مروری بر داستان میلان 19-2018؛ افسوس که همه چیز می‌توانست زیباتر باشد

طرفداری- میلان در فصلی ناکام، دوباره از صعود به لیگ قهرمانان اروپا بازماند و این، سرآغاز وقوع یک انقلاب در کادرفنی بود.

اتفاقات پیش فصل، تغییرات و نقل و انتقالات باشگاه

پس از اتمام فصل ۱۸-۲۰۱۷ بزرگترین سوال پیش روی میلان، مربوط به مالکیت بود. لی یونگ هونگ که با مبلغ ۷۴۰ میلیون یورو میلان را خریداری و تمام بدهی های باشگاه را پرداخت کرده بود، باید مبلغی را به عنوان ضمانت به موسسه الیوت پرداخت می کرد تا سرمایه‌اش هدر نرود. این تاجر چینی که ۳۰۸ میلیون یورو از الیوت وام گرفته بود، نتوانست در موعد مقرر مبلغ ۳۲ میلیون یورو را به حساب الیوت واریز کند تا اینگونه سرمایه هنگفتش از دست رود. بسیاری هنوز هم ماجرای لی یونگ هونگ را هضم نکرده‌اند و مشخص نیست که هدف او از خرید میلان چه بود اما وی در اولین سال حضورش، مبلغی بالاتر از ۲۰۰ میلیون یورو در نقل و انتقالات باشگاه هزینه کرد.

بالاخره پس از این اتفاق، شرکت الیوت که یکی از بزرگترین موسسه های مالی دنیاست، هدایت میلان را در اختیار گرفت و در اولین قدم، پائولو اسکارونی، از باتجربه ترین مدیران ایتالیایی را بر روی کار آورد. هدف مالکان جدید مشخص بود، آن ها می خواستند باشگاه ثبات مالی داشته باشد و به دست افراد درستی بیفتد. اولین کار، آمدن لئوناردو به باشگاه بود. لئوناردو به عنوان مدیر فنی به میلان برگشت و پائولو مالدینی را هم همراه خود آورد. راضی کردن مالدینی که ده سال گذشته همواره از پیوستن به کادر مدیریتی میلان امتناع می ورزید، خبر خوشی برای هواداران بود. حضور اسطوره، به نوعی ضمانت درست بودن پروژه الیوت بود.

مالدینی و لئوناردو که در اوایل آگوست تیم را در اختیار گرفتند، سریعا باید تیمی قوی برای رینو گتوزو می ساختند. اولین گام، حل موضوع لئوناردو بونوچی بود. این مدافع ایتالیایی که فصل گذشته درخواست خروج از یوونتوس و پیوستن به میلان را داده بود، این بار درخواستی مشابه داشت. مذاکره میان لئوناردو و ماروتا یک هفته به طول انجامید و سرانجام معاوضه ماتیا کالدارا-لئوناردو بونوچی انجام شد. گونزالو هیگواین هم به صورت قرضی و با حق خرید اختیاری، راهی شهر میلان شد. به نظر می آمد گتوزو تیم خوبی در اختیار دارد و اضافه شدن دیگو لاکسالت، تیمو باکایوکو و سامو کاستیخو به ترکیب تیم، انتظارات را بالا برده بود. میلان در بازی های پیش فصل موفق به شکست دادن بارسلونا شد و همه چیز برای یک فصل امیدبخش آماده به نظر می رسید.

روند تیم در طول فصل و نتایج

میلان در اولین بازی فصل، در آستانه شکست دادن ناپولی بود. در نیمه اول میلان دو گل به ثمر رساند اما این نتیجه دائمی نبود و ناپولی موفق شد با زدن سه گل، کامبک بزند. بدین ترتیب اولین حرکت فصل چندان مناسب نبود. این ناامیدی چندان طول نکشید و هفته آتی در سن سیرو، میلان با درخشش گونزالو هیگواین و کوترونه موفق به شکست آاس رم شد. آن روزها همه در مورد میلان حرف می زدند و اینکه به احتمال بسیار زیاد، روسونری سهمیه لیگ قهرمانان را خواهد گرفت. همه چیز برای تیم خوب پیش می رفت تا اینکه بازی با یوونتوس فرا رسید.

