برنامه عصر جدید و انتظارات پیش رو

مجریان هم به موقع طبق معمول جوائز خود را از صدا و سیما دریافت می­کنند. من به داوران کاری ندارم که آیا درست قضاوت می­ کردند و یا نه و آیا آنها خود جزو به اصطلاح سلبریتی ها بودند، یا نه و آیا نحوه برخوردشان چیزی را القا می­ کرد یا نه. اما نکاتی به نظرم رسید به شرح زیر است:

نکته اول در نامگذاری است. چرا نام عصر جدید ؟ آیا عصر جدید فقط برای استعدادهای فردی و کشف استعدادهای نو و یا ناشناخته است. آیا عصر جدید با وسعت معنایی آن در همین خلاصه می ­شود؟

نکته دوم اینکه آیا این برنامه فقط برای سرگرمی بود؟ البته ممکن است بگویند تنها سرگرمی نبود ولی به نظر می ­رسد وجه غالب آن سرگرمی است آن هم در ایام تعطیلات نوروز. به نظر من سرگرمی در دو مورد است:

۱- برای کسانی که سخت کار مفید می­کنند و فعال اند و برای ادامه فعالیت بیشتر نیاز به برنامه تفریحی دارند تا با ترمیم قوا دوباره مشغول به کار شوند.

۲- برای مصیبت دیدگان و محرومان؛ چه برای از دست دادن بستگان و یا نداشتن شغل و کار و تحمل محرومیت هایی از این قبیل. این دومی خیلی حساس است و شاید نیاز به نقد داشته باشد. من چندین سال قبل در هند در دهلی قدیم که همه در هم می لولند و در بدترین شرائط زندگی می­کنند سیرکی رفتم که خوب جالب بود ولی آن برای مردمی بود که با تفکر سیکی و طبقاتی هر کس باید در جایگاه خودش باشد. دهلی شهری است که از دو قسمت کاملاً متمایز تشکیل می­ شود. قسمتی صددرصد مدرن و پیشرفته و قسمت مهم و بزرگتر کاملاً عقب افتاده و دارای محرومیت های مزمن و انباشته شده. و این سیرک در این منطقه محروم برگزار شد. اما در کشور ما با این همه استعداد و هوش سرشار و اعتقادات، انتظارات و توقعات و در شرائطی که مسائل و گرفتاری ها بی­داد می­کند آیا سرگرمی از مورد دوم توجیه دارد؟

نکته سوم برای دیده شدن بود. شعار عمده این هنرمندان دیده شدن بود که حق هر هنرمند و صاحب مهارتی است. معنای آن این بود که تا کنون کسی به آنها توجه نکرده و یا خوب توجه نکرده است. اما سؤال این است که این استعدادها باید از طریق چنین برنامه­ هایی و از طریق صدا و سیما شناخته شوند. آیا مسئولانی در حوزه ­های گوناگون به­ طور مرتب مسئولیت کشف و ایجاد زمینه رشد را ندارند و نباید امکان آن را فراهم کند؟ قطعاً بسیاری دیگر هم از برنامه جا مانده اند.

اما محتوای برنامه

به نظر من برنامه بیشتر فردی بود اگر چه در بعضی موارد رگه هایی از همکاری چند نفره هم در آن مشاهده می شد. بیشتر حول مهارت های ورزشی و هنری و کشف خلاقیت هایی از قبیل تردستی بود. نشان از پراکندگی استعداد در اقصی نقاط کشور داشت که هم نکته مثبت آن بود و هم اینکه این استعداد ها بدون اطلاع از یکدیگر با محرومیت به کار مشغول اند. این برنامه هشداری بود به مسئولان که قدری به کل کشور توجه و زمینه رشد این استعداد ها را فراهم کنند.

این نوع برنامه­ ها با همه ویژگی­ های مثبت آن نوعی خط دهی و تشویق به سوی این قبیل برنامه ­ها است. یعنی نبض جامعه را اگر بگیری بیشتر به سمت شعبده بازی­ها، خندوانه ها، جشنواره های از این قبیل است و پیام آن اینکه اگر بخواهی گلیم خود را از آب بیرون بکشی باید دنبال این چنین برنامه ها بروی و استعدادت را در این راه ها صرف کنی!

همچنین کشف این خلاقیت ایجاد توقع برای دارندگان آن خواهد بودکه حق آنها است؛ ولی سؤال این است که:

آیا نتیجه آن کوچ از شهر و دیار خود و احیانا قرارگرفتن در شمار سلبریتی ­ها و بریدن از جامعه نخواهد بود؟

کشف این همه استعداد و خلاقیت، چه مسائلی از جامعه را حل می کند؟ مثلا برنامه شمشیر زن های مشهدی که با آن تردستی و با چشم بسته خیارها را بر روی بدن افراد بریدند و کسی آسیب ندید، ضمن توجه به اهمیت کارشان و فارغ از بدآموزی احتمالی، چه مشکلی را حل می کند؟ و یا موتور سواری که با مهارت موتور را در هوا می چرخاند و بقیه که هر کدام در نوع خود بی نظیر و یا کم نظیر بود. اگر چه بعضی ها می ­گفتند که نظائر بعضی از آنها را در خارج از کشور دیده اند.

آیا ظهور و بروز این استعدادها برای این است که در جهات دیگر امکان عرض اندام نیست و یا کم است که بناگزیر افراد استعداد خودشان را در زمینه های فردی و از نوع کارهای خارق العاده مانند شعبده بازی و غیره بروز می دهند؟

چگونه می­ شود این استعدادها را به سوی مسائل اجتماعی، علمی و فناوری و فرهنگی توسعه داد و یا مشابه آن در ایامی که پر بیننده است برنامه ریزی و اجرا کرد؟

در کشوری که اقتصادش مشکل دارد و فرهنگش مشکل دارد و همه چیز سیاسی است، امور اداریش مشکل دارد، که هر روز بزرگتر می­ شود و میزان
بهره ­وری اش حداقلی است و در سنگ اندازی در کارها توسط مسئولان و مأموران اداری ممتاز و ماهر، آیا نباید به فکر مسائل دیگر بود؟ و یا باید گفت این هم نشان از هماهنگی این کارها با دیگر امور کشور دارد.

در سالی که رونق اقتصادی نام گرفته، بیکاری بیداد می کند، سیل مردم را بی خانمان کرده، آیا نمی شد و نمی شود در حوزه تولید و اشتغال، در حوزه همکاری و همفکری،
در کوچک سازی دولت، در چابک سازی ادارات برای سرعت در کار و حذف واسطه ها، درخدمت به مردم، در جهش های علمی و اجتماعی، در سوق به سمت علم مفید که آن را مردم در زندگی خود لمس کنند، برنامه ساخت؟

آیا نمی توان مردم و میزان مطالبه­ گری هایشان را تشویق کرد؟ البته مجریان شاید این ها را نخواهند و بیشتر دوست داشته باشند سکوت باشد. ولی مطالبه به حق نسبت به جلوگیری از رانت خواری، اسراف، دو رویی، گرانفروشی، مقررات­ زدایی، بانکداری و مشکلات آن و به ویژه که سازمان حمایت کننده به پرداخت بانک ملت بود برنامه هایی این چنین اجرا کرد؟

آیا بانک ملت به عنوان حامی برنامه و بانک های دیگر که از پول مردم برای خدمت ارتزاق می کنند نمی­توانند جهت بهبود شرایط بهینه بانکداری و اقتصادی هزینه کنند؟ آیا نمی توان به کارهای علمی، فرهنگی و اقتصادی هم توجه داشت؟

منبع