمایه سوزی کرد. غافل از آنکه ممکن است یک نسل از بازیکنان جوان ما سوزانده شوند!

فرهاد مجیدی شاید برای تیم امید و به عنوان دستیار اول گزینه‌ی مناسبی باشد اما به عنوان سرمربی نه. او با انگیزه است اما هنوز راهکارهای موفقیت در مربیگری را نمی‌داند و نمی‌شود از این مربی جوان انتظار صعود به المپیک را داشت. حتی اگر بگوییم او دانش فنی دارد و آینده‌دار است.

مجیدی که وسوسه شده و بدون چشمداشت مالی و شاید صرفا در واکنش به طرد باشگاه استقلال، پیشنهاد تاج را پذیرفته، بهتر است که همچنان نفر دوم بماند یا از یک تیم کوچک به عنوان سرمربی فعالیتش را ادامه دهد. با این رویکرد منطقی و به دور از غرور و هیجان، می‌تواند تجربه‌ی بیشتری اندوخته و سال‌های بعد در قامت یک سرمربی موفق هدایت تیم امید و حتی تیم ملی را بر عهده بگیرد.

حضور در تیم امید، هر مربی دیگری را هم وسوسه می‌کند. تیم دوم ایران- بعد از تیم ملی بزرگسالان – که بازیکنان درجه یکی در اختیار ندارد اما می‌تواند سکوی پرتاب باشد. به شرطی که سرمربی باتجربه‌ای انتخاب شود و راه‌های رسیدن به موفقیت را بداند.

تیم امید ایران در آخرین مرحه انتخابی بازی های المپیک توکیو، به علت نتایج ضعیف مرحله قبلی، اکنون در سید چهارم قرار گرفته و کار صعود برای هر مربی بزرگی دشوار است چه برسد به فرهاد!