به چه افتخار کنیم؟

کشوری که تهداب و سنگ بنایش با غدر و خیانت و شعار ضد انسانی«بگیر، ببند و بکُش» گذاشته شد پس از سه قرن هنوز هم قادر نیست از زیر بار سرکوب و ستمگری، تجاوز و خشونت و فقر کمر راست کند. فضای زیست اجتماعی اش همچنان آلوده به ویروس کشندهٔ تبعیض، برترجویی و تعصب است. روح خبیث خشونت ورزی و ناسازگاری اجتماعی و ‌بی اعتمادی در تار و ‌پودش حلول کرده است.

تداوم ستمگری، تمامیت خواهی، سرکوب و ترویج فرهنگ منحط خشونت، نفرت و استخوان شکنی و کشمکش قومی و مذهبی و ترور و ویرانگری و بکُش بکُش با چاشنی شرمگینانه و کاذب تاریخ «پنجهزار ساله» و شور و شعف ناشی از«غیرت افغانی» و « افغانیت و اسلامیت» گوش فلک را کر کرده و دارد جهانشمول میشود.

اگر افتخاری هم باشد که هست، بر میگردد به همان مردم پابرهنه، تهیدست و محرومی که در برابر همه تهاجمات و تجاوزات بیرونی و حکام خاین قهرمانانه ایستادند، قربانی دادند و ننگ ذلت و بردگی را نپذیرفتند، اما ثمرهٔ همه آن جانفشانی ها را مشتی حقیر و فرصت طلب بنام «رهبران» دزدیدند، به معامله گرفتند و در هم آغوشی با استعمار بر مسند کرایی قدرت و ثروت باد آورده تکیه زدند.

درین گیر و دار آنچه نصیب مردم شد، همانا بیراههٔ تاریک عقبگرایی، وابستگی، فقر و تفرقه و تشتت بیشتر، و سریال بی پایان آوارگی و سیه روزی بیشتر و مرگ همه روزه و تدریجی بود. این سریال تا رسیدن مردم به آگاهی و آزادی و گسست قطعی از تمامی پیمانکاران و دار و دسته های اجیر و دست پروردهٔ اجنبی ادامه خواهد یافت.

رزاق رحیمی