تصاویری از زندگی عشایر در افغانستان

وریل سدریک اوئن و عکاسی از عشایر

اوئن، عکاسی سی و هفت ساله است که با تجهیزات خود سوار بر قاطر، ۲۸۸ کیلومتر را در راه واخان طی کرده تا به عشایر خونگرم این منطقه برسد. او چیزی حدود یک ماه در منطقه‌ واخان در شمال شرقی افغانستان همراه این دو قبیله زندگی کرد. بسیاری از افراد این قبایل، برای اولین بار در زندگی‌شان عکسی از خود روی کاغذ می‌دیدند. اوئن با یکی از دوستانش همراه با یک مترجم افغان برای برقرای ارتباط این پروژه را انجام داد.
واخان منطقه‌ای فراموش شده با مسیرهای بادخیز در میان تپه‌های افغانستان است. کشوری هم مرز با چین، تاجیکستان و پاکستان که با وجود مشکلات اخیر کمتر کسی جرات سفر به مناطق دور افتاده این کشور را کرده است.
در این تصاویر، روزمرگی ساده مردم عشایر بسیار ملموس است.

مردمان اینجا، به رسم گذشتگان از کشاورزی و دامداری امرار معاش می‌کنند.

اوئن، ۲۸۸ کیلومتر در مسیر تماشایی واخان با قله‌های پوشیده از برف و تپه‌های سنگی را با قاطر طی کرد تا به عشایر برسد.

محل زندگی عشایر سرد و خشک است اما چادرهای عشایر پر از رنگ و قالی‌های رنگارنگ است.
وجود تلویزیون حاکی از این است که آن‌ها از تکنولوژی بی‌بهره نیستند. این تصویر، برنده مسابقه عکس جهانگردی نشنال جئوگرافیک در سال ۲۰۱۲ شد.

برای بسیاری از مردمان این قبایل دیدن یک عکاس و تماشای زندگی خودشان در قالب یک عکس بسیار خوشحال کننده بود. اوئن که با خود تجهیزات کامل عکاسی‌اش را آورده بود، با هدیه دادن عکس‌های فوری لبخند را روی لب‌ آن‌ها نشاند.

در واقع روستاهای فصلی عشایر که از چادر و خیمه ساخته شده‌اند، در دورترین و بالاترین مناطق واخان برپا می‌شوند. اما با وجود زندگی سخت، بسیاری از آن‌ها مجهز به پنل‌های خورشیدی، ماهواره و موبایل هستند.

دو دختر در حالی که لباس‌هایی به رنگ قرمز روشن با طرح‌های طلایی پوشیده‌اند.