مرکز معلولان مازندران ایثار خیران را می طلبد

خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها- صدیقه قربان نیا: همه چیز از یک دعوت شروع شد، آدرس سرراست بود، اول امیرکلا، میدان امام علی، خیابان شهید سهرابی، مرکز معلولان شفیع زاده. اکثر شهروندان بابل این مرکز را به خوبی می‌شناسند.

مرکزی متشکل از یک ساختمان قدیمی و یک ساختمان جدید پنج طبقه که به ظاهر تکمیل شده اما هنوز امکانات و تجهیزات آن کامل نشده است، در ساختمان قدیمی، ایستگاه پرستاری با سه اتاق کوچک و یک سالن با راهرویی که آثار خلق شده توسط افراد معلول و عکس‌های آنان روی دیوار تزئین شده بود به چشم می‌خورد.

برای شرکت در مهمانی ابتدا باید با تعویض کفش و پاور استرلیزه شوی تا بعد از عبور از راهروی کوچک به اتاق افراد ایزوله پا نهی. با ورود به اتاق ایزوله، دختران و پسرانی را می‌بینی که به دلیل بیماری‌های ژنتیک ناشی از ازدواج‌های فامیلی و تشنج دارای زندگی نباتی هستند و علاوه بر معلولیت‌های حرکتی دارای معلولیت‌های ذهنی هم بودند، کودکانی که سال‌ها با نگاه به سقف و میله‌های تخت روزگار گذرانده اند و بزرگ شده اند.

مریم از جمله ساکنان این مرکز است، دختری که در نوزادی خانواده اش را گم کرده است، دخترکی معصوم که سال‌ها مهمان این خانه شده، یا شهربانو، بانوی میانسالی که هنوز می‌توان برق کودکی را در چشمانش دید و برای در امان مانده از نگاه‌های مهمانان ناخوانده، صورتش را بین پاهایش و پاهایش را در لباش پنهان می‌کند.

سهم مریم و شهربانو از این زندگی، حیات نباتی و حرکت‌های رعشه گونه‌ای است که نصیب شأن شده است. کم کم به فضای مرکز عادت می‌کنیم که صدای جیغ معلولی توجه‌ها را جلب می‌کند، مدام یک صدا را فریاد و تکرار می‌کرد «ابوذر، ابوذر، ابوذر»

از اتاق ایزوله عبور می‌کنیم و به اتاق دیگری می رسیم، در این اتاق چند معلول میانسال به بالا حضور دارند و زینب خانم از جمله ساکنان این اتاق است، اگرچه به دلیل معلولیت درکش از شرایط پایین است اما فلسفه روزه را خوب درک کرده است و روزه اش را کامل می‌گیرد.

اینجا عروسک همدم معلولان است

در این اتاق، همدم ساکنان معلول، عروسک‌هایی هستند که گاه نقش فرزند را دارند و گاه مادر یا پدر. بانوی کهنسالی از آنکه پدرش به ملاقاتش نمی‌آید گریه می‌کند، اما مدیر مرکز می‌گوید، پدرش سالهاست که فوت کرده است. در اتاق سوم، معلولانی هستند که توان ذهنی بالاتری دارند، در این اتاق نیز عروسک به عنوان همدم و همراز معلولان به چشم می‌خورد، بیمارانی که عروسک را تنها روزنه امید برای مادر بودن تجربه می‌کنند.

اینجا و در این مرکز، شاید خندیدن، راه رفتن، نقاشی کردن و عروسک بازی بزرگترین استعداد و خلاقیت محسوب شود، معلولانی که از زندگی کنار گذاشته شده اند و با کمک خیران در مرکز نگهداری معلولان شفیع زاده، به حیات ادامه می‌دهند.

مرکز معلولان شفیع زاده از سال ۱۳۸۹ با همت چند خیر و با ۲۰ معلول کار خود را آغاز کرد و اکنون پذیرای ۵۰ معلول از مناطق مختلف مازندران است و از ۴۰۰ معلول شهرستان بابل نیز حمایت می‌کند.

سید مجید قریشی مدیر مرکز خیریه شفیع زاده در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه هزینه نگهداری هر معلول در طول ماه بیش از دو میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است درحالی که یارانه دولت برای هر معلول در این مرکز ۷۰۰ هزار تومان است می‌گوید: تأمین هزینه‌های این مرکز بدون کمک افراد خیر امکان پذیر نخواهد بود.

وی افزود: یارانه دولت کفاف هزینه‌های این مرکز را نمی‌دهد و علاوه بر کمک دولت این مرکز ماهیانه باید مبلغ ۳۰ میلیون تومان در ماه را از هزینه‌های جاری برای نگهداری این معلولین از طریق خیرین تأمین کند.

قریشی ادامه داد: اگر نگاه محبت آمیز افراد خیر به این مرکز نباشد باید در این مرکز بسته شود.

وی بیان داشت: این مرکز تنها مرکز در استان مازندران است که دارای نشان ایزو بوده و توانسته است در ارزشیابی استانداردهای بهزیستی استان مازندران نمره ۱۰۰ را به خود اختصاص دهد.