میکوشند تا به زور هویت گستری کنند


داد از وحدت ملی می‌زنند اما تعصب، تنگ‌نظری و حس حقارت شان در حدی‌ است که به جشن‌واره‌ی فرهنگی رنگ قومی و سیاسی می‌دهند. چه نیاز است که در چنین جشن‌واره‌ای به جای نمایش مشاهیر و مفاخر فرهنگی و تاریخی، عکس‌های رهبران سیاسی یک قوم رژه برده...

داد از وحدت ملی می‌زنند اما تعصب، تنگ‌نظری و حس حقارت شان در حدی‌ است که به جشن‌واره‌ی فرهنگی رنگ قومی و سیاسی می‌دهند. چه نیاز است که در چنین جشن‌واره‌ای به جای نمایش مشاهیر و مفاخر فرهنگی و تاریخی، عکس‌های رهبران سیاسی یک قوم رژه برده شوند و به نمایش گذاشته شوند؛ آن هم در ولایتی که بسامد بالای آن را از لحاظ بافت و ترکیب قومی اقوام دیگر شکل می‌دهند.

ما اگر شعور بلند و منطق داشته باشیم، باید بدانیم و درک کرده باشیم که ما رهبر ملی و محبوب در این کشور نداریم حتی رهبر و تیکه‌دار سیاسی_قومی خوب هم نداریم. همه کسانی، که می‌خواهند به زور هویت گستری کنند و برای خویش عمق تاریخی بسازند، باید از خواب غفلت بیدار شوند و به تکثر و تنوع باور داشته باشند. ممکن نیست سلطه‌ی سیاسی یک قوم سالیان سال و چندین دهه و سده دوام کند.

در زاده‌گاه مولوی و مهد زبان پارسی و در جغرافیای جمشید و خاستگاه آریایی‌ها باید دست کم اجازه بدهیم که اصالت بومی و فرهنگی آن جغرافیا نفس بکشد و رنگ و بوی خود را داشته باشد. ما مخالف حضور هیچ کس و طیف‌های فرهنگی و اجتماعی نیستیم اما درست و منطقی نیست که جو غالب یک برنامه و جشن‌واره از سرود تا سخنش خلاف ماهیت و حقیقت آن شکل بگیرد و نمایش داده شود.

آنانی، که قهرمان‌سازی می‌کنند و چنان شیفته‌ی رهبران سیاسی_تباری خویش اند، می‌توانند این کار را در محافل خصوصی و ویژه‌ی خود بکنند نه در محافل عمومی و تاریخی و فرهنگی. آدم باید پای خود را به اندازه‌ی گلیم خویش دراز کند.

بسیاری از حکام و رهبران گذشته و کنونی کشور ما، محکوم به نقض حقوق بشر، نابرابری‌های اجتماعی و حقوقی و از شمار مجرمان جنگی هستند. آن شمار از رهبران، که فعلن زنده نیستند، باید روزی محاکمه‌ی غیابی شوند و آن شمار از آنان، که هنوز زنده‌ اند، باید روزی در برابر جنایات، اختلاس‌ها، بی‌دادگری‌ها و فساد شان برای ملت و محاکم پاسخ‌‌گو باشند. برای برخی از آنان حتی دادگاه‌های داخلی و خودی بسنده و مناسب نیست و باید پرونده‌ی کیفری آنان به دادگاه بین‌المللی لاهه سپرده شود.

کسانی که هنوز در فکر و باور بابایی ملت و شهروند درجه یک و درجه دو هستند، اشتباه می‌کنند و این رویای شان رویای انسانی، مدنی و بروز نیست. ناجوانمردانه و غیر انسانی‌ است که مهمان جای و خانه‌ی میزبان را تصاحب کند. چنین طرز تلقی‌ و رویایی نمایان‌گر تفکر واپس‌گرایی و بدویت است.

باور بامیک

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه افغانستان

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!


روی کلید واژه مرتبط کلیک کنید

بیشترین بازدید یک ساعت گذشته


فال روزانه شنبه 11 فروردین 1403