در آن بازی گونزالو هیگواین تمام اشتباهات ممکن را انجام داد تا میلان نتواند پیروز از زمین خارج شود. از دست دادن پنالتی، درگیری با بازیکنان یوونتوس و اخراج، ثمره کار هیگواین در آن بازی بود. میلان شکست خورد و دیگر هیگواین آن بازیکن همیشگی نشد. طبیعتا روسونری از افت یکی از بهترین بازیکنان خود ضرر دید و تیم هم وارد سرازیری عجیبی شد. یکی دیگر از موضوعات عجیب در مورد تیم گتوزو، حذف از لیگ اروپا بود.

شکست مقابل المپیاکوس در هفته پایانی، مانع صعود از گروهی آسان شد. گتوزو زیر فشار انتقادات له شده بود اما خوشبختانه ژانویه از راه رسید. لوکاس پاکتا، بهترین هافبک لیگ برزیل با مبلغ ۳۵ میلیون یورو به میلان آمد. انتظارات از او برای نیم فصل دوم زیاد بود. گونزالو هیگواین هم از شرایط خود در میلان راضی نبود و درخواست خروج داد. لئوناردو از این شرایط بهترین استفاده را کرد و با فسخ قرارداد هیگواین، توانست کریستوف پیونتک را جذب کند. در ایتالیا اکثر رسانه ها در خصوص این انتقال صحبت می کردند و درخشش پیونتک در دومین بازی خود برابر ناپولی-در آن بازی دو گل مهم و زیبا به ثمر رساند-خبر از ظهر یک ستاره بزرگ می داد. همان اوایل هواداران شیفته شادی پس از گل پیونتک شده بودند.

در نیم فصل دوم اوضاع در یک مقطع بهتر شد. میلان پیروزی های پیاپی به دست آورد و در جدول تا رتبه سوم بالا آمد. همه چیز در بازی با یوونتوس اتفاق افتاد. میلان که در حال شکست دادن قهرمان لیگ بود، با رخ دادن چند اشتباه داوری، بازی را واگذار کرد. پس از دیدار جنجال های بسیاری شد و کمیته داوران از میلان عذرخواهی کردند. این شکست روحیه تیم را پایین آورد. عدم درخشش سوسو و مصدومیت طولانی مدت بوناونتورا، تیم را خالی از خلاقیت کرده بود. کم کم بازی های میلان علاوه بر نتایج بد، شیوه و سبک بازی بد را هم به خود اضافه کرد. تیم گتوزو در به ثمر رساندن گل با سختی مواجه می شد. هواداران ولی هرگز از حمایت دست نکشیدند و رکورد حضور یک میلیون هوادار در سن سیرو ثبت شد. هیچ یک از بازی های میلان، کمتر از ۴۰ هزار تماشاگر نداشت.

فصل سپری می شد و میلان آن روزها موفق شده بود تا نیمه نهایی جام حذفی ایتالیا پیش آید اما شاگردان سیمونه اینزاگی، در بازی برگشت در سن سیرو، میلان را شکست دادند و البته همین پیروزی، زمینه ساز قهرمانی‌شان در این رقابت ها شد. میلان که کم کم زنگ خطر را احساس می کرد، باید به هر ترتیبی شده لیگ را جدی می گرفت و سهمیه لیگ قهرمانان اروپا را قطعی می کرد. البته مشکلات میلان از دربی دلامادونینا آغاز شد و شاید اگر در آن دیدار میلان شکست نمی خورد، با روحیه بسیار خوبی، دیدارهایش را با پیروزی پشت سر می گذاشت.

چهار هفته به پایان لیگ و میلان سرنوشتش را در دستان خودش نمی دید. آن ها باید برابر اسپال، فروزینونه، بولونیا و فیورنتینا به پیروزی می رسیدند و به از دست دادن امتیاز توسط رقبا امیدوار می ماندند. پیروزی روسونری برابر بولونیا، کمی نور امید را در دل میلانی ها زنده کرد. سپس هفته بعد برابر فیورنتینا به پیروزی رسیدند که رسما حکم یک زندگی دوباره به گتوزو بود. اکنون فقط دو بازی باقی مانده بود و یک تیم باید یک امتیاز از دست می داد. کار به هفته پایانی کشیده شد و جایی که هم سرنوشت و هم شانس، باید روی خوششان را به دیاولو نشان می دادند. میلان مقابل اسپال بازی را طوفانی آغاز کرد، در آن سوی ایتالیا، ساسولو برابر آتالانتا پیش افتاده بود و اینتر هنوز نتوانسته بود مقابل امپولی گلزنی کند.

