آخرین بازی‌ بازیگرانی که هیچگاه به پختگی نرسیدند

می‌خواهم با این پرسش‌که (آیا عبدالله “آزموده شده” متعهد به صلاح‌الدین بی‌تجربه و جنرال دوستم با تجربه، می‌ماند یانه؟) نبشته‌ام را آغاز نمایم!

عبدالله که در دو انتخابات، و در میان سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۴ از حمایت‌های مادی و معنوی ما (مردم) برخوردار بود، به‌محض این‌که به‌قدرت رسید (که البته رسیدن به قدرت‌را هم مدیون مبارزات و ایستادگی‌های بی‌دریغ ما است)، به‌ همه از جمله، به بزرگ‌ترین حامیان سیاسی‌اش پشت کرد و به مسایلی پرداخت که از نظر من، ارزش حتا یاد آوری را هم ندارند.

این چهره‌ی به‌شدت مشکوک (که به گمان آن‌وقت ما، مفید، مثبت و یار شهید مسعود بود) دیری نگذشت که پست انداخت و چهره عوض‌کرد (سر اصل آمد) تا همه‌گان اورا بهتر بشناسند. (ماری) در آستین. عبدالله سبب تکه و پارچه شدن جمعیت اسلامی شد، با آن‌که از سوی همین حزب قدرت‌مند و فرا قومی، به کرسی ریاست اجرایی رسیده بود.

عبدالله حتی باری‌ در یکی از مصاحبه‌هایش گفته‌ بود:«من عضو جمعیت اسلامی نیستم.» چرا این‌گونه گفته‌بود؟ چون او حتی فکرش را هم نمی‌کرد که بار دیگر می‌تواند بخش کوچکی از جمعیت را فریب دهد و از بی‌تجربگی برخی از اعضای عادی (ونه اعضای ارشد و‌اعضای رهبری) آن، استفاده نماید. از این‌رو، عبدالله حتی از جمعیتی بودنش انکار کرده بود، چون امیدی به آینده‌ی سیاسی خودش اصلا نداشت، ولی امان از خامی‌که پخته‌نشود.

به‌هرحال، از اصل مطلب دور نرویم. در مورد جنرال دوستم فعلا نمی‌خواهم چیزی بگویم (اما در آینده خدمت او هم خواهیم رسید)، چون هنوز خیلی مطمین نیستم که آیا واقعا جنرال هم به‌سان عبدالله نمک‌ناشناس و ترسو، صلاح‌الدین (جوان و بی‌تجربه) و چند پیر نا پخته‌ شده‌ی دیگر... تلاش‌های پیوسته، ایستادگی‌ها، مردانگی‌ها، قربانی‌ها و...که استاد عطا محمد نور، بخاطر زنده نگه‌داشتن او (آوردن او از تبعید کشنده و مرگ‌بار از ترکیه به‌کشور) به‌خرج داده‌است را، فراموش می‌کند، یا مردانه می‌آید و در کنار دو استادی که با وجود داشتن پست‌های رسمی (استاد عطا محمد نور، والی ولایت‌یلخ و رییس اجرایی جمعیت اسلامی، و استاد حاجی محمد محقق، معاون ریاست اجراییه و رهبر حزب وحدت مردم افغانستان) آمدند و عیارانه در کنار جنرال دوستم که به‌باور خیلی‌ها، دیگر هیچ ژانسی در میدان سیاست کشور نداشت، ایستادند، می‌ایستد. پرسشی که تنها گذر زمان به آن پاسخ خواهد داد.

مرتضی جلالی