با شروع نیمه دوم، اوضاع کاملا ۱۸۰ درجه عوض شد. این بار هم اینتر گلزنی کرد، هم آتالانتا بازی را به نفع خود تغییر داد و هم میلان دو گل عجیب دریافت کرد. امیدها به تاریکی تبدیل شده بود که خبر گلزنی امپولی آمد. واقعا دیوانه کننده بود. اکنون میلان شانس سوم شدن را داشت، آن هم در شرایطی که هیچکس احتمالش را نمی داد. امپولی در ادامه بازی دو موقعیت صددرصد گلزنی را از دست داد. تا دقیقه ۸۰ بازی، میلان تیم صعود کننده به لیگ قهرمانان بود اما گل ناینگولان، آب سردی بر پیکر روسونری شد. شاید آه و حسرت امتیازات ساده‌ای که مقابل پارما از دست رفت، همیشه با گتوزو باشد اما بالاخره آن اتفاق تلخ رخ داد تا میلان وارد یک انقلاب در کادر مدیریتی و فنی شود. عصر کرگدن باتعصب در میلان، به اتمام رسیده بود.

تغییرات قطعی و پیش بینی تغییرات احتمالی باشگاه در فصل پیش رو

مهم ترین و قطعی ترین تغییر میلان، جدایی جنارو گتوزو خواهد بود. اسطوره باشگاه میلان که به فاصله یک امتیاز، سهمیه لیگ قهرمانان اروپا را از دست داد، طی توافقی دو جانبه از میلان جدا شد و هنگام جدایی، ۹۰ درصد از مبلغ قراردادش را هم بخشید. لئوناردو، مدیر فنی باشگاه هم از سمت خود استعفا داد تا ایوان گازیدیس، وظیفه مهمی برعهده گیرد. او در مذاکره با پائولو مالدینی، از وی خواست جانشین لئوناردو شود و پروژه را ادامه دهد. انتظار می رود طی یکی دو روز آینده، مالدینی رسما به عنوان مدیر بخش فنی باشگاه میلان منصوب شود. او در حال مذاکره با زوانمیر بوبان و مدیران ورزشی است تا کادر مدنظر خود را بسازد.

همچنین مالدینی که علاقه زیادی به سبک مارکو جامپائولو داشت، با این سرمربی به توافق رسیده است و به احتمال زیاد آل پاچینوی فوتبال ایتالیا، سرمربی جدید میلان خواهد بود. طبق اخبار پیرامون روسونری، اولویت این باشگاه خرید بازیکنان قدرتمند و آینده دار خواهد بود. پرونده فیرپلی مالی میلانی ها هم توسط CAS فعلا در حالت تعلیق به سر می برد و در حال حاضر سران این تیم می توانند به تقویت ترکیب بپردازند.

با توجه به اینکه در سیستم جامپائولو، به وینگر نیازی نیست، احتمال می رود سامو کاستیخو و سوسو از تیم جدا شوند. همچنین دوناروما پیشنهاد مهمی از پاری سن ژرمن خواهد داشت که با توجه به درخشش فوق العاده پلیتزاری در جام جهانی زیر ۲۰ سال، میلان از بابت دروازه بان، مشکلی نخواهد داشت. فرانک کسیه که برچسب ۴۰ میلیون یورویی بر روی او خورده است، از لیگ برتر انگلیس پیشنهاد دارد. البته هنوز به علت نداشتن مدیر ورزشی، اهداف باشگاه میلان به طور کامل مشخص نشده‌اند اما به نظر روسونری برای داشتن سالی موفق، خریدهای قدرتمندی در راستای تقویت تیم انجام خواهد داد.

سری یادداشت های بررسی عملکرد سالانه تیم های بزرگ اروپا